Με προτροπή αναγνώστη μου, σας γράφω τις σκέψεις μου για ένα θέμα που στην Ελλάδα πονάει... Πολύ.
Με αφορμή το δυστύχημα του 23χρονου γιου του επιχειρηματία κου Ζαχαριά που έχασε εχθές τη ζωή του, για άλλη μια φορά τα Μέσα ασχολούνται με αυτό και τα κλικ παίρνουν φωτιά στις μεγαλύτερες σελίδες ειδήσεων.
Πως; Πότε; Γιατί; Που; Τα πάντα με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια.
Όμως για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, πόσα κλικ είναι αρκετά;
Πότε έκανες εσύ τελευταία φορά κοινοποίηση ένα θέμα που είτε χαροποίησε κάποιον, είτε έμαθε πράγματα μέσα από αυτό;
Γιατί όλοι εστιάζουμε μόνο στα άσχημα γεγονότα που τυχαίνει και μαθαίνουμε;
Και άλλο παιδί σκοτώθηκε εχθές.
Συγκεκριμένα, καθημερινά στην Ελλάδα, 1 με 2 άνθρωποι δεν γυρίζουν σπίτι τους. Δεν τους βλέπουν ξανά οι δικοί τους άνθρωποι και ευθύνονται τα τροχαία. Σκοτώνονται στο δρόμο.
Και το αποηγτευτικό είναι οι ηλικίες των ανθρώπων αυτών. Είναι κυρίως νέοι άνθρωποι που δεν έχουν προλάβει να τεκνοποιήσουν. Άνθρωποι που ακριβώς το προηγούμενο βράδυ έπιναν χαρούμενοι το ποτό τους ή γελούσαν με την παρέα τους.
Δεν γύρισαν σπίτι ξανά.
Αύριο μπορεί να είσαι εσύ ο επόμενος. Ή εγώ. Και ξέρεις κάτι; Μπορεί και να μην ευθύνεσαι. Μπορεί και ναι όμως.
Παιδεία.
Μιλάμε όλοι στην Ελλάδα για παιδεία... Η παιδεία δεν διδάσκεται στα σχολεία. Ούτε στα Πανεπιστήμια.
Πάντοτε έλεγα πως παιδεία έχει ο άνθρωπος που θα μιλήσει και θα συμπεριφερθεί το ίδιο είτε απευθύνεται σε έναν σερβιτόρο, είτε στο διευθύνοντα σύμβουλο μιας πολυεθνικής εταιρίας.
Το ίδιο συμβαίνει και στο δρόμο. Ναι, μην το σκέφτεσαι. Οδική παιδεία δεν παίρνεις από το σχολείο.
Παίρνεις από τον μπαμπά σου που τον βλέπεις και οδηγεί στο αυτοκίνητο μη φορώντας ζώνη ασφαλείας και βρίζοντας άλλους οδηγούς, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να περνάει STOP και κόκκινα φανάρια αναμμένα.
Παίρνεις από τον μπαμπά σου που τον βλέπεις να σε βάζει στο παιδικό κάθισμα, να σε δένει ευλαβικά για κάθε απόσταση και είναι ευγενικός σεβόμενος τους άλλους οδηγούς.
Δύο τελείως διαφορετικά παραδείγματα ανθρώπων που ζουν στη χώρα μας. Και συνυπάρχουν στους ελληνικούς δρόμους!
Ο ένας γονέας μαθαίνει στο παιδί του να μην σέβεται τίποτα, να κάνει ό,τι του αρέσει και όπως του αρέσει, να αμελεί την ασφάλειά του και ο άλλος γονέας μαθαίνει στο παιδί πόσο σημαντικό είναι να φοράει κανείς ζώνή. Και όχι μόνο στα εμπρός, αλλά και στα πίσω καθίσματα. Ειδικά στα πίσω καθίσματα.
Δεν είμαι εδώ για να κρίνω κανέναν. Ούτε για να μαζέψω κλικ για το SDNA. Δεν το χρειάζεται εξάλλου.
Όμως κάτσε και σκέψου ειδικά εάν είσαι γονιός, τι παραδείγματα παίρνει το παιδί σου από εσένα. Θα γίνει αντιγραφή σου. Σε καλύτερη εκδοχή. Και αυτό θέλει προσοχή γιατί οι εκδοχές ποικίλλουν.
120 χλμ/ώρα όριο ταχύτητας στην Ελλάδα.
Ταχύτητα. Σκοτώνει.
Ευθύνεται τελικά η ταχύτητα;
Ίσως.
Όμως αναρωτιέμαι εγώ τώρα... Στη Γερμανία που στο οδικό δίκτυο της Autobahn δεν έχουν σταθερό όριο ταχύτητας γιατί δεν σκοτώνονται κάθε λεπτό της ώρας με τόσα που πάνε;
Μάλλον επειδή έχουν ένα άρτιο οδικό δίκτυο το οποίο σου δίνει το δικαίωμα της ταχύτητας και της αδρεναλίνης, αλλά ταυτόχρονα ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να σε περιορίσει.
Και εκεί είναι που όλοι υπακούν.
Όταν ο δρόμος είναι ανοιχτός και η κίνηση μειωμένη, οι οθόνες παραμένουν κλειστές και όσοι κινούνται στην Autobahn μπορούν να αναπτύξουν την ταχύτητα που θέλουν, ενώ χρησιμοποιούν την αριστερή λωρίδα μόνο για προσπέραση (όπως και στην Ελλάδα εξάλλου!).
Αρκετοί δεν ενδιαφέρονται να πάνε με αρκετά χιλιόμετρα την ώρα γιατί απλά κανένας δεν τους περιορίζει!
Άλλοι πάλι πιάνουν 300 χλμ/ ώρα.
Όλοι όμως ανεξαιρέτως, μόλις δουν στις ψηφιακές πινακίδες που υπάρχουν στο δίκτυο της Autobahn να εμφανίζεται ένα όριο ταχύτητας (που από προσωπική εμπειρία μπορώ να σας πω πως πολλές φορές είναι αρκετά κάτω των 100 χλμ/ ώρα) το σέβονται.
Σεβασμός στο οτι το δίκτυο χρησιμοποιείται από αρκετούς οδηγούς και πρέπει να περιορίσουν την ταχύτητά τους. Και έτσι δεν δημιουργείται κιόλας ποτέ κίνηση.
Όμως μην είμαι εκτός θέματος.
Ξεκίνησα με αίμα και έφτασα να γράφω για σεβασμό. Χμμμ...
Ίσως γιατί αυτό θα έπρεπε να πουλάει στη χώρα μας και όχι το αίμα.
