Η αυλαία έπεσε για το φετινό καλεντάρι του ευρωπαϊκό βόλεϊ και η Τρεντίνο με την Κονελιάνο ήταν οι ομάδες που βρέθηκαν εν τέλει στην κορυφή σε άντρες και γυναίκες αντίστοιχα. Μετά τις περσυνές μονομαχίες Πολωνών και Τούρκων στο Super Finals ήταν η ώρα για τις ιταλικές ομάδες να λάμψουν με την Γιαστρέμπσκι να είναι η μοναδική διαφορετική νότα της ημέρας.
Η κυριαρχία της ΖΑΚΣΑ δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα και μετά από μια τριετία η κούπα άλλαξε χέρια και άλλαξε και σύνορα. Η Γιαστρέμπσκι δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του τελικού να ακολουθήσει το ρυθμό του παιχνιδιού κόντρα σε μια Τρεντίνο απόλυτα έτοιμη για αυτή τη στιγμή. Ο Φάμπιο Σόλι είδε τους δύο ακραίους του, τον Μικελέτο και τον Λάβια, αλλά και τους δύο λίμπερο, τον Λορεντσάνο κατά βάση αλλά και τον Πάσε για όσο χρειάστηκε, να έχουν σταθερότητα στην υποδοχή. Η ομάδα από το Τρέντο παρουσίασε υπομονή αλλά και μαχητικότητα κάτι που φάνηκε στις κόντρα μπάλες. Ακόμα και άμυνες του πασαδόρου, του Σμπερτόλι, κατέληγαν να δίνουν πόντους κάτι που έδειχνε, από την άλλη πλευρά, πόση νευρικότητα και άγχος υπήρχε στη Γιαστρέμπσκι. Ο Πατρί βρέθηκε σε κακή μέρα και με τον βασικό της διαγώνιο να μένει στα ρηχά η πολωνική ομάδα έψαχνε συνέχεια λύσεις από τον Φορνάλ.
Το ιταλικό βόλεϊ δεν έπαψε ποτέ να γεννάει αστέρες. Η νέα γενιά έχει έναν πρωταγωνιστή και αυτός είναι ο Αλεσάντρο Μικελέτο. Στα 23 του όχι μόνο δεν είναι rookie αλλά είναι βασικότατο κομμάτι αυτής της ομάδας και ένας κομβικός παράγοντας για την κατάκτηση του περσυνού πρωταθλήματος. Ο νεαρός ακραίος κατάφερε τα προηγούμενα χρόνια να φορέσει χρυσό μετάλλιο με την εθνική Ιταλίας σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αλλά έψαχνε τη διάκριση και σε συλλογικό επίπεδο. Όχι απλά τα κατάφερε αλλά το έκανε και ως MVP του τελικού. Σε μια ταλαντούχα γενιά Ιταλών και τα τελευταία χρόνια έχει κατακτήσει τα πάντα σε επίπεδο υποδομών ήρθε η ώρα η σκυτάλη να αλλάξει χέρια και ο Αλεσάντρο Μικελέτο είναι έτοιμος να γίνει ο αστέρας του ευρωπαϊκού βόλεϊ για το υπόλοιπο της δεκαετίας.
