Ο Τένγκο και η Αομάμε είναι οι πρωταγωνιστές στην περίφημη τριλογία, 1Q84 (του διάσημου Ιάπωνα συγγραφέα, Χαρούκι Μουρακάμι), που ζουν δύο πραγματικότητες, σε δύο παράλληλες χρονικές διαστάσεις. Με έναν αντίστοιχα, μαγικά ρεαλιστικό τρόπο, ο Γιώργος Πομάσκι και ο Μίλτος Τεντόγλου συναντήθηκαν για να αλλάξουν τον ρου του ελληνικού στίβου, επαναπροσδιορίζοντας τη σημασία του ευ αγωνίζεσθαι, του σεβασμού στον αντίπαλο, στην προσπάθεια και στο αποτέλεσμα, με τους ίδιους να κοιτούν κατάματα τη δόξα, χωρίς ποτέ να τυφλωθούν. Άντε ο Μίλτος έβαλε μαύρα γυαλιά προτού ξεκινήσει το σόου του χρυσού στο Τόκιο, μετά όμως τα πέταξε...
Το ραντεβού ήταν στο Κλειστό Προπονητήριο, αμέσως μετά το πέρας της προπόνησης, με τον κορυφαίο Έλληνα προπονητή του στίβου, να γυρίζει στο χρόνο πίσω και να εξομολογείται πώς το κρυφό απωθημένο έγινε πραγματικότητα…
Αν ακούει κάποιος τον Πομάσκι γίνεται πρωταθλητής;
«Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση γιατί υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά υπάκουα, τα οποία όμως δεν έχουν την ικανότητα να αυτοβελτιώνονται. Οι πολύ υπάκουοι, είναι συνήθως πολύ σοβαρά παιδιά, που νιώθουν ότι δεν έχουν ικανότητες και ίσως εξαιτίας αυτής τους της ανασφάλειας προσπαθούν πάρα πολύ. Αυτά τα παιδιά δύσκολα γίνονται πρωταθλητές, αλλά γίνονται. Το άτακτο, το διαφορετικό παιδί, όμως, που δεν έχει αυτήν την υπακοή (εδώ δεν αναφέρομαι στην προπονητική), είναι πιο εύκολο να ξεχωρίσει και να φτάσει ψηλά. Φαίνονται στους αγώνες αυτά τα παιδιά, έχουν αυτή την σπιρτάδα, έχουν αυτή τη φλόγα μέσα τους. Γυαλίζει το ματάκι!
Σε κάθε περίπτωση η πολύ σκληρή δουλειά δεν διασφαλίζει την επιτυχία, διασφαλίζει όμως ότι θα βρίσκεσαι σε ένα καλό επίπεδο. Αυτό το λέω μετά λόγου γνώσης».
Είναι θέμα νοητικής αντίληψης αυτό που περιγράφετε;
«Όχι, νομίζω πως είναι μία εσωτερική απελευθέρωση. Αυτός που έχει αυτοπεποίθηση, νιώθει πιο απελευθερωμένος και είναι πιο απελευθερωμένος και στη μυική του έκφραση. Εμείς εκφραζόμαστε μυϊκά. Εκφραζόμαστε με τις κινήσεις μας. Η τεχνική είναι κίνηση. Το να τρέξεις γρήγορα είναι μια επαναλαμβανόμενη κίνηση. Είναι ένα κυκλικό αγώνισμα. Αυτός που έχει ελεύθερη ψυχή, μπορεί να κρατήσει ελεύθερα για μεγαλύτερο διάστημα τη συχνότητα στις κινήσεις, χωρίς να σφίξει, σε σχέση με κάποιον που είναι πιο συνεσταλμένος, πιο συγκαταβατικός, πιο σκεπτικιστής»
Σαν χορευτικό ακούστηκε αυτό...
«Ακριβώς! Ο παλαβός χορεύει καλύτερα».
