Ο Παναθηναϊκός κυπελλούχος Ελλάδας στο βόλεϊ γυναικών. Πριν από μία δεκαετία και κάτι, δε θα αποτελούσε καν είδηση. Κανένα άγχος, μια και η ανωτερότητα δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί με τίποτα κι από κανέναν. Οι καιροί άλλαξαν. Τα χρόνια πέρασαν. Οι δυσκολίες έγιναν θηλιά στο λαιμό κι «έπνιξαν» μια ομάδα που έμοιαζε και ήταν ανίκητη.
Έντεκα ολόκληρα χρόνια αναμονής. Όχι απλά αναμονής για επιστροφή στο θρόνο. Αναμονής για να έρθει μια ανάσα. Η ύπαρξη σημείου ζωής στο Τριφύλλι που έδειχνε να «χαροπαλεύει» στα δύσκολα. Κολυμπούσε στη λάσπη κι όλο έμοιαζε να χάνει τις δυνάμεις, να παραδίνεται.
Όπως ο φοίνικας ξαναγεννιέται απ’ τις στάχτες του, έτσι και το τριφύλλι. Ανταπεξήλθαν. Έμεινε το τμήμα όρθιο. Βίωσε πίκρες. Απαξίωση. Προσβολές. Αλαζονεία από νεόκοπους αθλητικούς «νάνους» που δεν έπρεπε να έχουν το κουράγιο να υψώσουν το βλέμμα να κοιτάξουν στα μάτια το τμήμα αυτό.
Αυτά είναι που κάνουν την επιτυχία, τεράστια. Όχι απλά μεγάλη. Επειδή μέσα της περικλείει το συναίσθημα. Τη γεύση που κανείς δε θέλει να ξαναζήσει. Όμως τώρα γίνεται υπερβολικά ομορφότερη η κούπα στα χέρια των κοριτσιών.
Το 2011-12 σταματούσε το σερί επτά σερί πρωταθλημάτων. Τα δύσκολα άρχιζαν. Η απώλεια τίτλων δεν ήταν τίποτα μπροστά στα όσα θα ακολουθούσαν. Μια διαρκής πορεία μακριά από την θέση που αρμόζει στον Παναθηναϊκό. Ο αιώνιος έμοιαζε να μην μπαίνει καν σε σύγκριση. Παρ’ όλα αυτά υπήρξαν συναντήσεις σε τελικούς πρωταθλήματος και κυπέλλου.
Έμοιαζαν χαμένοι από χέρι. Ο ένας με 100.000 μπάτζετ, ο άλλος με 1.000.000. Κι όμως υπήρχαν δεκανίκια για να νικήσει ο Ολυμπιακός, άλλοτε στο Ρέντη, προσφάτως στο Μαρούσι. Ο κόσμος εκεί. Χρηματοδότες που έδιναν 20-30.000, όσα μπορούσαν για να μείνει το τμήμα ζωντανό κι όρθιο. Αφανείς ήρωες της προσπάθειας για να μην επέλθει η καταστροφή.
Εποχές που ακόμη κι η έδρα ήταν ένα ερωτηματικό. Ένας Παναθηναϊκός τσιγγάνος εντός Αττικής, για να βρει που θα αγωνιστεί, που θα προπονηθεί. Με τις ομάδες που είχαν τα κλειστά να έχουν προτεραιότητα κι ανάλογα το πότε τις βόλευε, καθοριζόταν πότε θα προπονηθούν τα κορίτσια που φορούσαν την πιο βαριά φανέλα στη χώρα αναφορικά με το συγκεκριμένο άθλημα.
Από τη Λεωφόρο στην Κυψέλη στο κλειστό του Πανελλήνιου. Από την Κυψέλη στο Μετς. Απ’ το Μετς στον Άγιο Θωμά. Όπου υπήρχε χώρος και δυνατότητα, αρκεί να μπορεί να αγωνιστεί το ένδοξο τμήμα των Πράσινων. Που «πάλευε» αλλά πολλές φορές δεν ήταν αρκετό.
Μέχρι την πιο μαύρη στιγμή… Τον Ιούλιο του 2017 δε δηλώθηκε συμμετοχή στο πρωτάθλημα. Λόγω οικονομικών προβλημάτων. Το τμήμα έμεινε ανενεργό, διατηρώντας μόνο τις ακαδημίες. Τότε ακριβώς ήρθε η ανάσταση. Τότε ακριβώς ήταν το σημείο μηδέν. Τα βήματα πίσω που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός, να πάρει φόρα και να τρέξει εκ νέου προς τα πάνω.
