Το ποδόσφαιρο δεν έχει ανάγκη ούτε αφορισμούς, ούτε υπερβολές και δραματοποιήσεις. Ο Παναθηναϊκός πέρσι ξεκίνησε στο πρωτάθλημα όντας αουτσάιντερ, είχε το -6 και μια νεανική ομάδα για την οποία οι «ειδικοί» προειδοποιούσαν ότι θα παλέψει για την κατηγορία.
Η ομάδα όμως ήταν συσπειρωμένη, διέθετε πνευμόνια, σφρίγος, κίνητρο και έβγαλε στον πρώτο γύρο το αίσθημα αυτοσυντήρησης της μεγάλης ομάδας που της επέτρεψε να σώσει την παρτίδα νωρίς με τις συνεχόμενες νίκες και να κερδίσει τον κόσμο της. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης ομάδας-κόσμου, ειδικά στην αρχή της περιόδου και ειδικότερα σε ομάδες με προβλήματα και οικονομικά ελλείμματα.
Εξίσου σημαντική είναι και η παράμετρος της συναίσθησης του καθήκοντος. Οι πιτσιρικάδες που προέρχονταν κυρίως από τις ακαδημίες έχουν εικόνα για το μέγεθος του Παναθηναϊκού, έχουν απόλυτη γνώση της θέσης του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στην ελληνική κοινωνία και ήταν βέβαια ότι με ένα ψυχολογικό boost θα τα έδιναν όλα.
Φέτος το πράγμα είναι πολύ δύσκολο. Και είναι δύσκολο γιατί οι διαφορές πλέον είναι πολύ μικρές, φάνηκε και στη Λαμία και στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ ότι το υλικό του Παναθηναϊκού πλην Κουρμπέλη και δυο-τριών ακόμα παικτών, είναι στα ίδια επίπεδα με την πλειοψηφία των μέτριων ομάδων της λίγκας.
Δεν κατηγορώ ούτε τον Νταμπίζα ούτε τον Δώνη. Αλλά είναι σαφές ότι με ποδοσφαιριστές-στοιχήματα μετά από μια σεζόν «αυτοσυντήρησης» και με τον κόσμο να έχει αυξήσει τις απαιτήσεις του, το στρατηγικό πλάνο όφειλε να είναι «ελληνικότερο» και ας μου επιτραπεί «παναθηναϊκότερο».
Οι μισθοφόροι δεν λειτουργούν σε μια μεγάλη ομάδα που τελεί εν αμύνει. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν λειτουργούν γενικότερα πια στο ελληνικό ποδόσφαιρο διότι δεν έχουμε πλέον τις οικονομικές δυνατότητες ως λίγκα να προσελκύσουμε πραγματικά καλούς ποδοσφαιριστές. Εκείνους που έχουμε μάθει να περιγράφουμε και να προσδιορίζουμε ως «ποδοσφαιριστές διαφοράς».
Όταν μια ομάδα διαθέτει μέτριο υλικό και συνυπολογίζεται και η απουσία ενσυναίσθησης του κλίματος στον οργανισμό, το μέλλον ποτέ δεν μπορεί να είναι ευοίωνο. Τα φιλικά και οι δοκιμές μασκάρεψαν το πρόβλημα, διέχυσαν αισιοδοξία, τα φιλικά όμως ποτέ δεν προσφέρονται για ασφαλή συμπεράσματα. Γι’ αυτό και σε όλα τα προηγούμενα σημειώματα δεν έκανα λόγο για τον Παναθηναϊκό παρά το γεγονός ότι διάβαζα και άκουγα διθυράμβους τριγύρω.
Σαφέστατα και ο Δώνης τελεί υπό πίεση, σαφέστατα και του αναγνωρίζονται και οι ειδικές συνθήκες και το δύσκολο του εγχειρήματος. Η ομάδα όμως δεν εκπέμπει ούτε υγεία ούτε ηρεμία. Η αποβολή του Κουρμπέλη είναι χαρακτηριστικότατο δείγμα σύγχυσης, παντελώς αχρείαστη στο χρονικό σημείο που έγινε και με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού να είναι εκ των εμπειρότερων και εμβληματικότερων μελών αυτής της ομάδας. Στο Χαριλάου και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, η απουσία του Κουρμπέλη δεν θα είναι απλώς αισθητή, αλλά θα καταδείξει και την απόλυτη γύμνια στα χαφ. Εκτιμώ ότι είναι το μέγιστο λάθος στον στρατηγικό σχεδιασμό που επηρεάζει ολόκληρη τη δομή της ομάδας. Και εδώ δεν φέρει ευθύνη μόνο ο Νταμπίζας, αλλά όλοι όσοι μετείχαν στον σχεδιασμό.