Γίνεται καλύτερος προπονητής εκείνος που έχει απωθημένα ως αθλητής;
«...Δύσκολο κι αυτό να απαντηθεί, γιατί ακουμπά άλλες χορδές. Αν δεν μπορείς να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα μέσα σου, τα απωθημένα θα τα κουβαλάς για πάντα. Συνήθως ο κορυφαίος αθλητής δεν μπορεί να γίνει καλός προπονητής, γιατί δεν μπορεί να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό, μένει παγιδευμένος στο αθλητικό του είδωλο. Ο ρόλος του προπονητή είναι εντελώς διαφορετικός. Αυτός που ήταν σε πολύ καλό επίπεδο, μετρημένος δεν έφτασε ποτέ στην κορυφή, αλλά ήταν συνειδητοποιημένος και συγκαταβατικός και όλα όσα είπα στην προηγούμενη ερώτηση, για τον αθλητή που δύσκολα θα διακριθεί, είναι έτοιμος να κάνει τη μετάβαση, αφήνοντας πίσω του το αθλητικό είδωλο για να περάσει στο προπονητικό. Εγώ ήμουν τέτοιος αθλητής, δεν έφτασα σε κορυφαίες επιδόσεις παρότι ήμουν καλός. Κάτι έλειπε. Παρ' ολίγο να μου λείψει και ως προπονητή, αλλά το τσάκωσα στο τέλος...»
Το λέτε σαν να διαγράφετε τεράστιες επιτυχίες του παρελθόντος...
«Είμαι 62 και ζούμε στην Ελλάδα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ελληνικοί, όποιος δεν έχει πάρει μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν μπορεί να είναι πλήρης. Δεν ήθελα να φύγω με αυτό το κενό, που δεν αναπληρώνεται με όσες διακρίσεις και να έχεις σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, που έχω 5-10 στο καθένα. Όμως για μένα δεν μετρούν το ίδιο. Ένιωθα κενός ψυχικά, στο μυαλό, στην καρδιά μου. Ένιωθα ένα κενό ως επαγγελματίας. Η Αρχαία Ολυμπία ήταν εδώ (σ.σ. δείχνει την καρδιά) και έπρεπε να τη γεμίσω. Εάν δεν ερχόταν αυτό το μετάλλιο θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Γι αυτό παρακαλούσα για ένα άλμα. Για ένα μεταλλιάκι. Δεν με ένοιαζε αν θα είναι το τρίτο, το δεύτερο ή το πρώτο. Ήθελα ένα μετάλλιο».
Πέρασαν από τα χέρια σας κορυφαίοι άνδρες και γυναίκες αθλητές (Βασδέκης, Ξάνθου, Τσιαμήτα, Πατουλίδου, Παπακώστας, Ζαλαγκίτης, Τσάτουμας, Μάστορας), ποιοι ήταν πιο ζόρικοι στη συνεργασία οι άνδρες ή οι γυναίκες;
«Οι άνδρες είναι πιο δύσκολοι. Συνεργάστηκα με φοβερές κοπέλες, που ήθελαν πραγματικά να πετύχουν. Είχαν ωραίο γυναικείο εγωισμό. Που δεν τους επέτρεπε να μην είναι πρώτες κι αυτό το σέβομαι πολύ σε μία γυναίκα και φέρνει και αποτελέσματα στα αθλήματα μας. Τα τελευταία 34 χρόνια μου ήταν πιο εύκολο να δουλεύω με τις γυναίκες».
Αν σας έλεγα να μου πείτε τα θετικά και αρνητικά στο χαρακτήρα των αθλητών που πέρασαν από τα χέρια σας και ξεχώρισαν;
«Είμαστε άνθρωποι έχουμε όλοι τα θετικά και τα αρνητικά μας. Δυνατές παραμέτρους και αδύναμες. Ομολογώ ότι στην αρχή είχα παρασυρθεί έχοντας μεγαλώσει στο ανατολικό μπλοκ, που η μεθοδολογία της εκτέλεσης της προπόνησης ήταν να βελτιώσεις τα αδύναμα σημεία. Εξελισσόμενος ως προπονητής όλα αυτές τις δεκαετίες, αυτό άλλαξε. Στην αρχή ήταν 50-50, πλέον θα έλεγα ότι είναι στο 80-20. Ένα παιδί που έχει ένα δυνατό σημείο, όταν δουλεύεις πάνω σε αυτό τον κρατάς σε μία ζώνη που νιώθει ασφαλής και χαρούμενος, νιώθει ότι μπορεί να βελτιώνεται, όταν παράλληλα, δουλεύεις και τα αδύναμα σημεία, δευτερευόντως. Έτσι, τον έχεις μόνιμα χαρούμενο, μόνιμα σε καλή ψυχολογία.
