Η λέξη «αν» είναι απαγορευμένη στον αθλητισμό. Η ιστορία γράφεται με τα λαμπάκια των ταμπλό και τα σκορ που σχηματίζουν στο τέλος κάθε αγώνα και όχι με ρητορικές σοφιστείες. Η Μακάμπι σμίλευσε κόσμημα από το (λόγω άγχους) λιωμένο μέταλλο της Αλμπα και στο Βελιγράδι, ο Παναθηναϊκός πανηγύρισε στην καμπούρα την Ισραηλινών.
Θα έχανε αν οι Γερμανοί δεν γονάτιζαν από τον ...φόβο της πρόκρισης απέναντι στους εστεμμένους πρωταθλητές Ευρώπης; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος, αλλά με βεβαιότητα μπορώ να υποστηρίξω, ότι αυτός, ο φετινός Παναθηναϊκός, που δεν κατάφερε να κερδίσει σχεδόν κανέναν αντίπαλο εκτός έδρας, δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να ακουμπήσει πάνω στους ώμους των άλλων και απλά να προσπεράσει ένα παιχνίδι δίχως ενδιαφέρον.
Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή, που έχασε σε ένα ματς με τρόπο πανομοιότυπο των προηγούμενων ηττών που έκανε εκτός έδρας.
Ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε και πέτυχε ένα μεγάλο στόχο, αλλά μην ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός, στο ματς που θα έκρινε την τύχη του στη διοργάνωση, ηττήθηκε!
Εχει σημασία, θα με ρωτήσετε; Ναι, αλλά ...όχι! Πλέον, οι πράσινοι δεν δίνουν εξετάσεις, πλέον η χρονιά έχει φτάσει στο τέλος της και στα επόμενα τρία έως πέντε ματς, θα διεκδικήσουν την απόλυτη υπέρβαση ή θα αποχωρήσουν με αξιοπρέπεια.
Πλέον, δεν είναι ο Παναθηναϊκός αυτός που έχει το άγχος. Ούτε την πίεση! Ο,τι κι αν συμβεί στο εξής (εκτός κι αν οι Ρώσοι τον σκουπίσουν), ο Ιβάνοβιτς και οι παίκτες του θα δικαιούνται να είναι χαρούμενοι.
Το ντεσαβαντάζ για τον Παναθηναϊκό είναι ότι: Ενα break στη Μόσχα δεν του προσφέρει ισχυρό προβάδισμα πρόκρισης, αφού για να πετύχει δύο νίκες εντός έδρας, θα είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο!
Η ΤΣΣΚΑ είναι πιο πλήρης, πιο έτοιμη, πιο ολοκληρωμένη από τους Πράσινους. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, όμως, οι ασκήσεις επί χάρτου, δεν αναδεικνύουν νικητές, διότι (ακόμα και) στο μπάσκετ, 1 + 1 δεν κάνει δύο... Τουλάχιστον όχι πάντα!
Η φετινή σεζόν μπορεί να ανοίξει μία πολύ μεγάλη συζήτηση για τον Παναθηναϊκό και ίσως να μην είναι ώρα ακόμα να την πιάσουμε.
Οπως έγραφα από το 2012 όμως, σε όποια επαγγελματική γωνιά κι αν βρέθηκα, κάποια στιγμή πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ποιες είναι οι απαιτήσεις που έχουμε. Το πιο εύκολο άλλοθι για όλους, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, είναι να σταθούμε στο γεγονός ότι και οι δύο ομάδες μας βρίσκονται σε φάση ανοικοδόμησης, ο ένας περισσότερο και ο άλλος λιγότερο. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, σε φάση προσαρμογής στις απαιτήσεις και τα δεδομένα της κρίσης.
Ναι, από την άλλη πλευρά, όμως, αν και φέτος δεν ταξιδέψει μία ελληνική ομάδα στο Φάιναλ Φορ, θα είναι η τρίτη συνεχόμενη για τον Παναθηναϊκό και η δεύτερη για τον Ολυμπιακό. Μήπως το άλλοθι αρχίζει και συνήθεια και το χαμηλό ταβάνι, ροπή;
Ας περιμένουμε όμως να συναντήσουμε το αποτέλεσμα και μετά θα έχουμε όλον τον καιρό μπροστά μας για να αναλύσουμε τα δεδομένα που διαμορφώνονται και να αναλύσουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Υ.Γ. Πόση αλήθεια αντέχεις; Ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε μεν, αλλά ηττήθηκε στο παιχνίδι που περισσότερο από κάθε άλλο έπρεπε να κερδίσει! Ηταν αδιάφορο το δεύτερο ημίχρονο; Ηταν! Νομιμοποιείται να χαλαρώσει; Οχι!
Υ.Γ.1 Μία και μοναδική φορά, τάχθηκα απέναντι στις αρχές μου και τόλμησα να κάνω πρόβλεψη δημοσίως και το μετάνιωσα σκληρά, έστω κι αν 1000 φορές να μου ξαναδινόταν η ευκαιρία, το ίδιο θα έγραφα. Δεν πρόκειται να το ξανακάνω. Εστω κι αν η ΤΣΣΚΑ φαντάζει ως μεγάλο φαβορί για την πρόκριση, δεν αποκλείω τίποτα κι αυτός είναι ο ελάχιστος σεβασμός απέναντι στην έννοια του αθλητισμού.
Υ.Γ.2 Ο Παναθηναϊκός, πέρασε στους «8», πήρε το Κύπελλο, αλλά αν (μελλοντικό και όχι παρελθοντικό) δεν κατακτήσει το πρωτάθλημα και δεν πάει στο Φάιναλ Φορ, η χρονιά θα είναι επιτυχημένη;
Υ.Γ.3 Πως παντρεύεται η έννοια επιτυχία με την μεγάλη κουβέντα που είπε ο Νίκος Παππάς στα αποδυτήρια της Χάλα Πιονίρ... "Παναθηναϊκός είσαι, δε γίνεται να χάνεις από τον Ερυθρό Αστέρα;".
