Στο βόλεϊ υπάρχει ο μύθος που λέει ότι μια ομάδα επιλέγει τον καλύτερο δυνατό πασαδόρο και χτίζεται γύρο από αυτόν. Μπορεί να μοιάζει υπερβολή και να υπάρχουν πολλοί προπονητές που να το διαψεύδουν αλλά είναι δεδομένο πως ένας καλός πασαδόρος είναι ένα από τα βασικότερα κομμάτια του παζλ. Οι καλοί Έλληνες πασαδόροι τα τελευταία χρόνια είναι είδος προς εξαφάνιση αλλά και από την αντίστροφη πλευρά είναι ένα είδος που δεν χαίρει μεγάλης εμπιστοσύνης.
Η ξενολατρεία δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στα μέρη μας, είναι ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται σε πολλά πρωταθλήματα και με τις κατάλληλες επιλογές μπορεί να είναι ευεργετικό για μία ομάδα. Στη Volley League ωστόσο βλέπουμε δύο σημαντικά ζητήματα. Ελάχιστες ομάδες χρησιμοποιούν ως βασικό Έλληνα πασαδόρο αλλά και Έλληνα διαγώνιο. Θα έλεγε κανείς, πολύ σωστά, ότι δεν αρκεί να βάλει κάποιος με το ζόρι έναν αθλητή σε αυτές τις θέσεις μόνο και μόνο επειδή είναι Έλληνας χωρίς να έχει την ανάλογη ποιότητα. Το θέμα είναι πως όσον αφορά τους πασαδόρους ίσως και να μην είχαν τις ευκαιρίες που τους άξιζαν ως τώρα.
Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές και για αυτό το λόγο πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι και οι ίδιοι οι αθλητές ενδεχομένως να αδίκησαν τον εαυτό τους και να μπορούσαν να έχουν πιο γρήγορη εξέλιξη κάνοντας, ίσως, και διαφορετικές επιλογές. Το δίδυμο Κασαμπαλής-Γαλιώτος ήταν αυτό που στελέχωσε την εθνική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2021. Ο Γαλιώτος μαζί με τον Πετσιά ήταν αυτοί που έδωσαν το παρόν, με τη σειρά τους, στο Ευρωπαϊκό του 2023. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όμως.
Όσον αφορά τον Κασαμπαλή είχε την τύχη και την ατυχία να βρεθεί στον Ολυμπιακό λίγα χρόνια πριν. Τύχη γιατί βρέθηκε σε μια ομάδα που διεκδικεί τίτλους και που αγωνιζόταν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις αλλά ατυχία γιατί στην πράξη δεν του δόθηκε ποτέ η εμπιστοσύνη που του άξιζε. Κυρίως, όμως, δεν του δόθηκε αφού είχε ήδη περάσει ένα εξάμηνο από την Κηφισιά κάνοντας εξαιρετικές εμφανίσεις και στην επιστροφή του στο Ρέντη έμεινε και πάλι δεύτερος στην ιεραρχία παίρνοντας το δρόμο ξανά προς την Κηφισιά. Έχοντας δείξει την αξία του στην ομάδα των Βορείων Προαστίων δεν είχε ξανά τη διάθεση να βρεθεί κάπου που να μην τον εμπιστεύονται και αυτό τον οδήγησε στον Άθλο Ορεστιάδας.
Μπορεί να πέρασε μόλις ένα χρόνο στον Έβρο, κοντά στην πόλη καταγωγής του, αλλά βρήκε την ηρεμία και κυρίως το ρόλο που χρειαζόταν. Πλέον στον Παναθηναϊκό δεν λογίζεται ως backup του Ιερεζουέλο αλλά πολύ συχνά είναι αυτός ο βασικός πασαδόρος του τριφυλλιού. Ο Ανδρεόπουλος ήταν αυτός που τον επέλεξε το 2021 στην εθνική ομάδα και η εικόνα του για τον Εβρίτη πασαδόρο είναι ξεκάθαρη. Αυτό άλλωστε τον οδήγησε στην επιλογή αυτή που μέχρι τώρα δείχνει άκρως θετική και για τον παίκτη αλλά και για την ομάδα.