Όποτε προσπάθησα να το υποβαθμίσω αυτό και να κοιτάξω να βελτιώσω τις αδυναμίες ήταν δυστυχής, δυσκολευόταν, πιεζόταν στην προπόνηση. Δεν είχε τον αέρα του αθλητή που «πετάει». Έπαυε να νιώθει επίγειος θεός. Αυτό το διαπίστωσα με τον καιρό δουλεύοντας με τις καινούριες γενιές. Εγώ μεγαλώνω κι εκείνοι είναι στα 18, αυτό το χάσμα μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Κατάλαβα ότι ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει η συνεργασία μας ήταν να αλλάξω εγώ, όχι να προσπαθήσω να αλλάξω αυτούς. Αυτό το σύστημα τους πάει πιο πολύ κι ας εξακολουθούν να έχουν 2-3 αδύναμα σημεία. Όσο ψηλά και να φτάσει κάποιος πάντα υπάρχει κάτι στο οποίο δεν είναι δυνατός.
Ένα παράδειγμα: Εσείς είστε πολύ καλή στο πιάνο και θέλετε να γίνετε σολίστ κι εγώ σας βάζω συνεχώς να ζωγραφίζετε. Είστε δυστυχής. Αν σας επιτρέψω στο 90% του χρόνου να κάνετε πιάνο και μία ωρίτσα την εβδομάδα να ζωγραφίζετε θα είστε πανευτυχής. Αυτό το ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια, αλλά πολύ πιο έντονα τώρα με τον Μίλτο. Ο Μίλτος με έχει αλλάξει πολύ, με βελτίωσε. Η νέα γενιά παιδιών από τον τρόπο που χρησιμοποιεί την τεχνολογία, νομίζω ότι είναι πολύ πιο ευέλικτη νοητικά. Δεν έχουν βέβαια επαφή με την πραγματικότητα».
Αρνητικά αυτής της γενιάς;
«Επικοινωνιακά. Έχουν δυσκολία στο να συνεργάζονται να δουλεύουν ομαδικά, να μπουν σε ένα καλούπι και να πειθαρχήσουν. ΄Όλα αυτά χρειάζεται λίγος χρόνος για να λειτουργήσουν και να μπορέσει ένας αθλητής να γίνει καλός για την δουλειά που τον θες. Έτσι έπαψα να παραβλέπω τις αδυναμίες. Μην χάνεις χρόνο. Δεν θα γίνει...»
Αν αυτή την λεπτομέρεια την είχατε ανακαλύψει νωρίτερα θα είχε έρθει πιο νωρίς το Ολυμπιακό μετάλλιο;
«Νομίζω πως ναι. Νομίζω πως κάποιοι θα είχαν καλύτερη εξέλιξη, όμως πηγαίναμε με το πρωτόκολλο και φοβόμουν κι εγώ να μην το εφαρμόσω. Τώρα το παραβλέπω και δεν το σκέφτομαι καν και η δουλειά είναι πλέον πιο ποιοτική».
Η Βούλα Τσιαμήτα ήταν η πρώτη με την οποία αναγκαστήκατε να παραβλέψετε τα πρωτόκολλα; (σ.σ.: Τις άρεσαν οι σοκολάτες, δεν της επέτρεπε να τρώει γιατί έπαιρνε βάρος, εκείνη δεν τον υπάκουε έως ότου της είπε φάε όσες θες. Έφαγε τόσες που τις σιχάθηκε...)
«Έχω δοκιμάσει πολλά και με την Βούλα. Τότε άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά, γιατί και με την Τσιαμήτα είχα μεγάλη διαφορά ηλικίας. Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο άλλαζα εγώ».
