Γνώριμη διαδρομή, όπως παλιά... Η κίνηση στη Σπύρου Λούη αυξημένη, τα αυτοκίνητα εισέρχονται στο πάρκινγκ, κόσμος με πράσινα κασκόλ ξεπροβάλλει από παντού. Όλοι είναι χαμογελαστοί και ευδιάθετοι. "My pride" γράφει η φανέλα ενός κυρίου που κρατάει από το χέρι τη μικρή του κόρη. Με δύο λέξεις, ακριβώς ό,τι αισθανόμαστε για το τμήμα αυτό, το οποίο, παρά την τελευταία «γκρίζα» διετία, έχει γράψει τις πιο χρυσές σελίδες από καταβολής ομαδικού αθλητισμού από κάθε άλλο αντίστοιχο τμήμα ελληνικού σωματείου.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά που οδηγούν στις θύρες του γηπέδου, έχοντας πια προσπεράσει τον πρώτο έλεγχο, να σου ο κλασικός ασπρομάλλης κύριος με τα χαρτομάντιλα: «Έλα πάρε ένα, πάρε ένα, πάρε ένα». Εδώ ισχύει το ανάποδο από ό,τι στα σούπερ μάρκετ: πληρώνεις δύο, παίρνεις ένα. Οι άνθρωποι αυτοί, άλλωστε, αξίζουν την υλική -και όχι μόνο- συμπαράστασή μας...
Σκανάρω το εισιτήριο στα τουρνικέ, βρίσκομαι πια μέσα στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων. Το μάτι μου «καρφώνεται» πίσω από τις court seats, πρώτη σειρά. Εκεί, σε στάση ημικαθίσματος όπως πάντα, ο Χρηστάρας ο «μπασκετικός». Προσηνής, κοινωνικός και ελαφρώς αγχωμένος. Χαιρετάει τους πάντες και περιμένει την έναρξη του παιχνιδιού. Τι και αν πρόκειται για φιλική αναμέτρηση; Η αγωνία του είναι πάντα η ίδια...
Πίσω από την μπασκέτα που κοιτάζει στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, μια πληθωρική, εκκεντρική φιγούρα. Έχει τις παλάμες του στο πρόσωπο και φωνάζει "defense". Είναι όμως Έλληνας. Ονομάζεται Παναγιώτης Κολλημένος. Σε εκείνον οφείλεται μια μικρή μεταβολή διαχρονικά στο ποσοστό ελεύθερων βολών των αντιπάλων, χάρη στο περίφημο και στεντόρειο «ξου ξου» του.
Στα επίσημα, ο «θεός». Μικρός το δέμας, τεράστιος ως οντότητα. Κάποιος ανώνυμος φίλαθλος τον ασπάζεται. Εκείνος τσιμπάει τα μαγουλάκια του πιτσιρικά γιου του φιλάθλου. Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα του λέει κάτι σαν «να αγαπάς τον Παναθηναϊκό, αλλά και να διαβάζεις τα μαθήματά σου για να γίνεις ένας χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία». Αυτοδημιούργητος ο ίδιος, παρέλαβε ένα μικρό φαρμακείο και το μετέτρεψε σε κολοσσό. Στο ίδιο μήκος κύματος και σε ό,τι αφορά το αθλητικό κομμάτι: ανέλαβε τον Ιούνιο του 1987 έναν ξεπεσμένο γίγαντα και σταδιακά τον μετέτρεψε στον πολυνίκη της Ευρωλίγκας από τη θέσπιση των φάιναλ φορ και έπειτα. Στη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης... Το όνομά του, Παύλος. Σκέτο, χωρίς επώνυμο. Δεν χρειάζεται, αφού όλοι τον γνωρίζουν με το μικρό...
Μια σειρά πίσω, ο ένας εκ των τριών αδερφών. Χαμηλών τόνων, αλλά εξίσου σημαντικός για τον οργανισμό. Ελάχιστοι τον γνωρίζουν φυσιογνωμικά, άλλωστε η δημοφιλία ποτέ δεν ήταν σκοπός του. Δεν πανηγυρίζει ποτέ έξαλλα, αλλά μέσα του νιώθει τεράστια περηφάνια για όσα πετύχαμε όλοι μαζί. Τον λένε Κώστα...