Στα υπόλοιπα επί μέρους, ο Ζαχίντ που ήταν ο διακαής πόθος του καλοκαιριού, εμφανίστηκε πολύ βαρύς και δεν βοήθησε σε κανένα σημείο, η επιλογή Νούνιες-Πούγγουρα στα στόπερ κρίνεται το λιγότερο ατυχής. Οι υπόλοιποι δεν χρήζουν καν ξεχωριστής αναφοράς και σε τελική ανάλυση δεν φταίνε ποτέ απολύτως οι μέτριοι ποδοσφαιριστές που δεν μεταμορφώνονται σε παικταράδες.
Από πέρσι η άμυνα της ομάδας ήταν το μεγάλο πρόβλημα, εν γένει η αμυντική λειτουργία αποτελούσε την υπ’ αριθμόν ένα ανορθογραφία που καλείτο να επιλύσει ο Δώνης. Ειλικρινά δεν ξέρω αν ο Σένκεφελντ μπορεί να συμμαζέψει το χάος στο κέντρο της άμυνας, έχω την αίσθηση όμως ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο και «ακουμπάει» και απώλειες εκτός στόπερ, όπως αυτή του Κάτσε που μπορεί να είναι «αντιτουριστικός», αλλά και πνευμόνια είχε και γυρνούσε να καλύψει την ελλειμματική συμπεριφορά και του Κολοβέτσιου και του Μαυρομμάτη.
Στην πρεμιέρα η Λαμία τον φοβήθηκε τον Παναθηναϊκό, σεβάστηκε το όνομά που είχε απέναντί της και κλείστηκε. Ο Σίμος δεν φοβήθηκε, παρέταξε τον ΟΦΗ με σκοπό να παίξει ποδόσφαιρο και η ομάδα της Κρήτης κέρδισε στα ίσια και μάλιστα με πολύ πειστική εμφάνιση. Ο ΟΦΗ ήταν ομάδα, είχε αρχή και τέλος, συγκεκριμένο πλάνο και καλούς ποδοσφαιριστές ικανούς να το εφαρμόσουν στο γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε τίποτα. Διότι θα μπορούσε να χάσει, αλλά η εικόνα του να είναι διαφορετική, να αφήνει τουλάχιστον ψήγματα αισιοδοξίας για την συνέχεια.
Έχει κουραστεί ο κόσμος του Παναθηναϊκού να συγχωρεί και τα λάθη και τις ντροπιαστικές εμφανίσεις, έχει βαρεθεί το παρατεταμένο μνημόνιο μετά την «τρέλα Στραματσόνι», μπούχτισε με τις απανωτές σεζόν μακριά από τα στάνταρ της ομάδας και δεν του αρκεί καν ο σεβασμός στην ιστορία. Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί ακόμα κι αυτό, ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να χαλάσει ολόκληρη τη σεζόν πολύ νωρίς και να βυθιστεί σε έναν κυκεώνα εσωστρέφειας από την οποία θα βγει μονάχα ζημιωμένος.
Χρήματα δεν υπάρχουν, ποδοσφαιριστές αξίας και χωρίς «κουσούρια» πολύ δύσκολα θα υπογράψουν σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, το ρίσκο δεν πρέπει να είναι απλώς ελεγχόμενο, αλλά το μικρότερο δυνατό. Μακάρι να βγει ο Μολό, μακάρι να βγει ο Σένκεφελντ, μακάρι να βοηθήσουν ο Μπεκ, ο Ερρέα, μακάρι να βρεθεί κάποιος ελεύθερος που ξεχάστηκε απ’ όλους τους άλλους και θα δεχτεί να έρθει στον Παναθηναϊκό για να μην χάσει μια μεταγραφική περίοδο. Μαζεύονται όμως πάρα πολλά «μακάρι» σε αυτήν την ομάδα και πολύ φοβάμαι ότι χάνεται ο πραγματικός στόχος που είναι η αξιοπρέπεια.
Είναι ψυχρή και κυνική και η παραδοχή, αλλά ο Παναθηναϊκός μπορεί να αποζητά μόνο αξιοπρέπεια σε αυτή τη φάση της ιστορίας του και με εκατοντάδες πραγματικά προβλήματα να τον ταλανίζουν. Είναι μεγάλος σύλλογος, αντέχει και δεν αποσυντίθεται ακόμη κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει βάση στα συνωμοσιολογικά σενάρια περί διάλυσης. Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για Παναθηναϊκό και να υπεισέρχονται κουβέντες για πιθανότητες παραμονής ή οτιδήποτε.
Νεύρο, ζωντάνια, μαχητικότητα, αυταπάρνηση και ψυχραιμία. Όταν δεν υπάρχει ποιότητα αυτά προτάσσονται και όχι διατάξεις και θεωρία. Και τα λάθη είναι στο πρόγραμμα και κάποια παιχνίδια που δεν «πάνε» και οι κακές στιγμές, όλα θεμιτά. Αυτό που είναι αθέμιτο είναι η απουσία καθαρού μυαλού, η αναρχία και ο ωχαδερφισμός. Η φετινή σεζόν θα είναι δυσκολότερη από την προηγούμενη. Για όλους.