Η πιο απρόσμενη επιτυχία ήταν το χρυσό της Βούλας Τσιαμήτα στη Σεβίλλη ή του Μίλτου στο Τόκιο, με δεδομένο ότι η Βούλα είχε σταματήσει και είχε ξαναξεκινήσει κάμποσες φορές;
«Της Τσιαμήτα, ο Μίλτος έδειχνε ότι μπορεί. Έδειχνε μία σιγουριά παρότι φτάσαμε στο παραπέντε. Ήξερα όμως ότι αν ήταν έγκυρο το άλμα του, θα ήταν μεταλλιάκι. Η Βούλα είχε πολλά σκαμπανεβάσματα και μόνο όταν το έπιασε όπως έπρεπε έγινε αήττητη».
Συγκρίνονται οι δύο επιτυχίες στο πώς τις βιώσατε;
«Για να είμαι ειλικρινής, τώρα χάρηκα λίγο παραπάνω».
Ο Μίλτος, ο οποίος ξεκίνησε από το παρκούρ, έχει πει πολλές φορές ότι είναι τεμπέλης. Με την προπόνηση, η οποία είναι σκληρή και επαναλαμβανόμενη πώς κυλάει η μεταξύ σας συνεργασία;
«Ο Μίλτος είναι ιδιαίτερο παιδί. Αυτό το ιδιαίτερο παιδί με ακούει απίστευτα στις βασικές ασκήσεις στην προπόνηση. Εκτελεί πλήρως την μεθοδολογία μου. Όμως, όταν υπάρχει κάτι δευτερεύον, το βαριέται. Θεωρεί ότι δεν είναι κάτι ουσιαστικό γι' αυτόν. Όταν έχει μέγιστες προσπάθειες επαναλαμβανόμενες, μπαίνει με το 1000%. Όταν πρόκειται για κάτι απλό, το οποίο το θεωρεί υποδεέστερο, μην το ψάχνετε... »
Ένας αθλητής πρέπει να ακούει τον προπονητή ή το σώμα του;
«Πάλι δύσκολα μου βάζετε... Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ακούμε τον προπονητή. Στο πόσο αντέχει το σώμα ενός αθλητή, πρέπει σαφώς να υπάρχει άριστη συνεργασία μεταξύ αθλητή και προπονητή. Το σώμα βαράει καμπανάκια όλη την ώρα, κάθε μέρα, σε κάθε άσκηση. Ολη η μαγκιά του αθλητή είναι να μάθει να ακούει τα καμπανάκια, να επικοινωνεί με τον προπονητή και να σχεδιάζουν το πρόγραμμα. Αν ο αθλητής παραβλέψει το καμπανάκι της κούρασης ή του πόνου επιβαρύνοντάς τον ο προπονητής θα φτάσουν σε τραυματισμό. Στενή συνεργασία αυτό είναι το μυστικό».
Πιο δύσκολο είναι να είσαι προπονητής ή μπαμπάς;
«Ο προπονητής είναι μπαμπάς δέκα παιδιών. Μία ή άλλη. Ο προπονητής είναι απλώς ένας μπαμπάς πολύτεκνος. Πιο πολύ είμαι με τα παιδιά παρά με την κόρη μου».
Η προπονητική βοηθά να γίνεις καλύτερο πατέρας ή η πατρότητα να γίνεις καλύτερος προπονητής;
«Το να είσαι πατέρας νομίζω βοηθά να γίνεις καλός προπονητής. Σε κάποιες περιπτώσεις γίνομαι δικτάτορας. Μπορεί να γίνομαι αυστηρός και να μην σου δίνω χάρη σήμερα, όμως θα στη δώσω μετά από έξι μήνες. Για να γίνει αυτό απαιτώ να δω προσπάθεια από τον αθλητή. Να βλέπω ότι θέλει να αλλάξει. Όποιος συμπεριφέρεται εγωιστικά, του δίνω λίγο χρόνο για να σκεφτεί, του δίνω ευκαιρία να αλλάξει. Η αγάπη στα παιδιά είναι το παν σε μία σχέση αθλητή προπονητή. Πατρική αγάπη».
