Όταν δεν είσαι συνηθισμένος να αδικείσαι, όταν έχεις ξεχάσει πώς είναι να σου ακυρώνουν κανονικό τέρμα, τότε είναι απολύτως λογικό να σου κακοφαίνεται και να απειλείς θεούς και δαίμονες. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να νικήσει τον Βόλο του «παλιόφιλου», Αχιλλέα Μπέου, και οι άνθρωποί του αιτούνται επανάληψη του αγώνα (μήπως επανάληψη των τελευταίων 20 -και βάλε- πρωταθλημάτων θα ήταν πιο δίκαιη απόφαση;), ενώ παράλληλα δηλώνουν ευθαρσώς ότι -άκουσον άκουσον- θα προσφύγουν στην UEFA για να διαμαρτυρηθούν για τη διαιτησία. Φαντάζομαι το διάλογο μεταξύ της αντιπροσωπείας της διοίκησης των Πειραιωτών και των υπεύθυνων Διεθνών Θεμάτων της UEFA. Θα ήταν κάπως έτσι:
- Καλησπέρα.
- Γεια σας, κύριε. Τι θα θέλατε, παρακαλώ;
- Είμαστε έξαλλοι. Ήρθαμε για να διαμαρτυρηθούμε για τη σφαγιαστική διατησία (sic).
- Από πού μας έρχεστε;
- Από την Ελλάδα.
- Όμορφα. Από τον Παναθηναϊκό είστε;
- Όχι.
- Από την ΑΕΚ;
- Όχι.
- Από τον ΠΑΟΚ;
- Όχι. Από τον Ολυμπιακό!
- Μάλιστα... (κοιτάζει σημειώσεις)... (σηκώνει βλέμμα εκφράζοντας απορία)... (ξανακοιτάζει σημειώσεις)... Χμ... Από τον Ολυμπιακό είπατε;
- Ναι.
- Κύριέ μου, εδώ διαβάζω ότι έχετε κατακτήσει 19 από τα τελευταία 23 πρωταθλήματα. Πώς γίνεται να νιώθετε αδικημένοι; Σοβαρά τώρα;
- Μα, το λένε όλοι! Και ο Άκης και ο Μπάμπης και ο Σάββας και η μισή Ελλάδα, η οποία είναι Ολυμπ...
- ΕΠΟΜΕΝΟΣ!
Πόσες και πόσες φορές η ομάδα μου, ο Παναθηναϊκός, επανειλημμένως και «παρά φύσιν», έχει αποτελέσει θύμα της ελληνικής διαιτησίας ή του παρασκηνίου που τη λυμαίνεται; Και όμως, τέτοια αντίδραση (κακώς βέβαια) δεν επέδειξε ποτέ! Ο Ολυμπιακός, η μονίμως ευνοημένη ομάδα της τελευταίας 25ετίας, αδικήθηκε, πιθανότατα δίχως να περιέχεται δόλος, σε μία μεμονωμένη περίπτωση οφσάιντ και χαλάει τον κόσμο! Ασθενής ή επιλεκτική μνήμη; Μάλλον το δεύτερο! Πριν από λίγες ημέρες, η σημερινή διοίκηση του Ολυμπιακού άφησε σαφέστατες αιχμές για τον τρόπο με τον οποίο κατακτούσε κάποτε τους τίτλους η απερχόμενη διοίκηση των «ερυθρολεύκων». Παρ’ όλα αυτά, προσμετρά κανονικά τα 12 πρωταθλήματα που «προσέφεραν» στην πειραϊκή ομάδα ο Σωκράτης Κόκκαλης και οι συνεργάτες του!
Απευθύνομαι στους υγιείς φιλάθλους του Ολυμπιακού. Είμαι βέβαιος ότι δεν είναι λίγοι. Απευθύνομαι, επίσης, στους φανατικούς μεν, αγνούς δε, οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι τοποθετούν το έμβλημα, το όνομα και τα χρώματα της ομάδας τους ψηλότερα από οποιονδήποτε παράγοντα, ο οποίος κατά καιρούς κάθισε στον προεδρικό θώκο της ομάδας από το μεγάλο λιμάνι. Σας εκφράζει αυτός ο Ολυμπιακός; Μήπως, τελικά, ο υπό κρίση Ολυμπιακός των διοικήσεων Νταϊφά, Κοσκωτά, Σαλιαρέλη ή ακόμα και Κόκκαλη (τα πρώτα χρόνια) ήταν ένας πολύ πιο περήφανος -για τους ίδιους- και πιο θελκτικός -για τους τρίτους- σύλλογος από τον σημερινό;
Ο Ολυμπιακός του τσιμεντένιου «Γ. Καραϊσκάκης», δεν ήταν ένας άσπιλος ή αμόλυντος ποδοσφαιρικός οργανισμός. Αν, όμως, τον τοποθετήσει κανείς πλάι στον Ολυμπιακό του σύγχρονου γηπέδου και των εκατοντάδων εκατομμυρίων, μέχρι και με συμπάθεια μπορεί να αντιμετωπιστεί από τους αντιπάλους του. Η φιλοσοφία «νίκη με κάθε μέσο» και η ψύχωση για τον τίτλο, γεγονός που πρώτος από όλους έθιξε ο άλλοτε προπονητής των «ερυθρολεύκων», Σρέτσκο Κάτανετς (ο οποίος, φυσικά, απολύθηκε λίγο αργότερα), έχει προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στην εικόνα και τη φήμη του πειραϊκού συλλόγου. Πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού, έστω και σιωπηρά, το παραδέχονται.
