ΠΑΟΚτσάκι ήταν ο Άρχοντας της Νύχτας, ο τεράστιος Βασίλης Καρράς. Και μπορεί να ζει πλέον μόνο στις καρδιές όλων μας, όμως είναι νύχτες σαν αυτή που όλος ο Ολυμπιακός έκλεινε το κέντρο που εμφανιζόταν για τα μεθεόρτια. Για μια φιέστα τίτλου, για να γλεντήσει μια σπουδαία νίκη σε ντέρμπι. Περισσότερες φιέστες πρέπει να έχει κάνει ο Ολυμπιακός στον Καρρά παρά στο Καραϊσκάκη! Σήμερα το γλέντι θα ήταν διπλό, μία για την κούπα στο μπάσκετ και μία για τα «ντόρτια» στον ΠΑΟΚ. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι για τον «ερυθρόλευκο» οργανισμό, το «διπλό» στην Τούμπα ίσως είναι πιο σημαντικό απ' ότι το Κύπελλο στο μπάσκετ!
Στο Ηράκλειο, νίκησε και πάλι η καλύτερη ομάδα -όπως... αντικλιμακτικά συμβαίνει συνήθως στο συγκεκριμένο σπορ. Η ΟΜΑΔΑ. Όχι ο Ναν, ο Σλούκας, ο Μήτογλου ή οποιοσδήποτε άλλος. Ωστόσο, πέρα από την αίγλη και την ιστορικότητα του επιτεύγματος, το τρόπαιο αυτό -όπως και το Σούπερ Καπ- δεν προσφέρει και πολλά πράγματα στην οικονομία της σεζόν, καθότι αν χάσεις το πρωτάθλημα ή μείνεις εκτός φάιναλ φορ στην Ευρωλίγκα, πάλι για αποτυχία θα μιλάμε. Κάθε νίκη επί του «αιώνιου» σε έναν τελικό -ειδικά σε χρονιά που είναι πανίσχυρος- είναι σημαντική και άξια μιας... φιέστας στα μπουζούκια, όμως μέχρι εκεί. Από αύριο, η ζωή συνεχίζεται σαν να μην άλλαξε το παραμικρό.
Στο ποδόσφαιρο, η βραδιά είναι σε αντίστοιχο κλίμα -αν όχι ακόμη πιο πανηγυρικό. Και σωστά είναι. Όχι γιατί ο Ολυμπιακός εξασφάλισε κάτι. Για την ακρίβεια, δεν εξασφάλισε απολύτως τίποτα. Ωστόσο, έστειλε τα μηνύματά του προς όλες τις κατευθύνσεις και ξαναμπήκε για τα καλά στην εξίσωση, με μια εμφάνιση που και πάλι επιβεβαίωσε όλα όσα για τα οποία η συγκεκριμένη στήλη έχει γράψει και έχει ξαναγράψει και ξανά και ξανά και ξανά... Επιβεβαίωσε ότι το ποδόσφαιρο είναι απλό σπορ. Όταν κάνεις τα απλά, στον σωστό χρόνο, γίνεται μάλιστα και εξόχως εντυπωσιακό. Και ο Ολυμπιακός του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, στο δεύτερο μόλις παιχνίδι του στον πάγκο, ήταν εντυπωσιακός σε όλα τα επίπεδα. Τακτική, αποτελεσματικότητα, πάθος, ρυθμός, ένταση. Το ήθελε περισσότερο. Είχε καλύτερο πλάνο νίκης. Είχε όλους τους μεγάλους παίκτες του συγκεντρωμένους και σε μεγάλη μέρα. Έβαλε 4 γκολ, κυριάρχησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μακράν το καλύτερο ματς στη σεζόν...
Μετά την «τεσσάρα» του ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, η στήλη είχε αναρωτηθεί, ότι και ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ: «Τι έγινε ρε παιδιά;» Η ζωή κάνει κύκλους λοιπόν και ο Ολυμπιακός απάντησε στον ΠΑΟΚ με το ίδιο νόμισμα. Τώρα ο Λουτσέσκου είναι αυτός που μένει να αναρωτιέται πως διάολο η ομάδα του έχασε σε όλους -μα όλους- τους τομείς του παιχνιδιού από έναν αντίπαλο που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες δεν ήξερε που πατά και που βρίσκεται. Ε, κάπως έτσι, επιβεβαιώνεται και κάτι άλλο: τελικά, είναι... ψιλοχρήσιμος ένας καλός προπονητής στο ποδόσφαιρο, έτσι δεν είναι; Ο Ισπανός προφέσορας πήρε το πορτοφόλι του Ρουμάνου και αυτό είναι κάτι πραγματικά δύσκολο, καθότι ο τεχνικός του ΠΑΟΚ είναι... μανούλα καημένη στην τακτική. Ο Μεντιλίμπαρ έκανε τις αλλαγές του στο αρχικό σχήμα, έκανε και πάλι τις σωστές αλλαγές κατά τη διάρκεια του αγώνα, το κλείδωσε το ματσάκι και πάει πλέον στο -5, 13 αγώνες πριν το τέλος...