Τί δεν συγχωρεί ο Γιώργος Πομάσκι;
«Να δουλεύεις εναντίον σου. Όχι εναντίον μου. Να παραβλέπεις, να προσπερνάς στοιχεία που θα σε οδηγήσουν στην επιτυχία, όχι μόνο αθλητική, σε κοινωνικό και συναδελφικό επίπεδο. Αυτό δεν το συγχωρώ».
Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχατε αποκαλύψει μία σειρά δυσκολιών με τις οποίες ήσασταν αντιμέτωποι. Είχατε πει ότι στην προετοιμασία που κάνατε στην Καλαμάτα τρώγατε σε ένα εστιατόριο βερεσέ, αφού η χρηματοδότηση που είχατε δεν αρκούσε. Τι περιμένετε να αλλάξει μετά το χρυσό μετάλλιο;
«Περιμένω απ' όλους τους αρμόδιους φορείς του αθλητισμού στην Ελλάδα μεγάλες και άμεσες βελτιώσεις στην πιο επιτυχημένη ομοσπονδία σε ολυμπιακές διακρίσεις».
Οι βελτιώσεις αφορούν μόνο στην οικονομική στήριξη;
«Υποδομές. Οι υποδομές είναι το παν για τους αθλητές, για να μπορούν να βελτιώνονται προπονητικά και αγωνιστικά. Δεν υπάρχουν αγωνιστικοί χώροι και ένας αθλητής χρειάζεται αγώνες».
Αν ήσασταν Υφυπουργός Αθλητισμού τι θα κάνατε αύριο;
«Θα φρόντιζα να αλλάξω ταρτάν στο Ολυμπιακό Στάδιο και θα άνοιγα αύριο την Παιανία. Η Παιανία είναι μακριά και παρότι πτωχεύσαμε όσο λειτουργούσε, διότι το έξοδα μηνιαίως όταν πηγαίνεις για προπόνηση εκεί, είναι περίπου στα 600 ευρώ το μήνα: (Διόδια πρωί-απόγευμα, άρα τέσσερις φορές, βενζίνη και έξοδα συντήρησης του αυτοκινήτου) ήταν ζωτικής σημασίας. Σκεφτείτε τι μένει από τα 850... Αυτό είναι το επίπεδο μας».
Από το 1999 έως το 2002 είχατε αναλάβει χρέη προπονητή στον Ολυμπιακό, ποιοι είναι πιο επαγγελματίες στις υποχρεώσεις τους οι ερασιτέχνες αθλητές ή οι ποδοσφαιριστές;
«Το ποδόσφαιρο είναι πολύ δύσκολο άθλημα, από την πλευρά της οργάνωσης, της συνεργασίας, των ταξιδιών και των συνεχών αγωνιστικών υποχρεώσεων. Ακριβώς λόγω του βεβαρημένου αγωνιστικού προγράμματος που έχουν, δεν μπορούν να ακολουθήσουν το σκληρό προπονητικό πρόγραμμα που ακολουθούμε στον στίβο. Εμείς εδώ δουλεύουμε πολύ παραπάνω, γιατί σκοπός είναι να αγγίξουμε τα μέγιστα επίπεδα ικανότητας, ο ποδοσφαιριστής είναι πιο κάτω, ώστε να μπορέσει να αντέξει το φόρτο των αγώνων. Ένας ποδοσφαιριστής φτάνει κατά μέσον όρο τους 70 αγώνες το χρόνο, το οποίο είναι πάρα πολύ κουραστικό. Επομένως θα ήταν άδικη οποιαδήποτε σύγκριση με το δικό μας άθλημα. Εμείς προπονούμαστε πιο πολύ εδώ, οι άλλοι αγωνίζονται πιο πολύ. Άλλα αθλήματα, άλλες αμοιβές, άλλη δημοσιότητα».
Είχατε μετανιώσει που φύγατε από τον Ολυμπιακό, λόγω των ασύγκριτα υψηλών αμοιβών. Ισχύει και τώρα μετά το χρυσό;
«Όσο περνά ο καιρός τόσο πιο πολύ το μετανιώνω (σ.σ. γέλια)».
