Το instant replay, το ζήλευα από τότε που έβλεπα τους Αμερικανούς (να το ‘χουν πάρει απ’ τους Καναδούς, να το χρησιμοποιούν στα τέσσερα δικά τους «εθνικά» σπορ, κι από κει) να το διαχέουν στο σύμπαν του υψηλού αθλητισμού. Απ’ το τένις και την ξιφασκία, ως τα μηχανοκίνητα και το βόλεϊ. Το ζήλευα, εννοώ, για το ποδόσφαιρο.
Θυμίζω ότι όχι πολύ παλιά, μόλις την προηγούμενη δεκαετία, ακόμη το video το ποδόσφαιρο το χρησιμοποιούσε μόνο για πειθαρχικούς λόγους και μόνον εκ των υστέρων. Ζούσαμε στην εποχή του αφηγήματος Μπλάτερ, ότι τα λάθη της διαιτησίας συνεισφέρουν στη γοητεία και στη δημοφιλία του αθλήματος. Η αντίσταση του συντηρητισμού ήταν σθεναρή. Αποδεικνυόταν ανθεκτική.
Όταν ο Ζιντάν αποβλήθηκε για την κουτουλιά στον Ματεράτσι με υπόδειξη του τέταρτου διαιτητή στον πρώτο, στον τελικό του Μουντιάλ 2006, την επόμενη μέρα η προτεραιότητα για τη FIFA ήταν να διαψεύσουν ότι ο τέταρτος το είδε σ’ ένα μόνιτορ και ειδοποίησε. Απελθέτω το καινόν δαιμόνιον τούτο! Ο τέταρτος, ήταν η επίσημη εκδοχή, το είδε με τα μάτια του. Όλα κι όλα…
Τέσσερα χρόνια μετά, ο Λάμπαρντ έστειλε τη μπάλα να περάσει κοντά ένα μέτρο μέσα…αλλά γκολ δεν κατακυρώθηκε. Και δεν ήταν, ακριβώς, Τσέλσι-Σρούσμπερι για το Λιγκ Καπ. Ηταν Γερμανία-Αγγλία, σε Παγκόσμιο Κύπελλο, με τηλεθέαση δισεκατομμυρίου. Η «δυναμική της ζωής» που τρέχει μπροστά είναι τέτοια που, αργά ή γρήγορα, και η πιο σθεναρή αντίσταση παραλύει.
Ολοφάνερα, έκτοτε ήταν θέμα χρόνου να ενστερνιστεί το instant replay και το ποδόσφαιρο. Επίσης ολοφάνερα, ήταν θέμα κόστους…να μη το ενστερνιστεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ότι δύο χρόνια μετά το πρώτο διεθνές πείραμα, φιλικό Ιταλίας-Γαλλίας τον Σεπτέμβριο 2016, θα έχει instant replay το ελληνικό πρωτάθλημα, αυτό ανήκει στην κατηγορία των πολύ καλών για να ‘ναι αληθινά.
Κι όμως, είναι! Οφείλεται, και αντιστοιχεί το εύσημο, σε κυβερνητικούς που το αντιλήφθηκαν ως ένα αγαθό για το οποίο αξίζει η δαπάνη. Ωστε αυτό, αφού το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να το πληρώσει, ν’ αποδοθεί σαν δώρο της Πολιτείας στην κοινωνία του ποδοσφαίρου. Το εύσημο κυρίως πηγαίνει στο ότι, πέρα απ’ το να το αντιληφθούν, βρήκαν και τα λεφτά.
Έρχεται καλύτερα έτσι, όσο να ‘ναι, απ’ το να το έκανε δωρεά ο Ιβάν Σαββίδης (γενικώς, ένας ιδιώτης με άμεση εμπλοκή στο πρωτάθλημα) που κάποια στιγμή είχε προσφερθεί να καλύψει το κόστος. Και, φυσικά, είναι ευτυχισμένη συγκυρία ότι υπάρχει τώρα μία ομοσπονδία με την οποίαν ο κυβερνητικός μπορεί να συνεννοηθεί. Μία ομοσπονδία, που συναινεί.
Απ’ όσα γνωρίζω η υπόθεση κοστίζει, ταβάνι, δέκα εκατομμύρια για την πενταετία 2018-2023. Είναι μηδενικού ρίσκου δε, διότι δεν τίθεται ζήτημα αγοράς του εξοπλισμού. Αμα χαλάσει, άμα στην πορεία γίνει παρωχημένος, κ.λπ. Τον εξοπλισμό, έρχεται και τον στήνει η εταιρεία που θα κερδίσει τον διαγωνισμό. Τα δύο εκατομμύρια τη χρονιά, είναι η πληρωμή της για την παρεχόμενη υπηρεσία.
Μένει να εξυπηρετηθεί η πιο βασική, πλέον, ανάγκη. Η ανάγκη να επικοινωνηθεί η υπηρεσία και να εκπαιδευτούμε όλοι, ομάδες, διαιτητές, δημοσιογράφοι, πρωτίστως ο κόσμος που παρακολουθεί το πρωτάθλημα. Ξεκινώντας απ’ το ότι το VAR δεν είναι βιντεοπαιγνίδι, να περνά ευχάριστα η ώρα. Ούτε σχοινί-κορδόνι, να προσφεύγουμε σ’ αυτό για τα…πλάγια άουτ.
Το VAR είναι εργαλείο. Ένα εργαλείο διαφάνειας που αυτομάτως κάνει ν’ ατονούν η γκρίνια, η ένταση, το νταραβέρι. Ο Μέλο Περέιρα είναι σοβαρό εχέγγυο για την εκπαίδευση των insiders. Εμείς οι outsiders θα ξέρουμε ότι και ένα λεπτό παραπάνω να καθυστερεί η ροή του ματς, το ένα λεπτό είναι ένα τίποτα μπροστά στο να έχει παρθεί επί τόπου η ορθή απόφαση…
