Μίλησε για τον αγώνα με τον Αμερικανό, παραδέχτηκε ότι έκανε δώρα στον αντίπαλό του, όμως φεύγει από το Λονδίνο με «εφόδιο» τη νίκη επί του Άντι Μάρεϊ, η οποία τον έκανε να θυμηθεί τις μέρες του Australian Open 2019.
Εξήγησε, επίσης, γιατί ένιωθε «άδειος» μετά την πρόκριση σε βάρος του Ντόμινικ Τιμ, λέγοντας ότι μέχρι και τη διακοπή του αγώνα με τον Αυστριακό... δεν ήθελε να ξαναδεί μπάλα στη ζωή του.
Το ευχάριστο, ωστόσο, είναι ξαναβρήκε τον πραγματικό Στέφανο μετά τη μεγάλη νίκη επί του Μάρεϊ, αποδίδοντας τα εύσημα στον Δημήτρη Χατζηνικολάου, αρχηγό της εθνικής ομάδας Davis Cup που ήταν στο Λονδίνο με τον αδερφό του.
- Θεωρείς ότι έχασες το ματς μέσα από τα χέρια σου;
«Θέλω απλά να του δώσω συγχαρητήρια για την προσπάθειά του και του εύχομαι ό,τι καλύτερο στον επόμενο αγώνα. Δεν έχω να πω κάτι, μόνο αυτό...».
- Πώς νομίζεις ότι άλλαξε η ροή του παιχνιδιού; Γιατί μετά το 2-1 υπέρ σου φάνηκε ότι είχες τον έλεγχο. Δεν έπαιρνε πόντους στο σερβίς σου και ξαφνικά αυτό άλλαξε και σε απειλούσε. Ένιωσες, μήπως, λίγο κουρασμένος;
«Αν μπορούσα να παίξω αύριο, θα έπαιζα. Δεν θα με πείραζε. Ήμουν εντάξει. Θα ήθελα να πω πολλά, αλλά δεν έχω όρεξη αυτή τη στιγμή... Νιώθω μερικές φορές το τένις λίγο άδειο. Δεν ένιωθα την μπάλα όπως θέλω και με κάνει να νιώθω ότι δεν πήρα την όλη εμπειρία που πρέπει να πάρω από ένα παιχνίδι. Αυτό είναι».
-Μπορείς να το εξηγήσεις λίγο αυτό;
«Ήταν σίγουρα δικός μου αγώνας, το ένιωσα. Δεν κατάφερα, όμως, να κερδίσω και αυτό σημαίνει ότι κάτι έκανα λάθος ή κάτι λειτούργησε προς όφελός μου. Υπάρχει δυσκολία στο να κατανοήσω γιατί το ματς πήγε προς εκεί, ενώ ένιωσα ότι είχα τη δυνατότητα να το κάνω πολύ πιο εύκολο. Αλλά το μομέντουμ πήγαινε στην αντίθετη κατεύθυνση και δεν κατάφερα να μπω σε αυτό το δυνατό παιχνίδι στο οποίο βρίσκω κάτι κάποια στιγμή μέσα στον αγώνα. Ήταν παθητική η αίσθηση που πήρα, πολύ παθητική. Αυτό ένιωσα».
-Φαντάζομαι ότι μιλάς και σε σχέση με τους προηγούμενους αγώνες σου...