Αν σας έκαναν πρόταση τώρα θα αφήνατε τον Μίλτο;
«Μου έχουν ξανακάνει αυτήν την ερώτηση και είπα μην μου το ξαναπείτε γιατί θα δεχτώ (σ.σ. γέλια)».
Είστε αρρωστάκι όμως με το στίβο παρόλ' αυτά...
«Κάτι παραπάνω. Ευγενική είστε. Είμαστε παλαβοί. Γι' αυτό είμαι ακόμα εδώ».
Έχετε μετανιώσει για κάτι στην προπονητική σας καριέρα;
«Θα μπορούσα να είμαι πολύ πιο προσεκτικός με κάποια παιδιά για να κάνουμε κάτι καλύτερο. Πολλές φορές η ροή των πραγμάτων μας παρασύρει και στην επιτυχία και στην αποτυχία, αλλά και λόγω της ρουτίνας. Μετανιώνω για τις φορές που δεν δούλεψα με την αίσθηση παραπάνω και αυτό είναι κάτι που φοβάμαι ότι θα χάσω μεγαλώνοντας».
Εγώ βλέπω το ακριβώς αντίθετο...
«Απλώς τα τελευταία χρόνια το προσέχω πολύ παραπάνω. Αν συλλάβω τον εαυτό μου ωστόσο, να μην είναι προσεκτικός δεν θα ξαναπατήσω εδώ. Αυτή την περίοδο είμαι στα “κόκκινα” δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα μπορώ να το συντηρήσω αυτό. Παρατηρώ τη φθορά λόγω της ηλικίας. Φοβάμαι ότι το μυαλό μου δεν θα ανταποκρίνεται σύντομα το ίδιο σε όλο αυτό».
Έχουμε φτάσει πριν από το τελευταίο άλμα και το μεταλλιάκι όπως λέτε δεν έχει έρθει... Τι μεσολάβησε μέχρι την προσγείωση στα 8,41μ.;
«Αυτή η μέρα ήταν παράξενη από το πρωί. Πάντα είμαι εγώ αυτός που περιμένω τον Μίλτο. Εκείνη τη μέρα κατέβηκα και με περίμενε ο εκείνος».
Δεν αγχώνεται ποτέ;
«Ποτέ! Πάντα έρχεται ένα λεπτό πριν. Σε λεωφορείο, σε αεροπλάνο, στην προπόνηση θα φτάσει στο παρά πέντε. Πώς το ρυθμίζει δεν ξέρω. Δεν μ' έχει στήσει ποτέ!
Πηγαίνοντας προς το στάδιο ήταν τόσο άνετος που φαινόταν να μην τον ένοιαζε τίποτα, ως συνήθως. Στο γήπεδο άργησε να βάλει ένταση στα άλματα του. Πριν από το τελευταίο άλμα ήταν τέταρτος, δεν θα κρυφτώ, δεν ήμουν κουλ, ζήτησα πολύ αυστηρά κάτι και εκείνος το εκτέλεσε με τον καλύτερο τρόπο. Αυτήν την ικανότητα την έχω δει μόνο στον Μίλτο».
Είχατε θυμώσει μαζί του;
«Όχι, δεν μπορώ να θυμώσω μαζί του! Είναι τόσο καλός εκτελεστής, το ελέγχει τόσο πολύ, που είναι αξιοζήλευτο. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα παρά μόνο, στον Μπούμπκα, στον Τζόρνταν και στον Μίλτο. Δεν μπορεί να ζητάς κάτι από έναν αθλητή και εκείνος να το κάνει, τη στιγμή που του ζητάς».
Η τακτική του αγώνα ήταν να καθαρίσει από το πρώτο άλμα;
«Εγώ επιμένω σε αυτό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να αλλάξουν οι καιρικές συνθήκες στη μία ώρα που διαρκεί ο αγώνας. Όλα τα προηγούμενα χρόνια αυτό ήταν το δυνατό μου σημείο. Να λήξω το θέμα από την αρχή και να έχουν την πίεση οι αντίπαλοι. Τον Μίλτο όμως δεν τον απασχολεί αυτό. Μάλλον τον εξιτάρει το αντίθετο. Το θεωρεί αντρική υπόθεση, να καθαρίσει τον αγώνα στην τελευταία προσπάθεια».
