«Οφείλω μια συγγνώμη στα παιδιά. Έκανα το λάθος της ζωής μου όταν πήρα τάιμ άουτ και θα μπορούσαμε να ήμασταν ένα γκολ μπροστά. Θα με στοιχειώνει μια ζωή, Το πιστεύαμε, το αξίζαμε το χρυσό μετάλλιο. Το λάθος στο τάιμ άουτ μας χάλασε όλο το μομέντουμ. Φτάσαμε στην πηγή αλλά δεν ήπιαμε νερό. Θα έρθουν κι άλλες ευκαιρίες, αλλά αυτή σήμερα ήταν μοναδική. Είναι κάτι που δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μας στοιχειώνει, θα προσπαθήσουμε να το βάλουμε πίσω μας», δήλωσε ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Θοδωρής Βλάχος, αμέσως μετά τη λήξη του τελικού στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φουκουόκα.
Ενας τελικός που μας άφησε με την πικρία άλλης μιας δεύτερης θέσης, αλλά με την εθνική υπερηφάνια γι’ αυτά τα παλικάρια της Εθνικής πόλο που μας ανεβάζουν στα ουράνια κάθε καλοκαίρι, είτε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είτε σε παγκόσμια πρωταθλήματα, είτε σε πανευρωπαϊκά.
Ενας χαμένος τελικός που δεν τελειώνει το όνειρο, αλλά του δίνει νέα φτερά για το Παρίσι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του χρόνου τέτοιες μέρες. Η Εθνική πόλο είναι ο ορισμός της εξέλιξης, είναι το ακριβώς αντίθετο από τα υπόλοιπες Εθνικές ομάδες στα ομαδικά αθλήματα, είναι η ίδια η έννοια της μεθοδικής δουλειάς και της πίστης που ποτέ δεν τα παρατάει και είναι πάντα, μα πάντα εδώ. Είναι η δική μας Βραζιλία, όπως έγραψα μετά την πρόκριση κόντρα στη Σερβία.
Επειδή, όμως, τα πάντα είναι πυραμίδα, αρχίζουν από ψηλά για να κατεβαίνουν και να διοχετεύονται πιο «κάτω», ο Θοδωρής Βλάχος με τις δηλώσεις του μετά το ματς έδειξε ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει και η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, υπάρχει ηθικός ανδρισμός, υπάρχει κουλτούρα και πολιτισμός. Θα του έλεγε κανείς κουβέντα αν δεν δάκρυζε για την απώλεια του χρυσού μεταλλίου ή αν δεν ζητούσε συγγνώμη; Όχι.
Έβαλε τα κλάματα, όμως, γιατί είναι άνθρωπος του μόχθου, έχει κερδίσει τα πάντα με τη δουλειά του και όχι επειδή είναι κηφήνας που γεννήθηκε στο μέλι και προορισμένος από το σπιτάκι του για υπουργός και πρωθυπουργός.
Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος διακοπές και να ποστάρει φωογραφίες με τις βουτυρένιες πατούσες του τη στιγμή που η Ελλάδα καίγεται και αφήνει στάχτες για το μέλλον. Θα μπορούσε ο ίδιος να χορεύει ζεϊμπεκιές πάνω στα αποκαϊδια και το πολύ-πολύ από την ξεφτίλα στα social να κάνει καμιά κωλοτούμπα και όλα καλά.
Όχι. Ο Βλάχος και τα παλικάρια του είναι η ελπίδα μας και κανένα τάιμ-άουτ δεν θα μειώσει στο ελάχιστο την τεράστια μαγκιά του. Οι άλλοι είναι που πρέπει να πάρουν ένα μόνιμο τάιμ-άουτ από όλους μας. Οι μπουρτζόβλαχοι και οι βλαχολεφτάδες με τα Rolex που χορεύουν πάνω στα αποκαϊδια και τις καμμένες ψυχές και οι «φιλο-κοκοί» που κανένα σπίτι και κανένας γονιός δε τους έμαθε τι θα πει φιλότιμο και ενσυναίσθηση.
Αυτοί οι ίδιοι και οι επόμενες εφτά γενεές τους είναι που πρέπει να ζητάνε συγγνώμη…
