Ήταν εκεί μια ολόκληρη πενταετία, κατά τη διάρκεια της οποίας έδωσε το μεγαλύτερο μέρος του είναι του, προκειμένου να επαναφέρει το θρυλικό “Αλογατάκι” στην κορυφή της Φόρμουλα 1. Ωστόσο, το άλογο αποδείχτηκε πως έπασχε από πολιομυελίτιδα κι έτσι η επιστροφή στην κορυφή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Από κει και πέρα, η ιστορία γνωστή: ο Αλόνσο κούνησε μαντήλι στη Φεράρι και πήγε στη ΜακΛάρεν, όμως η φυγή του συνέπεσε με την πολυπόθητη αγωνιστική ανάσταση της Σκουντερία. Κάπως έτσι, οι ψίθυροι περί του πόσο συνεργάσιμος ήταν ο Nano και αν και κατά πόσον μπορούσε να βοηθήσει στην εξέλιξη και τη βελτίωση του μονοθέσιου ή όχι έχουν αρχίσει να γίνονται ελεγχόμενες κραυγές.
Ο Κάρλος Γκαρθία, ο επικεφαλής της Ισπανικής ομοσπονδίας, φρόντισε να ρίξει λίγο ακόμα λάδι στην ήδη ανεξέλεγκτη φωτιά, λέγοντας πως «ο Φερνάντο ήξερε πως η Φεράρι θα βελτιωθεί πολύ φέτος, ωστόσο είχε πάρει ήδη την απόφασή του, εξαιτίας πολλών και διάφορων περιστατικών. Κι αυτό ήταν το τέλος της ιστορίας».
Το για ποιο λόγο θέλει κάποιος, εφόσον ισχύουν τα όσα λέει ο Γκαρθία, να φύγει από μια ομάδα που αναμένεται να βελτιωθεί για να πάει σε μία που- παρόλο που λέγεται ΜακΛάρεν- κατ' ουσίαν αποτελεί ρίσκο (μιας και η καινούρια συνεργασία με τη Χόντα άνοιγε ένα εντελώς νέο κεφάλαιο), είναι ένα αναπάντητο ερώτημα που δύσκολα θ' απαντηθεί.
Ο Αλόνσο, πάντως, θα κάνει ό,τι μπορεί για ν' απαντήσει μέσα στην πίστα. Μένει να φανεί, τι βοήθεια μπορεί να του δώσει η ίδια η ΜακΛάρεν.