Να ρωτήσω τι ήταν εκείνο που του ζητήσατε, το εκτέλεσε και έφτασε στο πολυπόθητο χρυσό;
«Πιο καλό ξεκίνημα. Δηλαδή πιο μεγάλη ένταση στο fly (σ.σ.: το πρώτο του σημάδι). Να μπει με μεγαλύτερη ταχύτητα για να είναι πιο άνετος μέσα (από το fly έως τη βαλβίδα). Να γίνει αλλαγή με επίθεση στη βαλβίδα. Αυτό ήταν και το εκτέλεσε με τον καλύτερο τρόπο. Και από τις εργομετρικές που πήραμε προέκυψε ότι είχε το πιο γρήγορο κομμάτι στα τελευταία δέκα μέτρα. Αναλογικά ήταν και το άλμα του καλύτερο».
Πολλές επιτυχίες στην καριέρα σας άλλαξε το πώς βλέπετε εσείς τον εαυτό σας, αλλά και το πώς σας βλέπουν οι άλλοι μετά από αυτό το μετάλλιο;
«Οι φίλοι παραμένουν φίλοι. Δεν έχει αλλάξει τίποτα και δεν πρόκειται να αλλάξει. Δεν μας πλήρωσαν και παραπάνω για να μπορούν να μας αλλάξουν. Μπορεί να φοβήθηκαν να μην παλαβώσουμε αν πάρουμε πολλά λεφτά. Τους ευχαριστούμε που μας κρατούν προσγειωμένους, που φροντίσουν μην τυχόν και πάρουν τα μυαλά μας αέρα».
Παρότι δεν γεννηθήκατε Έλληνας τολμώ να πω ότι την αγαπάτε πιο πολύ την Ελλάδα από τους Έλληνες πολιτικούς.
«Μεγάλωσα δίπλα σε έναν προπονητή, τον Νικόλα Γκρέκο, ο οποίος μας λάτρευε την Ελλάδα κι έλεγε ότι τα πτυχία της γυμναστικής ακαδημίας ανά τον κόσμο πρέπει να απονέμονται κανονικά στην Αρχαία Ολυμπία. Αυτό με έχει καθορίσει. Θα μπορούσα να είμαι ένας κακός Βούλγαρος που ζει στην Ελλάδα και ρεζιλεύει τη Βουλγαρία; Δεν έπρεπε και δεν μπορούσα. Ούτε θα μπορούσα να μην σεβαστώ την αγκαλιά που μου άνοιξε η Ελλάδα, δίνοντας μου χώρο, χρόνο και εργασία. Πώς θα μπορούσα να μην δουλέψω σωστά γι' αυτή τη χώρα; Το θεωρούσα χρέος μου. Έκανα το παν για να μην ρεζιλέψω καμία από τις δύο χώρες».
Θα επιστρέφατε στη Βουλγαρία;
«Επιστρέφω με κάθε ευκαιρία»
Μόνιμα;
«Δύσκολα. Το παιδί είναι εδώ, η εγγονή είναι εδώ...»
Η εγγονή ασχολείται με το στίβο;
«Θα αποτύχω δεύτερη φορά, μετά την κόρη μου. Δεν θα γίνει καλή αθλήτρια. Είναι θέμα dna. Oτιδήποτε άλλο το μπορεί, αυτό όχι. Δεν είναι όλα αθλητισμός και στίβος».
Υπάρχει κάτι πέρα από το στίβο το οποίο να το αγαπάτε εξίσου;
«Τίποτα άλλο. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Με νοιάζει να είμαι μόνο προπονητής και να έχω τους φίλους μου. Προσπαθώ πάντα να προστατεύω τις φιλίες μου. Να μην ραγίσει το τζάμι».
Η Βούλα (σ.σ. Παπαχρήστου) δεν ήταν σήμερα στην προπόνηση, δεν έχει ξεκινήσει ακόμη;
«Την έχω αφήσει να πάρει μόνη της μια απόφαση και να μου την ανακοινώσει. Είναι αρκετά ώριμη πια».