Ο Γαλιώτος πέρασε νωρίς από το «στρατόπεδο» του Ολυμπιακού και το Παναθηναϊκού αλλά εκεί που…απελευθερώθηκε ήταν ο ΟΦΗ. Μπορεί η ομάδα του Ηρακλείου να μην είχε στόχους πρωταθλητισμού αλλά ο Γαλιώτος είχε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων του ΟΦΗ και αυτό τον οδήγησε ένα βήμα ψηλότερα, στον Φοίνικα. Αυτό, ίσως, και να ήταν ένα δύσκολο μονοπάτι για τον ίδιο. Από τη μία, ως διεθνής με την εθνική ομάδα και ένας από τους καλύτερους Έλληνες πασαδόρους είχε τις ευκαιρίες του αλλά ο ρόλος του βασικού ανήκε στον Ιερεζουέλο τις δύο πρώτες χρονιές. Σαφώς και ο Κουβανός είχε βαρύ βιογραφικό και αρκετή ποιότητα αλλά ο Έλληνας διεθνής έμεινε πίσω στην προτίμηση. Εδώ σίγουρα έρχεται και η στιγμή που χτυπάνε καμπανάκια και δείχνουν πως χρειάζεται ένα step up και μια μεγαλύτερη προσπάθεια. Εν τέλει ο Γαλιώτος, στην τρίτη του πλέον σεζόν στο νησί, έγινε βασικός αλλά ο δρόμος του τον οδήγησε στον ΠΑΟΚ. Ίσως αυτή να είναι η πιο ώριμη περίοδος της καριέρας του και σε αυτό έχει να κάνει το ότι ταίριαξε άμεσα με το σύνολο.
Κάτι παρόμοιο πάει να γίνει και με τον Πετσιά, τον διάδοχο του Γαλιώτου στον Φοίνικα. Ο νεαρός αποτελεί έναν από τους πιο ταλαντούχους πασαδόρους της επόμενης γενιάς. Στα τμήματα υποδομής του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ έδειξε πολύ καλά στοιχεία ενώ στην Ένωση, αγωνιζόμενος στην Pre League, πήρε εμπειρίες και χρόνο συμμετοχής. Το ζήτημα είναι να κερδίσει ακόμα περισσότερες σε επίπεδο Volley League και να μην παραμείνει για πολύ ως μια εναλλακτική επιλογή σε μια καλή ομάδα.
Πασαδόροι που θεωρούνται ως οι καλύτεροι της χώρας και είναι εν δυνάμει βασικοί στην εθνική ομάδα δεν μπορούν να χάνονται στο ροτέισον. Η μία πλευρά λέει πως οι ομάδες πρέπει να δώσουν ευκαιρίες στους ταλαντούχους Έλληνες και να μην ψάχνουν μακριά φέρνοντας πολλές φορές ξένους αμφιβόλου ποιότητας. Βέβαια, όταν στο ρόστερ βρίσκονται ξένοι υψηλού επιπέδου είναι δύσκολο να χάσουν τη θέση του βασικού. Από την άλλη, ένας καλός αθλητής και μάλιστα διεθνής δεν μπορεί να αρκείται στο να είναι μέλος μια ομάδας πρωταθλητισμού αλλά αυτός να μένει συνεχώς στον πάγκο. Είναι σαφώς προτιμότερο να κατέβει ένα σκαλί και να πάρει το χρόνο που του αναλογεί.
Αυτό έκανε ο Κασαμπαλής και δικαιώθηκε. Ο Γαλιώτος έκανε πολύ υπομονή, ίσως μεγαλύτερη από όσο έπρεπε. Στον ΠΑΟΚ έχει βρει αυτό που θέλει και δεν είναι τυχαίο ότι αποδίδει ήδη. Ο Πετσιάς είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση που δεν πρέπει να χαθεί. Όλοι αυτοί είναι παίκτες υψηλού επιπέδου που θα πρέπει να αξιοποιούνται όσο το δυνατόν περισσότερο δίνοντας ποιότητα στις ομάδες τους και παράλληλα παραμένοντας σε ετοιμότητα για την εθνική. Το ελληνικό βόλεϊ δεν έχει περιθώριο να πετάει άλλα ταλέντα πόσω μάλλον όταν αυτά έχουν ήδη ωριμάσει.
