Η εικόνα του ημιτελικού ήταν ξεκάθαρη. Από τη μία ένας Παναθηναϊκός απόλυτα συγκεντρωμένος και αποτελεσματικός και από την άλλη ο ΑΟ Θήρας που νικήθηκε από το άγχος του και έμεινε μακριά από τον καλό του εαυτό. Η επιδραστικότητα της Παπαφωτίου φάνηκε για ακόμα μια φορά καθώς η έμπειρη πασαδόρος του τριφυλλιού έδωσε την ώθηση και απογείωσε τις συμπαίκτριές της.
Οι πράσινες δε χρειάστηκε να κάνουν εντυπωσιακά πράγματα καθώς το καλό σερβίς, η συνέπεια στο μπλοκ άμυνα αλλά σαφώς και η καλή υποδοχή έκαναν τη δουλειά πιο απλή. Κόντρα σε μια ομάδα ικανή πάνω στο φιλέ ο Παναθηναϊκός επέβαλε από νωρίς το δικό του παιχνίδι κυρίως με την ικανότητα των αθλητριών του να τελειώνουν εύκολα φάσεις. Η Παπαφωτίου μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι τελειώνοντας φάσεις κάτι που έδωσε στις πράσινες αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Παράλληλα, η αρχηγός του Παναθηναϊκού αξιοποίησε την Ανθούλη, η οποία τελείωσε πολλές ψηλές μπάλες χωρίς δυσκολία, αλλά και την γρήγορη και δυναμική Ανάε.
Είναι γεγονός ότι παρότι ο Παναθηναϊκός σέρβιρε καλά και πήρε άσσους αυτό δεν ήταν ένα στοιχείο που έκκρινε το παιχνίδι καθώς και οι δύο ακραίες αλλά και η λίμπερο του ΑΟ Θήρας είχαν καλή απόδοση όσον αφορά την υποδοχή. Μάλιστα η Κάτσμαν άγγιξε το 87% έχοντας πάρει 15 υποδοχές. Παρόλα αυτά η Μπόζιτς δεν ήταν σε καλή μέρα ενώ ούτε και η Μερκάδο θύμισε τον καλό της εαυτό. Με την πασαδόρο να μην μπορεί να αξιοποιήσει τις κεντρικές και την διαγώνια να κινείται σε ρηχά νερά ο ΑΟ Θήρας όχι μόνο δεν μπόρεσε να βρει ρυθμό στην επίθεση αλλά παράλληλα οδηγήθηκε σε αρκετά εύκολα λάθη.
Η είσοδος της Τσοχατζή και της Ζιόγα ήρθε αρκετά αργά και αυτό δεν επέτρεψε στην ομάδα της Σαντορίνης να αλλάξει κάτι εντυπωσιακά στο παιχνίδι του. Από την άλλη πλευρά, ο Παναθηναϊκός ένιωθε όλο και καλύτερα όσο το παιχνίδι εξελισσόταν. Οι πράσινες περιόρισαν σε μεγάλο βαθμό τα λάθη τους, κέρδισαν τα περισσότερα μεγάλα ράλι και γέμισαν πίεση τις αντιπάλους τους. Ο Γιάννης Καλμαζίδης είδε την ομάδα του να μη χαλαρώνει και να παλεύει από την αρχή μέχρι το τέλος και κυρίως να μην εμφανίζει αδυναμίες σε ένα από τα παιχνίδια που συχνά κρύβουν παγίδες.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν απρόσμενο και ούτε αποτελεί έκπληξη ότι οι πράσινες έφτασαν στον τελικό. Είναι πολύ σημαντικό ωστόσο καθώς μια ομάδα που ταλαιπωρήθηκε πολύ τα προηγούμενα χρόνια έχει ανακάμψει επέστρεψε στους τίτλους πέρυσι και πάνω από όλα δείχνει ικανή να τους υπερασπίζεται. Ότι και αν γίνει στον αυριανό τελικό ο Παναθηναϊκός παραμένει διεκδικητής τίτλων. Τους τελικούς μπορεί να τους κερδίζεις μπορεί να τους χάνεις αλλά είναι πολύ σημαντικό να είσαι παρόν και να είσαι σε θέση να τους διεκδικήσεις. Αυτό έλλειψε από το τριφύλλι τα προηγούμενα χρόνια αλλά πλέον η ομάδα και ο κόσμος της μπορούν να απολαμβάνουν στιγμές σαν αυτές. Από την πλευρά του ΑΟ Θήρας, βέβαια, για μια ομάδα της περιφέρειας με μόλις 11 χρόνια ιστορίας το γεγονός ότι έδωσε για πέμπτη φορά το παρόν στο Final 4, ασχέτως αν αυτή τη φορά δεν έφτασε στον τελικό όπως τις προηγούμενες τέσσερις, είναι κάτι που μιλάει από μόνο του και αποδεικνύει πως με συνέπεια και δουλειά όλα είναι εφικτά.
