«Ο άνθρωπος περπατούσε σ’ εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο και γι’ αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.
Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δει μέσα στο σκοτάδι… Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ’ ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε:
Το μαγαζί της αλήθειας
Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε, ότι αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τί μπορεί να πουλούσαν.
Μπήκε.
Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε:
«Συγνώμη. Αυτό είναι το μαγαζί της αλήθειας;»
«Μάλιστα κύριε. Τι λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;»
Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Να πηγαίνεις σ’ ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.
«Θέλω πλήρη αλήθεια» αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση.
«Είμαι τόσο απηυδισμένος από τα ψέματα και τις πλαστογραφίες» σκέφτηκε. «Δε θέλω άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δε θέλω απάτες, ούτε κοροϊδίες».
«Απόλυτη αλήθεια» διόρθωσε.
«Μάλιστα κύριε. Ακολουθήστε με».
Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ’ ένα άλλο μέρος του καταστήματος και δείχνοντας έναν πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε:
«Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει».
Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.
«Ήρθα να αγοράσω την απόλυτη αλήθεια».
«Α χα. Συγνώμη, γνωρίζετε την τιμή;».
«Όχι. Πόσο κοστίζει;» αποκρίθηκε τυπικά. Στην πραγματικότητα ήξερε ότι θα πλήρωνε όσο όσο για να έχει όλη την αλήθεια.
«Για όλη την αλήθεια», είπε ο πωλητής «το αντίτιμο είναι ότι ποτέ πια δε θα έχετε την ησυχία σας».
Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.
«Ε... ευχαριστώ… Συγνώμη...», ψέλλισε.
Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα κοιτώντας το έδαφος.
Ένιωσε λίγο θλιμμένος όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για την απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμα χρειαζόταν ορισμένα ψέματα για να βρίσκει ανάπαυση, ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό…
«Ίσως αργότερα…» σκέφτηκε.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν την ιστορία της ζωής του SDNA. Την περιγράφει ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Μπουκάι μέσα από μια διδακτική αφήγηση με πολλαπλά μηνύματα.
Έξι χρόνια μετά, όλοι πέρασαν από το «πορτοκαλί» μαγαζί. Μπήκαν σχεδόν όλοι, έμειναν οι περισσότεροι. Όσοι άντεξαν, είναι ακόμα εδώ. Όσοι ένιωσαν δυσφορία, έρχονται τακτικά, μπαίνουν, δεν αγοράζουν την απόλυτη αλήθεια γιατί πιθανότατα απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει. Υπάρχει η δική μας αλήθεια, που συχνά όμως αποδείχθηκε πως ήταν η μόνη. Ακόμα κι αν δεν ήταν η απόλυτη, παραμένει μια αλήθεια απέναντι σε ένα ψέμα. Για αυτό και κυνηγήθηκε, λασπολογήθηκε, εκβιάστηκε. Διότι δεν υποτάχθηκε, δεν κώλωσε, δεν σιώπησε.
Αν συνηθίσεις τη σιωπή
Σειρά μετά έχει η ντροπή
Κι εμείς, εδώ στο ταπεινό γαλατικό χωριό, που μεγάλωσε σε ένα μικρό γραφείο-γιάφκα της Δάφνης, μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι δεν σιωπήσαμε. Όσα αφεντικά κι αν μας χρεώσουν, εκείνο που αδυνατούν να αντιληφθούν είναι ότι όσα γράφονται εδώ βγαίνουν από την ψυχή του καθενός. Στα ίσα και όπου μας βγάλει. Με τους φανατικούς φίλους μας και τους φανατικούς πολέμιους. Το γράψιμο δεν είναι κάτι περισσότερο από μια κατάθεση συναισθημάτων, προσωπικών βιωμάτων. Κι εμείς εδώ πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε.
Έξι χρόνια πριν αναρωτιόμασταν αν θα μας αντέξει το σκοινί. Στη δική μας περίπτωση, δεν χρειάστηκε να φανεί στο χειροκρότημα. Κάθε post μελών της ΕΟ, κάθε αγωγή της Συμμορίας, κάθε απειλή των γκάνγκστερ, κάθε ανακοίνωση των λωποδυτών, κάθε άρθρο από καλολαδωμένα πληκτρολόγια-καλάσνικοφ είναι η απόδειξη ότι αντέξαμε. Τους ενοχλούμε όσο κανένας άλλος κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Για εμάς, για όλους...
Ακόμα κι αν αύριο δεν υπήρχε SDNA, απολαύσαμε κάθε στιγμή που τους βγάλαμε από την comfort zone, να βυσοδομούν και να μην ακούγεται κιχ. Ήταν έξι υπέροχα χρόνια, που εισπράξαμε πρωτοφανή αγάπη για ένα Μέσο, αγάπη που κεφαλαιοποιήθηκε από 4 εκατομμύρια αναγνώστες το μήνα, που σφυρηλατήθηκε μέσα από λάθη μας, τις ωραίες στιγμές, τις εντάσεις, τις ανθρώπινες σχέσεις που χτίστηκαν.
Μόνο που, μην κάνετε όνειρα αγαπημένοι μου συμμορίτες, θα υπάρχει και αύριο SDNA. Υπάρχω, όσο υπάρχεις θα υπάρχω, φίλε αναγνώστη, που τραγουδούσε κι ο Στέλιος... Διότι η επανάσταση που ξεκίνησε το 2014 δεν ήταν δική μας. Ήταν το δικό σας ποτήρι που ξεχείλισε, ο δικός σας κόμπος που έφτασε στο χτένι, ένας ολόκληρος λαός που περίμενε επί χρόνια μια αλήθεια, να μπορέσει να εκφραστεί κι αυτός από ένα Μέσο απέναντι σε μια δικτατορία που επέβαλε σιωπή σε όλα τα επαγγέλματα από «Δ». Ήταν λοιπόν αυτονόητο να βρεθούν απλά μερικοί «τρελοί» που θα τα βάλουν με ένα ανίκητο σύστημα και θα επιχειρήσουν να εκφράσουν ένα 70% της κοινωνίας που περίμενε μια λύτρωση, δηλαδή τη μέρα που ένα Μέσο θα δημοσιεύσει όσα νιώθει μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το SDNA. Ήταν 17/12/2014...
