Κι όχι πως οι γαλαζοπράσινες μάσκες προστασίας (λέμε τώρα…) από τον Covid 19 κρύβουν αμαρτωλά πρόσωπα πίσω τους, όμως κάποιοι φορούν τις μάσκες και αμαρτάνουν και κάποιοι άλλοι τις προσαρμόζουν στα πρόσωπα, υποδύονται τους αναμάρτητους και κραυγάζουν!
Από τη Δευτέρα ελεύθεροι εγκλεισμού, αλλά με ερωτηματικά εγκλωβισμένα μέσα μας, μετά τόσες μέρες καραντίνας και στέρησης. Κι η αντιπολίτευση φωνάζει για σκάνδαλα και η κυβέρνηση σιωπά. Άλλωστε αυτό γινόταν πάντα: εκείνος που δεν τρώει φωνάζει κι αυτός με το γεμάτο στόμα τηρεί τους κανόνες ευγένειας: δεν αποκρίνεται…
Η αρχή έγινε με κάτι… ψωροεκατομμύρια που μοιράστηκαν για να προωθηθεί το σύνθημα «Μένουμε Σίτι». Λες κι αν δεν μας υποδείκνυε ο «Στην υγειά μας ρε παιδιά» να μην βγούμε, εμείς θα βγαίναμε και θα κονομούσαμε ένα 150άρι στα μείον του ταμείου μας…
Μετά ήρθε εκείνο το γραφικό «Σκοιλ Ελικικού». Και πολύ γελάσαμε τότε κι ενώ εμείς γελούσαμε στον καναπέ μας, άλλοι γελούσαν πιο δυνατά μετρώντας το πόσα θα βάλουν στην τσέπη τους. Και έξι εταιρίες εκ των ημετέρων της κυβέρνησης είχαν αναλάβει να μάθουν τους επιστήμονες πώς γίνονται οι αρπαχτές… Οι φωνές της αντιπολίτευσης, τελικώς, τρόμαξαν τους υπευθύνους για τις ακριβές ανευθυνότητες τους και η μετάφραση του «Ελέγχου Λοιμώχθηκαν» έγινε αυτή τη φορά σωστά: «Μας πιάσανε, πέτα την κατσίκα και τρέχε»…
Και μετά ήρθαν οι μάσκες… Οι λήσταρχοι της παλιάς Ελλάδας δεν φορούσαν μάσκες, ο Νταβέλης για παράδειγμα, ο Κακαράπης, ο Γιαγκούλας, ο Μπαμπάνης… δρούσαν υπό την ανοχή των κατοίκων των χωριών γιατί τους βοηθούσαν και λήστευαν (κυρίως) πλούσιους και κρατικοδίαιτους. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι «ληστές» προτιμούν να φορούν τη μάσκα του καλού και αγαθού, απολαμβάνουν (πολλές φορές) στήριξης του κρατικού μηχανισμού και αρέσκονται στο να αποψιλώνουν τα πενιχρά χρήματα των φτωχών…
Και οι μάσκες μιας χρήσης, που εισάγονται με τιμή στη χιλιάδα πάνω κάτω όσο ένα παγωτό κυπελλάκι, φθάνουν στον απεγνωσμένο καταναλωτή που πρέπει να πληρώσει περίπου όσο ένα κιλό ψωμί για μια από αυτές… Ληστεία!
Από τη μια ο Παύλος Πολάκης καθημερινά δια του διαδικτυακού λογαριασμού του καταγγέλλει: αργυρώνητους διοικητές νοσοκομείων, εξωνημένους πολιτικούς παράγοντες, βουτηγμένους στο λάδι συναδέλφους του, ξεπουλημένους ανιψιούς θείων, πιστούς υπηρέτες του Μαμωνά… Και καταγγέλλει και φωνάζει και υποδεικνύει και ωρύεται και τα ιμάτια του διαρρηγνύει και ουδείς αφυπνίζεται. Κι από την άλλη σιωπή. Σιωπή από τον υπουργό ανάπτυξης κύριο Σπυρίδωνα Άδωνη Γεωργιάδη, σιωπή από τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Γιάννη Βρούτση, σιωπή για όλα όσα τους προσάπτουν και φωνές περί ανέμων και υδάτων…
Μήπως ήρθε η ώρα μαζί από κοντά με την άρση του εγκλεισμού να γίνει και… άρση σιγής ασυρμάτου; Να μάθουμε ποιος έχει δίκιο, αυτός που εκπέμπει το «SOS σκάνδαλα» ή εκείνος που κολυμπάει σε θάλασσες ευδαιμονίας.
Και κάτι ακόμα: Τα χρόνια κι η πείρα που κουβαλούν σαν τα φερτά υλικά των ποταμιών, πολλούς τους έχουν «χτίσει» με διορατικότητα και ευστροφία. Με μάσκες ή χωρίς, έχουν μάθει πια ποιοι είναι οι κλέφτες και οι ψεύτες κι όπως λέει μια παροιμία: Κι αλευρωμένος να ‘ναι ο ποντικός, η γάτα τον γνωρίζει. Κι από γάτες στον τόπο άλλο τίποτα. Τα ποντίκια να τρέμουν…