Παραδίπλα... Όχι, όχι. Πάλι κενή η θέση, πάλι βρίσκεται κάπου μεταξύ φισούνας και κερκίδων, στον αγωνιστικό χώρο. Δεν κρατιέται με τίποτα. Τυφώνας κανονικός! Μιλάει με τους πάντες: συμπαίκτες, αντιπάλους, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες, οπαδούς... Ενίοτε διαμαρτύρεται έντονα. Άλλοτε βρίζει κιόλας. Λογικό, αφού είναι... «ο δικός μας άνθρωπος». Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, ο υπ' αριθμόν 2 της ιεραρχίας: ο Θανάσης!
Κρατάει μια τεράστια πράσινη σημαία με ένα λευκό τριφύλλι και φωνάζει «στα όπλα». Κοιτάζει με απορία όσους δεν φωνάζουν και τους μαλώνει λέγοντάς τους «ε ρε και να 'χα τα νιάτα σας». Αν και ηλικιωμένος, τρέχει σαν έφηβος. Σπανίως απών. Για τον Στέφανο Αρών, τον θρυλικό «κυρ Στέφανο», ο Παναθηναϊκός είναι κάτι παραπάνω από θρησκεία. Είναι η αναπνοή του. Η σημαία τώρα κείτεται απλωμένη στο κέντρο του παρκέ και εκείνος τη φιλάει ευλαβικά. Αποθέωση...
Από τα χαμηλοτάβανα υπόγεια του «Τάφου του Ινδού» (του οποίου είναι «νονός») στα επιβλητικά υπέργεια του ΟΑΚΑ. Η προσφορά του αφανής και ανεκτίμητη. Ευγενής φυσιογνωμία, συμπαθής σε όλους ανεξαιρέτως. Μόλις υπέπεσε στην αντίληψή μου ο Τάσος Στεφάνου. Σιγά μην έλειπε. Έχει λείψει και ποτέ;
Όλοι ήταν παρόντες, λοιπόν, στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», στο οποίο το Τριφύλλι επικράτησε των Μπάγερν Μονάχου του Πάμπλο Λάσο (80-73) και της Αναντολού Εφές (70-69). Ο δυστοπικός Παναθηναϊκός φαίνεται να αποτελεί παρελθόν, δίνοντας τη θέση του σε έναν Παναθηναϊκό που -εύκολα ή δύσκολα- μαθαίνει να νικάει. Ο Ματιάς Λεσόρ ντύθηκε Μάικ Μπατίστ χθες και ήδη η «πράσινη» κερκίδα φαίνεται πως βρήκε το επόμενο πουλέν της. Ο Αλεξάντερ Μπαλτσερόφσκι διαθέτει στοιχεία στο παιχνίδι του που δυστυχώς δεν τα βλέπαμε στον Γιώργο Παπαγιάννη. Ο Ντίνος Μήτογλου επέστρεψε σαν να μην έλειψε και ποτέ, ενώ και ο Ιωάννης Παπαπέτρου μοιάζει να «κολλάει» καλά στο σύνολο. Ο Κάιλ Γκάι έχει «βρωμόχερο» και θα το αποδείξει εν καιρώ, ενώ ο Τζέριαν Γκραντ έχει ικανοποιήσει αρκετά με την παρουσία του έως τώρα. Ο Εργκίν Αταμάν ακόμα κάνει πειραματισμούς (η ομάδα σίγουρα χρειάζεται χρόνο για να βρει τα πατηματά της), αλλά τα πρώτα δείγματα είναι ενθαρρυντικά. Μην ξεχνάμε ότι στο υπάρχον ρόστερ θα προστεθεί τις επόμενες ημέρες και ο τραυματίας Λούκας Βιλντόζα. Όσο για τον clutchy χθες (με δικό του καλάθι νίκησε η αθηναϊκή ομάδα) Κώστα Σλούκα... «Έλα μωρέ, ποιος Ζλούκας τώρα, 33 ετών τελειωμένος μπασκετμπολίστας είναι».
ΥΓ.1: Υπέροχες οι νέες φανέλες, εκτός από σημασιολογικές. Δεν συμβολίζουν μόνο τη σύνδεση του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου με την πόλη όπου ιδρύθηκε και την οποία αντιπροσωπεύει, αλλά και την προσπάθεια που κάνει ο σύλλογος να επιστρέψει εκεί που διαχρονικά ανήκει: στην Ακρόπολη του ελληνικού -και ευρωπαϊκού- μπάσκετ.
ΥΓ.2: Νομίζω ότι κάπου πρέπει να πήρε το μάτι μου και την αγαπημένη μεταφράστρια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τη Μαρία Τσατσαρώνη. Ανάμεσά μας ήταν και εκείνη...