Είναι, μάλιστα, τόσο μεγάλη η ψύχωση να επανακτηθούν τα εγχώρια πρωτεία που, ενώ δίνεται μεγάλη ευκαιρία στον Ολυμπιακό να προχωρήσει αρκετά στο Γιουρόπα Λιγκ, επιτυγχάνοντας μια διάκριση που τόσο πολύ του λείπει (μόλις δύο φορές έχουν προκριθεί σε προημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης οι «ερυθρόλευκοι», σε -σχεδόν- εξήντα χρόνια παρουσίας στα κύπελλα της UEFA), ο υπ’ αριθμόν 1 στόχος (σύμφωνα με επίσημα χείλη της ΠΑΕ) είναι... το πρωτάθλημα! Λες και ως αριθμός τα 44 (όπως κατακτήθηκαν, εν πάση περιπτώσει, τα περισσότερα από αυτά) από τα 45 πρωταθλήματα έχουν καμιά μεγάλη διαφορά!
Ο Κώστας Κατσουράνης, πριν από περίπου εννέα χρόνια, καλυπτόταν καθαρά στον αγώνα-παρωδία μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Η «βρωμιά του ελληνικού ποδοσφαίρου», την οποία οι άνθρωποι του Ολυμπιακού επικαλέστηκαν δημοσίως, δεν καλύπτεται με τίποτα. Οι μνήμες, τα αμέτρητα βίντεο με τα απίστευτα διαιτητικά όργια, οι κασέτες με τα ηχητικά ντοκουμέντα και οι κάθε λογής μαρτυρίες για «σημαδεμένη τράπουλα» δεν επέβαλαν δικαιοσύνη, τιμωρώντας παραδειγματικά (όπως συνέβη σε άλλες, ευνομούμενες χώρες) την ομάδα που έγινε συνώνυμο των σκανδάλων, την ΠΑΕ που όσο και αν προσπαθεί να μπει στο πετσί του ρόλου του θύματος, δεν θα μπορέσει να αποτινάξει ποτέ από πάνω της την πραγματική της ταυτότητα: αυτήν του θύτη.
ΥΓ.: Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ έπραξε το αυτονόητο. Και, ως θιγόμενη, απάντησε ανοικτά στην ΠΑΕ Ολυμπιακός. Η, ακόμα πιο άμεσα (και επί μία εικοσαετία) θιγόμενη, ΠΑΕ Παναθηναϊκός, γιατί άραγε δεν τοποθετείται;
ΥΓ.2: «Πες μας για τα χάλια της δικής σου ομαδούλας, ρε Μπενόγλου, και άσε εμάς». Προλαβαίνω κάποιους, προτού το γράψουν στα σχόλια του άρθρου. Ναι, η ομάδα μου είναι χάλια και χθες δεν κατάφερε να κερδίσει για πολλοστή φορά στη φετινή σεζόν. Η σημερινή κατάντιά της, όμως, είναι απόρροια και της κατάστασης που επικρατούσε επί μία εικοσαετία. Κανονικά ο Παναθηναϊκός (όπως και η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ κ.ο.κ.) θα έπρεπε να προσφύγει στα δικαστήρια για διαφυγόντα κέρδη εκατομμυρίων, με βάση όσα συνέβαιναν διαχρονικά και απροκάλυπτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ομοίως και ο Ερασιτέχνης, ο οποίος εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την πορεία του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ως φίλος του Παναθηναϊκού πονάω, στενοχωριέμαι, πολλές φορές νιώθω κατηφής για την κατρακύλα του συλλόγου μου. Πιστέψτε με, όμως. Χίλιες φορές καλύτερα να λυπάμαι παρά να ντρέπομαι...
