Η Formula 1 αποτελεί το Α και το Ω στην ταχύτητα, αλλά ακόμα και τώρα, προκειμένου να λειτουργήσουν όλα ομαλά, χρειάζονται μερικές ώρες. Τα ίδια και... χειρότερα συνέβαιναν περίπου 25 χρόνια πριν. Δεν είναι σαν τα απλά αυτοκίνητα που μπαίνεις μέσα, γυρνάς το κλειδί ή πατάς το ειδικό μπουτόν και ο κινητήρας παίρνει μπρος. Στη Formula 1 τα πράγματα είναι και ήταν διαφορετικά. Στο video που υπάρχει παρακάτω, μπορείτε να δείτε κι εσείς μια Minardi M198 που μετείχε στο πρωτάθλημα του 1998. Δεν αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό της εποχής ούτε το πιο γρήγορο, αλλά θα πάρετε μια ιδέα για το πώς λειτουργούσαν τα μονοθέσια τότε. Μάλιστα, το συγκεκριμένο ήταν αργότερο κατά περίπου 3δλ. από τη Ferrari F300 του Μίχαελ Σουμάχερ και τη McLaren MP4/13 του Μίκα Χάκινεν, με τον Φινλανδό να κατακτά τότε το πρωτάθλημα.
Τα αυτοκίνητα εκείνης της περιόδου εφοδιάζονταν με κινητήρες V10, πάρα πολύ υψηλών στροφών ανά λεπτό και για να πάρουν μπρος, απαιτούνταν εργασίες που κυμαίνονταν 1.5-2.5 ώρες, ανάλογα με τις περιστάσεις, όπως πχ. η εξωτερική θερμοκρασία. Οι μηχανικοί της TDF δείχνουν και εξηγούν στο video πώς εκκινεί ένας τέτοιος κινητήρας, αναφέροντας πως σε μια κανονική θερμοκρασία, δίχως να επικρατεί κρύο, το αυτοκίνητο ήταν κατάλληλο για λειτουργία, γιατί έτσι ο κινητήρας δεν παρουσίαζε φθορές.
Πριν λοιπόν πάρει μπρος ο κινητήρας, όλος ο αέρας αφαιρείτο από το υδραυλικό σύστημα, ενώ πριν από όλα αυτά, στο κύκλωμα ψύξης, οι μηχανικοί πρόσθεταν ζεστό ψυκτικό υγρό. Εν συνεχεία, στους κυλίνδρους εισερχόταν αέρας για να λειτουργήσουν τα ελατήρια των βαλβίδων και στη συνέχεια εφοδιαζόταν με καύσιμο. Τέλος, ένας εκκινητής έμπαινε στο πίσω μέρος του κιβωτίου και έτσι γύριζε ο στροφαλοφόρος άξονας. Όλα ελέγχονταν από έναν «αρχαίο» λαπ-τοπ που λειτουργούσε με τα εξίσου «αρχαία» Windows 95. Αξίζει να τονιστεί πως μερικοί υπολογιστές τότε, ήταν γρηγορότεροι από τους υπολογιστές του αυτοκινήτου.
Εφόσον λοιπόν όλες οι ενδείξεις ήταν μέσα στο πλαίσιο λειτουργίας, τότε και μόνο το αυτοκίνητο μπορούσε να πατήσει πίστα.
