Σε μία ζωή, σε μία κοινωνία, που αλλάζει συνεχώς, δυστυχώς τα δυσάρεστα είναι πλέον πολύ περισσότερα από τα ευχάριστα. Ισως βέβαια να παίζει ρόλο και η ηλικία μας, που τα βλέπουμε έτσι τα πράγματα. Αλλωστε ο καθένας κρίνει βασιζόμενος στην δική του οπτική γωνία.
Το σίγουρο είναι ότι ράγισε η καρδιά μας σήμερα, μαθαίνοντας ότι έφυγε από την ζωή μία από τις μεγαλύτερες μπασκετικές προσωπικότητες, που έβγαλε η χώρα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν είναι πια κοντά μας και ένα -ακόμη- μεγάλο μέρος της πορτοκαλί μας νιότης έφυγε κι αυτό.
Ο «ξανθός» στην πολύχρονη και ένδοξη αθλητική του πορεία είχε πολλούς φίλους και πολλούς εχθρούς. Με τον Ιωαννίδη, δεν μπορούσες ποτέ να είσαι στη μέση. Είτε θα τον πήγαινες με τα χίλια, είτε θα τον αντιπαθούσες. Ηταν άνθρωπος, που προκαλούσε έντονα ή μάλλον ακραία συναισθήματα.
Πως όχι άλλωστε από την στιγμή, που μιλάμε για μία από τις έντονες προσωπικότητες. Και για έναν από τους πλέον χαρισματικούς ανθρώπους, που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ. Έναν άνθρωπο, που δεν μπορούσες να τον αντιγράψεις. Μία που βγήκε και μία που έσπασε το καλούπι.
Ως προπονητής πήγε στα ουράνια τον τεράστιο Αρη της εποχής. Όταν πήρε τον Ολυμπιακό στα χέρια του, τον ανέστησε. Στην ΑΕΚ «έσπειρε το σπόρο για τις μελλοντικές επιτυχίες της σύγχρονης εποχής, αλλάζοντας τη μοίρα της» όπως ανέφερε πριν από λίγο η «κιτρινόμαυρη» ΚΑΕ.
Οσο για τους «εχθρούς»; «Καλό ταξίδι Γιάννη Ιωαννίδη. Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός εκφράζει τη θλίψη της για την απώλεια του "Ξανθού" του ελληνικού μπάσκετ, που υπηρέτησε τον αθλητισμό από διάφορες θέσεις και υπήρξε μεγάλος αντίπαλος της ομάδας μας πάνω στο παρκέ. Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του» ανέφεραν χαρακτηριστικά οι «πράσινοι».
Ο ΠΑΟΚ, ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Αρη στα ένδοξα χρόνια των «κιτρινόμαυρων», είχε να τονίσει από την πλευρά του ότι «υπήρξε ένας μεγάλος αντίπαλος, ιδιαίτερα στα χρόνια που μεσουρανούσε το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης και άφησε το δικό του ξεχωριστό αποτύπωμα στον Ελληνικό αθλητισμό».
Είπαμε: αυτός ήταν ο Ιωαννίδης. Μεγάλος. Τεράστιος. Ισως η λέξη, που παραπάνω αναφέραμε, να είναι εκείνη, που τον αποτυπώνει καλύτερα: χαρισματικός, Περίμενες κάθε κίνησή του, κάθε κουβέντα του, γιατί κάτι είχε να πει. Κάτι, που θα σου προκαλούσε ενδιαφέρον. Ασχημο, καλό, θα σου προκαλούσε συναισθήματα.
Είναι πολλοί άνθρωποι, που μιλάνε πολύ, που κάνουν πράγματα, αλλά δεν ασχολείσαι καθόλου. Γιατί δεν έχουν να πουν ή να πράξουν κάτι ουσιαστικό. Ή αν θέλετε να πουν ή να πράξουν κάτι ξεχωριστό. Ο Ιωαννίδης ήταν στο αντίθετο άκρο. Μα θες με τα σακάκια του, θες με το τσιγάρο του, θες με τον οξύ του λόγο, θες με τις χειρονομίες του, ποτέ δεν σε άφηνε αδιάφορο. Και βέβαια δεν σε άφηνε αδιάφορα πάνω από όλα λόγω της μπασκετικής του αξίας.
Συμφωνούσες, δεν συμφωνούσες με τις πρακτικές και τις τακτικές του, το σίγουρο είναι ότι θα ασχολιόσουν μαζί του. Θα τον έβριζες; Θα τον αποθέωνες; Σίγουρα, πάντως, την προσοχή σου θα την τραβούσε και με το παραπάνω.
Ζήσαμε μεγάλες στιγμές με τον Ιωαννίδη. Το μπάσκετ, δηλαδή, στην Ελλάδα έζησε. Η εποχή του Αρη με Ιωαννίδη, Γκάλη, Γιαννάκη είναι από εκείνες, που θα μείνουν «αιώνιες». Ειδικά για αυτούς, που την πρόλαβαν.