Όπως αναφέρθηκε και στο κείμενο μετά το επίσης έξοχο ντεμπούτο του Ισπανού στη νίκη επί της Φερεντσβάρος, ο Ολυμπιακός φέτος δεν έπασχε από έλλειψη ταλέντου. ΟΚ, πήρε δύο χαφάρες τον Γενάρη, Όρτα και Τσικίνιο, οι οποίοι προφανώς και έλλειπαν, κάτι που επίσης έχει αναφερθεί στα... μέρη μου. Αυτό που έλλειπε κυρίως από τον Ολυμπιακό ήταν μια τακτική συνοχή, μια συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία. Έλλειπαν επίσης η σοβαρότητα και η συγκέντρωση. Η παρουσία ενός τεχνικού που έρχεται από κατάκτηση ευρωπαϊκού, ξύπνησε για τα καλά τους πάντες και τα πάντα. Και εντός των «ερυθρόλευκων» και -μετά το 1-4 στην Τούμπα- εκτός, αφού πλέον το -5 φαντάζει μια χαψιά, με εμφανίσεις σαν αυτή.
Κάτι ακόμη που επιβεβαίωσε η μεγαλειώδης αυτή ολυμπιακή παρέλαση στην Τούμπα είναι κάτι επίσης εξαιρετικά απλό και προφανές και το οποίο πρώτος ο Ολυμπιακός θα πρέπει να δει -μετά τις φετινές ποικιλίες με τα ρόστερ, τους προπονητές, τους τεχνικούς διευθυντές κτλ. Όταν παίζεις μπάλα, όταν έχεις προπονητή στον πάγκο, όταν έχεις το μυαλό στη θέση του και μπορείς να βγάζεις την ποιότητά σου τόσο ατομικά, όσο και σαν ομάδα, μπορείς να νικάς και τους κακούς διαιτητές. Ο Γερμανός, Ντίνγκερτ, ήταν από τραγικός έως...κωμικοτραγικός. Η φάση του 1-1 ξεκινάει ίσως από το πιο καθαρό φάουλ που έχει γίνει φέτος σε ντέρμπι, με τον Κωνσταντέλια να στέλνει τον Ροντινέι πέντε μέτρα εκτός γηπέδου με την γονατιά. Γενικότερα όμως, πέρα από αυτό το... non-call, ο Γερμανός έβγαλε όλο το ματς με επιλεκτικά σφυρίγματα, χωρίς να δείχνει όμως την ίδια ευαισθησία ούτε στις κάρτες, ούτε στα φάουλ που καταλόγιζε. Για παράδειγμα, είναι εντυπωσιακό το ότι ο Κουλιεράκης τελείωσε το ματς χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς ούτε μία κίτρινη έστω για το θεαθήναι, για τα 4-5 ακόμη πιο εντυπωσιακά θέατρα που έκανε. Σε κάθε περίπτωση, κάνεις τέτοια εμφάνιση; Κανένας Ντίνγκερτ και κανένας περίεργος δεν μπορεί να σου στερήσει αυτό που αξίζεις...
Όλα αυτά βεβαίως, είναι και μια συνεχιζόμενη επιβεβαίωση, κάτι που τείνει πια να γίνει ο... εθνικός ύμνος της στήλης: το ποδόσφαιρο επιβραβεύει όσους το σέβονται. Ο μέχρι πρότινος πλήρως ασεβής προς το σπορ Ολυμπιακός, πλέον έχει και πάλι αρχή-μέση-τέλος, τουλάχιστον μέσα στο γήπεδο. Η διοίκηση έκανε τις μεταγραφές της, «καθάρισε» το διπλό λάθος των Πορτογάλων (Καρβαλιάλ-Άλβες) και έτσι ο σύλλογος μπορεί τώρα να ζήσει επιτέλους λίγες μέρες ποδοσφαιρικής κανονικότητας. Κλείνοντας το προηγούμενο κείμενο, είχα αναφέρει ότι ο Μεντιλίμπαρ έκανε απλά το πρώτο βήμα με τη Φερεντσβάρος. Το δεύτερο -ακόμη πιο γερό- έγινε στην Τούμπα. Το αν θα ολοκληρώσει... φουριόζος το ξεκίνημά του στο Λιμάνι, απέχει τώρα μόλις 90 λεπτά -στη ρεβάνς της Ουγγαρίας.
Μέχρι τότε, η μπάλα ας μείνει χαμηλά. Ο Ολυμπιακός οργανισμός μπορεί απλά να απολαύσει μια βραδιά σαν αυτή που τόσο χρειαζόταν και στα δύο μεγάλα σπορ.
Όπως λοιπόν θα έλεγε και ο Άρχοντας: «Καλησπέρα και καλή βραδιά...»