Όσον αφορά τις γυναίκες ο ανταγωνισμός ήταν μεγαλύτερος στον τελικό. Δύο από τις τρεις κορυφαίες διαγώνιες τις Ευρώπης (με τη Μπόσκοβιτς να είναι εκτός τελικού φέτος) κλήθηκαν να σηκώσουν το βάρος της περίστασης. Η Χάακ φάνηκε πιο «διψασμένη» αλλά και πιο έτοιμη ψυχολογικά αντίθετα με την Εγκόνου. Η Πάολα Εγκόνου δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα φαινόμενο για το παγκόσμιο βόλεϊ και φυσικά κάθε τελικός Champions League είναι μια πρόκληση, πόσω μάλλον όταν έρχεται με διαφορετική ομάδα και σε νέο περιβάλλον. Το 27%, όμως, στην επίθεση, τα πολλά λάθη και η αδυναμία της να κάνει τη διαφορά στο κρίσιμο τάι μπρέικ ήταν δυσανάλογα της ποιότητας και της εμπειρίας της. Αντίθετα, η Χάακ ήταν μια πραγματική ηγέτης. Βέβαια, είχε άξιες συμπαραστάτριες όπως η Πλούμερ που ήταν εξαιρετική επιθετικά και η Ντε Τζέναρο που απέδειξε ότι ο τίτλος της καλύτερης λίμπερο της διοργάνωσης της άξιζε απόλυτα αφού πέρα από το 68% στην υποδοχή ήταν πανταχού παρούσα στην άμυνα. Η Κονελιάνο λειτούργησε άψογα στο μπλοκ άμυνα και αυτό ήταν που σταμάτησε την επιθετική δεινότητα της Εγκόνου, έδωσε δεύτερες ευκαιρίες και κούρασε τη Μιλάνο που οδηγήθηκε σε πολλά λάθη. Χαρακτηριστικό είναι πως η Μιλάνο λίγο έλλειψε να χάσει το δεύτερο σετ παρότι βρέθηκε σε τετραπλό σετ μπλοκ και εν τέλει το κατέκτησε με 25-23 μετά από λάθος επιθέσεις της Εγκόνου.
Ένα στοιχείο που έχουμε πλέον συνηθίσει στα Super Finals είναι η κοινή απονομή. Πέραν του ότι οι τελικοί ανδρών και γυναικών γίνονται την ίδια μέρα, με το Final 4 να έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια, οι πρωταθλήτριες ομάδες σε άντρες και γυναίκες πανηγυρίζουν μαζί στο τέλος της μέρας. Αυτό μπορεί να ξινίζει εν μέρει καθώς το μάτι του θεατή πρέπει να μοιράζεται σε δύο πλευρές του γηπέδου ωστόσο είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στον παγκόσμιο αθλητισμό. Τα δύο φύλα ζουν τη στιγμή της δόξας του ταυτόχρονα, χωρίς καμία διάκριση ή πρόθεση για υπερτίμηση ή υποτίμηση κανενός και προσφέρει κάτι το ξεχωριστό στον παγκόσμιο ομαδικό αθλητισμό.
Και μια παρατήρηση που πλέον δεν μας κάνει αίσθηση έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα. Είναι γεγονός πως στην Τουρκία το βόλεϊ έχει κάνει άλματα προόδου και ήταν αναμενόμενο οι εθνικές ομάδες της χώρας να φτάσουν σε μεγάλες επιτυχίες όπως το περσυνό Ευρωπαϊκό και το VNL. Η ύπαρξη πανέμορφων γηπέδων όπως αυτό στην Αττάλεια, στην περιφέρεια δηλαδή και όχι σε Άγκυρα ή Κωνσταντινούπολη, η απόλυτη στήριξη του κοινού και η άριστη οργάνωση δείχνουν ότι κάτι μεγάλο συμβαίνει στη γείτονα χώρα. Βέβαια, ο τελικός της κορυφαίας διοργάνωσης στην Ευρώπη σε ένα άθλημα όπως το βόλεϊ, που υποτίθεται είναι τρίτο σε δημοφιλία στη χώρα μας, περνάει στα… ψιλά εδώ ενώ στην Τουρκία είναι ένα υπέροχο πάρτι. Αυτό λέει πολλά για τη διαφορά που υπάρχει και για το πόσα βήματα μπροστά πρέπει να γίνουν ώστε να φτάσουμε κάπου ψηλότερα. Η εποχή που η Τρεντίνο κέρδιζε τον Ηρακλή στον τελικό είναι πλέον χιλιόμετρα μακριά και εκτός από την οργανωμένη ανασύνταξη που χρειαζόμαστε σαν ελληνικό βόλεϊ καλό είναι να θαυμάσουμε λίγο παραπάνω τέτοιου είδους παιχνίδια, να τα βάλουμε λίγο πιο έντονα στις οθόνες μας και να δούμε ότι αξίζει της προσοχής μας.