Το 2018-19 οι Πράσινες συμμετείχαν στην Α2. Ακριβώς η εποχή που ο Α.Ο. άρχισε να σηκώνει κεφάλι, οικονομικά και οργανωτικά. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε αναλάβει τη διοίκηση σβήνοντας τα δυσβάσταχτα χρέη. Το πολύπαθο βόλεϊ γυναικών έπαιρνε ξανά ζωή. Ανασηκωνόταν. Με δυσκολία, με σταθερότητα, για να πατήσει δυνατά.
Δύο χρόνια μετά, επιστροφή στην Α1. Εκεί όπου ο αιώνιος συνέχιζε να νομίζει πως δεν έχει αντίπαλο. Βιώνοντας τις νεόπλουτες συνήθειες του, ξεχνώντας ποιος είναι αυτός που γύρισε.
Σταθεροποίηση στα ψηλά πατώματα. Αλλαγή διοικητικών δεδομένων, με τον Τάκη Μαλακατέ να αναλαμβάνει την προεδρία της «μάνας του λόχου». Το τρένο έμπαινε για τα καλά στις ράγες. Επόμενος σταθμός, η επιστροφή στους τίτλους.
Πάντα με σταθερότητα. Πάντα με σίγουρα βήματα. Τα σημάδια ήταν υπερβολικά πολλά για απροσεξίες και έπαρση. Άξιοι συμπαραστάτες, όπως ο γαλαντόμος και πάντα ταπεινός Βρανόπουλος, ο αφανής χορηγός του συγκεκριμένου τμήματος Αραγιάννης συνέχιζαν να δίνουν ώθηση. Δύσκολο εγχείρημα. Το βάρος της φανέλας τεράστιο, κάθε λάθος κίνηση σε φέρνει αρκετά πίσω.
Περήφανα. Το κεφάλι ψηλά σε κάθε βήμα. Τα δύσκολα τον ατσάλωσαν. Ο κόσμος πάντα εκεί. Στις χαρές και στις λύπες. Οι οργανωμένοι με την πολύπλευρη στήριξη τους αλλά και ο απλός φίλαθλος με μια εγγραφή μέλους.
Η ευρωπαϊκή επιστροφή, ήταν το πρώτο μήνυμα. Οι νίκες επί του Ολυμπιακού σε Κύπελλο και πρωτάθλημα, το επόμενο. Ο Παναθηναϊκός είναι εδώ. «Πεινασμένος». Με την όρεξη που είχε τότε. Πριν το 2011. Συνδυασμένη με ικανότητα. Η οποία προστέθηκε με κόπους, θυσίες, οργάνωση υψηλού επιπέδου.
Η βραδιά στο Ηράκλειο ήταν πολλά περισσότερα από ένας τίτλος. Σηματοδότησε πως ο Παναθηναϊκός βροντοφώναξε «παρών»! Επιδεικνύοντας ήθος και αρχές στα δύσκολα. Υπομένοντας στωικά τις απίστευτα στενάχωρες στιγμές που βίωσε.
Όλη η αξιοπρέπεια, αποτυπώθηκε στην αντίδραση της Ρόγκα και της Μεταξά. Δύο κορίτσια που έζησαν τον Παναθηναϊκό στα δύσκολα. Έζησαν τις «μαύρες» του στιγμές. Αξίζουν και με το παραπάνω τον πανηγυρισμό. Η πρώτη αντίδραση ήταν το κλάμα. Πεσμένες στο τάραφλεξ.
Κλάμα συγκίνησης για όσα έγιναν. Κλάμα χαράς για το τώρα. Κλάμα που διώχνει την οργή και φέρνει το αύριο πιο κοντά. Ένα αύριο επιτυχιών για τον Παναθηναϊκό. Αυτή ακριβώς τη στιγμή, κάθε φίλος της ομάδας πρέπει να την αφιερώσει σε ένα χειροκρότημα. Προς όλους τους αναγνωρίσιμους ήρωες της πορείας. Προς όλους τους αφανείς ήρωες. Προς τον εαυτό του που δεν παράτησε την ομάδα στα τρομερά δύσκολα.