«Ναι, αν κρίνεις από τους αγώνες που κέρδισα, ειδικά αυτόν κόντρα σε έναν πολύ καλό παίκτη, με μεγάλη εμπειρία (Μάρεϊ). Η αλήθεια είναι ότι σέρβιρε καλά ο αντίπαλός μου αλλά δεν ένιωσα ότι ήταν κάτι εξωπραγματικό. Έκανα πολλά δώρα σήμερα (χθες), δεν συνηθίζω να κάνω τόσα πολλά δώρα σε έναν αγώνα. Το συνειδητοποιώ, το αποδέχομαι. Υπήρξε ένα σημείο στο δεύτερο σετ - δεν θα μιλήσω για τα υπόλοιπα σετ - στο οποίο κόλλησα. Η αίσθηση που πήρα εγώ στο δεύτερο σετ ήταν ότι ο αντίπαλός μου δεν έκανε πολλά πράγματα για να το κερδίσει. Το μόνο που έκανε είναι να σερβίρει και αν χρειαζόταν έπαιζε μια-δυο μπάλες. Αυτή την αίσθηση πήρα, μπορεί να κάνω και λάθος. Σαν παίκτης ένιωσα καλύτερος εκείνη τη στιγμή. Αν γινόταν το 2-0 θα ήταν ένα πολύ διαφορετικό ματς. Δεν θα βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση τώρα... Το να υποθέτεις και να φτιάχνεις σενάρια δεν έχει σημασία πλέον, γιατί το ματς έχει τελειώσει, αλλά η αυτοπεποίθησή μου θα πήγαινε στα ύψη εκείνη τη στιγμή».
-Ήταν και αυτά τα δύο διπλά λάθη που έκανες, στο τάι μπρέικ του δεύτερου και στο τέταρτο, καθοριστικά για τη συνέχεια του ματς, έτσι δεν είναι;
«Σωστά, ισχύει. Και δεν έκανα πολλά διπλά λάθη εκείνη τη στιγμή, ήρθε σε αυτό το σημείο, στο τάι μπρέικ. Δυσκολεύτηκα να παίξω με τους δύο παίκτες που παίζουν με ένα χέρι (το backhand). Συνήθως μου αρέσει κάτι τέτοιο, αλλά με εκείνους συγκεκριμένα ένιωσα ότι μπορούσαν και έμπαιναν στο ρυθμό πολύ καλύτερα από τους άλλους δύο που παίζουν με δύο χέρια (Μάρεϊ, Τζέρε). Κατά τα άλλα είμαι χαρούμενος. Είπα τις προάλλες πως υπήρξαν κάποιες δύσκολες στιγμές πρόσφατα, στιγμές όπου δεν απολάμβανα το τένις και η αλήθεια είναι πως όταν έγινε η διακοπή του αγώνα με τον Ντόμινικ την πρώτη μέρα, ψυχολογικά ήμουν πολύ άσχημα. Πιστεύω στην πιο άσχημη κατάσταση στην οποία έχω υπάρξει τους τελευταίους μήνες. Δεν ήθελα καν να βρίσκομαι μέσα στο γήπεδο. Δεν είχα όρεξη καθόλου να παίξω τένις ή να είμαι σε ανταγωνιστικό mood. Και αυτό φάνηκε στο πρώτο σετ, ήταν ξεκάθαρο. Με τη βοήθεια της ομάδας μου, του Νίκου (Τζέκου), του Δημήτρη Χατζηνικολάου, της Πάουλα (Μπαδόσα) κατάφερα και ξαναμπήκα στον ρυθμό, ξαναμπήκα στο champions mentality, στο οποίο αρχικά ήθελα να βρίσκομαι. Η διαφορά φάνηκε στο δεύτερο σετ, όταν μπήκα φουριόζος, γεμάτος ενέργεια, γεμάτος χαρά, γεμάτος αυτοπεποίθηση, γεμάτος διάθεση να παίξω ξανά τένις».