Ο Ολυμπιακός είχε κάνει πράγματα πριν ο «ξανθός» πάρει τον δρόμο για το μεγάλο λιμάνι. Όμως, όταν πήγε εκεί, οι Πειραιώτες άρχισαν την δική τους επανάσταση. Μία επανάσταση, που είναι σήμα κατατεθέν, στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Στην ΑΕΚ δεν πήρε τίτλο. Αλλά ήταν εκείνος, που έβαλε την «Ενωση» στις ράγες για να μπορέσει μετά από χρόνια να (ξανά)πάει σε άλλο επίπεδο.
Πριν από λίγο ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο παλιός σπουδαίος φόργουορντ του παρελθόντος, πόσταρε στο ίνσταγκραμ κάτι ξεχωριστό για τον Ιωαννίδη. Είναι κάτι, που πρέπει να διαβαστεί από όλους. Γιατί λέει κάτι διαφορετικό. Μιλάει, δηλαδή, όπως μίλαγε ο Ιωαννίδης: όχι διαδικαστικά.
Και για να μην σας βάζουμε στο κόπο να ψάχνετε, ιδού; «Αντίο Γιάννη Ιωαννίδη.
Σήμερα δεν θα άντεχε σε πάγκο ομάδας ούτε μια ημέρα.
Όχι προπονητικά, αλλά με την αλλαγή των καιρών.
Οι πρακτικές εκπαίδευσης ΟΥΚ που είχε πάνω μας, με συνεχή πίεση πέρα από τα όρια λεκτική και σωματική, δεν θα γινόντουσαν ανεκτές.
Όμως δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο επιφανειακά τους ανθρώπους παλαιότερων κυρίως δεκαετιών.
Γιατί τότε αν θυμάμαι καλά, οι τιμωρίες στο Σχολείο, ήταν όρθιος στο ένα πόδι, Χάρακας και τράβηγμα φαβορίτας.
Άρα η σύγκριση εποχών θέλει προσοχή στα συμπεράσματα, γιατί και αυτοί με την σειρά τους είχαν άλλα βιώματα.
Παρ ότι περνάγαμε τα πάνδεινα όμως είχε ένα μαγικό χάρισμα.
Οταν ήσουν δίπλα του να μην θέλεις να τον βλέπεις, κυρίως όταν μας πήγαινε σε βουνά του εξωτερικού για 35 ημέρες χωρίς πολλά δικαιώματα…. και με προπόνηση πέρα από τα όρια και από την άλλη όταν ήσουν μακριά του να σου λείπει. Ίσως γιατί ταυτόχρονα φρόντιζε να μην σου λείπει εκτός γηπέδου τίποτα.
Φρόντιζε στο τραπέζι της ομάδας να τρώει τελευταίος, όντας ο ηγέτης της εντός και εκτός.
Τα χρόνια πέρασαν, έγινε πιο ανθρώπινος και προσιτός, τον πλησιάσαμε να μάθουμε τι κρύβει μέσα της αυτή η σκληρή προσωπικότητα.
Και τότε μπορούσες να τον κάνεις κολλητό σου.
Πλέον όταν θα τον συναντάγαμε συνήθως με την γυναίκα του Γιούλα και αργότερα με την κόρη του, γεμίζαμε χαρά και θυμόμασταν το παρελθόν με άλλο μάτι.
Σήμερα μαζι με τον Γιάννη Ιωαννίδη πέθανε ενα κομμάτι της νιότης μας.
Αντίο Ξανθέ. Η γυναίκα σου και η κόρη σου θα είναι περήφανοι για σένα».
Τα τελευταία χρόνια του «ξανθού» ήταν πολύ μα πολύ δύσκολα, γιατί ήταν βουνό τα προβλήματα με την υγεία του. Μέχρι και πριν από 4-5 χρόνια πηγαίναμε αρκετές φορές για φαγητό μία γνωστή, καλή παρέα. Με Νίκο Αναστόπουλο, Καρπετόπουλο, Φασούλα, Νίκο Φιλίππου και πάει λέγοντας. Ο Ιωαννίδης ήταν στην παρέα μας, αλλά δεν ήταν ο Ιωαννίδης, που ξέραμε, για τον λόγο που είπαμε: ήταν επιβαρυμένη η υγεία του και όσο πέρναγε ο χρόνος γινόταν ακόμη πιο πολύ.
Εκλαιγα από μέσα μου, βλέποντας έναν άνθρωπο, που λύγιζε σίδερα, να έχει περάσει περίπου στο αντίθετο άκρο. Ο χρόνος (και όχι μόνο), όμως, λυγίζει τα πάντα. Και όσο και αν μερικές φορές δεν θέλουμε να το χωνέψουμε, δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
Γιάννη Ιωαννίδη δεν πρόκειται να σε ξεχάσει κανείς από αυτούς που σε έζησαν. Εστω και ένα λεπτό να σε είχε γνωρίσει κάποιος, είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να σε ξεχάσει ποτέ.
Καλό ταξίδι «ξανθέ» του ελληνικού μπάσκετ.