«Νιώθω σα να ήταν δύο εβδομάδες αυτό το τουρνουά, διότι από έναν Στέφανο που ήταν σε αυτή την κατάσταση, που δεν ήθελε να ξαναδεί μπάλα στη ζωή του, το να πάω στο αγαπάω το τένις και θέλω να είμαι στο γήπεδο ακόμα και αν χάσω είναι κάτι για το οποίο νιώθω περήφανος. Κατάφερα να κάνω αυτή την αλλαγή, τόσο απότομη αλλαγή, τεράστια αλλαγή, είναι σα να πήγα από το μαύρο στο λευκό μέσα σε σε λιγότερο από μια μέρα. Είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος γι' αυτή την προσπάθεια που έκανα. Μπορεί στην αρχή να ήταν λίγο ψεύτικο, προσποιούμουν, έσφιγγα τη γροθιά μου χωρίς να το εννοώ, αλλά πόντο με πόντο ερχόμουν πιο κοντά στην πραγματική μου ταυτότητα. Τη νίκη με τον Ντόμινικ την ένιωσα πολύ άδεια, όταν έκανα εκείνο το winner passing shot στην ευθεία, δεν ένιωσα καμία χαρά, κανένα συναίσθημα και αυτό μου φάνηκε πολύ περίεργο. Αλλά το ματς το οποίο με έφερε στα ύψη ήταν αυτό με τον Μάρεϊ. Είναι σα να ξαναγεννήθηκα, σα να ξαναβρήκα τον εαυτό μου μέσα από έναν αγώνα. Βρήκα τον πραγματικό Στέφανο, τον ίδιο Στέφανο με το Australian Open 2019, όταν έγινε το πρώτο μπαμ σε Grand Slam. Ένιωσα μεγάλη χαρά όταν το ξαναβίωσα αυτό, γιατί είναι καταπληκτικό να μπορείς να νιώθεις τέτοια συναισθήματα μέσα σε ένα γήπεδο. Αλλά και να νιώθεις ότι γίνεσαι καλύτερος μέσα από μια τόσο μεγάλη προσπάθεια».
-Μπορείς να πεις γιατί ένιωθες έτσι; Ήταν η πορεία σου στα τελευταία τουρνουά; Ήταν κάτι άλλο;
«Δεν ξέρω. Δεν το έχω αναλύσει αρκετά, δεν είχα χρόνο να καθίσω να μιλήσω με κάποιον, ώστε να έρθω σε ένα συμπέρασμα και να καταλάβω τι ήταν αυτό ακριβώς. Οι τελευταίες τρεις εβδομάδες στο tour δεν ήταν εύκολες. Ξέρω ότι μπορώ να παίξω στο γρασίδι, αλλά δεν είχα αποτελέσματα. Ήταν πολύ απογοητευτικό να θέλω τόσο πολύ και να μην παίρνω πίσω τίποτα. Μάλλον ήταν αυτό, μάλλον ήταν επίσης ότι έχω παίξει πάρα πολύ τένις σε αυτόν τον μισό χρόνο. έχω χτυπήσει χιλιάδες μπάλες, έχω μπει σε εκατοντάδες προπονήσεις προσπαθώντας να γίνω καλύτερος. Έχω παίξει πολλούς αγώνες, δεν ξέρω πόσους, πρέπει να είναι γύρω στους 50-60. Το μυαλό έχει και αυτό το όριο, στο οποίο φτάνεις κάποια στιγμή όσο και αν αγαπάς αυτό που κάνεις. Νιώθω, όμως, και μπερδεμένος διότι κατάφερα μόνος μου αυτή την εβδομάδα να το ξαναβρώ, βρισκόμενος σε μια τελείως διαφορετική κατάσταση πνευματική και εγκεφαλική κατάσταση μέσα στο γήπεδο».
«Είναι και οι σωστοί άνθρωποι που βρίσκονται εκεί τη σωστή στιγμή. Δεν έχω μιλήσει για τον Δημήτρη (Χατζηνικολάου) στο παρελθόν, αλλά νομίζω ότι ο Δημήτρης ήταν αυτός που με έκανε να το πιστέψω ότι μπορώ. Δεν είναι μέλος της ομάδας μου, είναι αρχηγός της ομάδας Davis Cup και το ότι βρέθηκε εδώ και μου είπε ό,τι ήταν να μου πει, με έκανε να πιστέψω ότι αξίζω περισσότερα. Και τον ευχαριστώ πάρα πολύ, δεν ξέρω αν θα το δει αυτό. Θέλω να του δώσω μια μεγάλη αγκαλιά γι' αυτή την ωραία ομιλία του εκείνο το βράδυ και μπήκε πολύ τσαγανό την επόμενη μέρα και εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που έδωσα μέσα στο γήπεδο μια πραγματική μάχη μέσα στο γήπεδο. Χωρίς να σκέφτομαι πολύ αν θα κερδίσω ή θα χάσω. Ήταν η προσπάθεια που μετρούσε εκείνη τη στιγμή».
