Ένα περίεργο ματς. Ξέρω, δεν είναι είδηση αυτή για κάθε ντέρμπι του Ολυμπιακού ενώ δεν βρίσκεται στην κορυφή. Ωστόσο, το συγκεκριμένο κόντρα στην ΑΕΚ το βράδυ της Κυριακής είναι ένα πραγματικά περίεργο παιχνίδι. Καθότι συσσωρεύει πάνω του πολλά και διαφορετικά στοιχεία που το κάνουν ιδιαίτερο -και για τις δύο ομάδες- κυρίως όμως για τους «ερυθρόλευκους».
Ξαφνικές διοικητικές ψυχώσεις για νίκες σε μια σεζόν που θεωρητικά πάντα «τα αποτελέσματα είναι δευτερεύοντα», μετατρέποντας τρία σίγουρα σημαντικά παιχνίδια σε τελικού επιβίωσης. Ένας προπονητής που μέχρι πριν μια βδομάδα αναγνωρίζεται καθολικά, που παράγει έργο, που η ομάδα του παίζει ένα ποδόσφαιρο το οποίο φτάνει να κατατροπώνει με φουλ επίθεση... κάποια Μίλαν, αλλά επίσης ξαφνικά τώρα δεν βλέπει ήλιο από τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από το κεφάλι. Επιπλέον, με την ομάδα να πρέπει να απολογείται στον κάθε ποδοσφαιρικά πικραμένο ακόμη κι αν φτερνίζεται, μια ομάδα που καλείται από Κυριακή σε Τετάρτη να δίνει εξετάσεις και να αποδεικνύει τα μάλλον αυτονόητα, σε εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ, βασικά, δεν έχει να αποδείξει τίποτα, σε κανέναν. Μέσα σε αυτά, έχοντας να διαχειριστεί και ένα σερί 11 αγώνων χωρίς νίκη σε ντέρμπι (μέσα στο γήπεδο) αλλά και ένα επιμέρους «σκορ» με μόλις 1 νίκη σε 8 κόντρα στην ΑΕΚ -το χειρότερο στην ιστορία του Ολυμπιακού κόντρα στην Ένωση. Για το φινάλε, μια κατά το ελάχιστο... πρωτότυπη ανακοίνωση, με την οποία οι Πειραιώτες προειδοποιούν τον κόσμο τους για πιθανή προβοκάτσια και ζητούν επαγρύπνηση στις εξέδρες. Γενικώς... Ολυμπιακός!
Με όλα αυτά φυσικά να τριβελίζουν τα αυτιά παικτών και προπονητή, το άγχος είναι σίγουρα μεγαλύτερο από ότι συνήθως, ασχέτως του τι υποστήριξε ο Μαρτίνς, παρότι πρακτικά μιλάμε για ένα ματς που κρίνει το... απόλυτο τίποτα. Τουλάχιστον για τον Ολυμπιακό. Ακόμη και με ήττα παραμένει δεύτερος και στο +2 από την ΑΕΚ. Ποιος όμως κοιτάει την ουσία; Ποιος κοιτάει ποτέ το δάσος στην ποδοσφαιρική Ελλάδα; Μια ακόμη ήττα -ή μη νίκη για να ακριβολογούμε- σε ένα ακόμη εγχώριο μεγάλο παιχνίδι, δεν θα είναι καταστροφική σε επίπεδο στόχων και μέσα στην γενικότερη οικονομία της σεζόν, όμως ίσως εξελιχθεί σε κάτι πολύ χειρότερο για τους «ερυθρόλευκους». Το έγραψα και την Παρασκευή. Αν ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς δεν πείσει και νικήσει με αντίστοιχο τρόπο την ΑΕΚ του Χιμένεθ, θα κινδυνεύσει με... αναδιάρθρωση. Και όταν λέμε αναδιάρθρωση, εννοούμε «φτου κι απ' την αρχή». Αυτά που ζήτησε ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν ξεκάθαρα σε όλους άλλωστε. Τώρα, το αν τελικά ο διοικητικός ηγέτης του συλλόγου κάνει πράξη αυτά που... κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό στο μυαλό του ή αν τελικά επικρατήσει η λογική και συνεχίσει στον δρόμο που προτίμησε την περασμένη Άνοιξη, να στήσει δηλαδή από την αρχή ένα κανονικό ποδοσφαιρικό project και να το στηρίξει μέχρι τέλους ασχέτως αποτελεσμάτων, το ξέρει μόνο ο ίδιος.
Αν συμβεί το δεύτερο, έχει καλώς και το αποτέλεσμα του ντέρμπι θα είναι σημαντικό κυρίως για τους λάτρεις της στατιστικής και της καζούρας, χωρίς φυσικά να αμελείται η όποια σημασία του στο φινάλε της σεζόν στον βαθμολογικό πίνακα. Αν συμβεί το πρώτο, το συγκεκριμένο ντέρμπι μοιραία θα είναι από τα πλέον κομβικά των τελευταίων ετών. Θα είναι ένα ματς που προφανώς θα έχει σηματοδοτήσει εξελίξεις για δεύτερη σερί αναδόμηση. Μόνο που, όπως επίσης έχω αναφέρει ήδη, αυτή τη φορά κανείς δεν εγγυάται στη διοίκηση του Ολυμπιακού ότι θα ξαναβρεί... κανονικό προπονητή με όρεξη για δουλειά, φιλοδοξίες και συγκεκριμένη φιλοσοφία που ταιριάζει στο DNA του συλλόγου. Ότι θα ξαναβρεί ένα σύνολο νεαρών και ταλαντούχων ως επί το πλείστον παικτών, με διαρκώς αυξανόμενη χρηματιστηριακή αξία και που ακόμη οι περισσότεροι -τόσο ατομικά όσο και συνολικά σαν ομάδα- βρίσκονται μακριά από το ταβάνι τους.
Από αυτό το ματς λοιπόν, το πώς θα εμφανιστεί ο Ολυμπιακός, το τι θα γράφει το ρολόι στο φινάλε και το τι θα ακολουθήσει μέσα στο επόμενο 24ωρο από τη λήξη του, ίσως κρίνει πέρα από το άμεσο μέλλον της ομάδας -για όλους τους προφανείς λόγους- πιθανότατα και το πιο... μεσομακροπρόθεσμο. Καθότι ακριβώς επειδή κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το καλοκαίρι όλα θα λειτουργήσουν αρμονικά -άλλωστε μάλλον το αντίθετο συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια πλην του περασμένου- το πιθανότερο σενάριο, αν φυσικά το ποδοσφαιρικό τμήμα βρεθεί εκ νέου σε καθεστώς ανακατασκευής, είναι να χαθεί πέρα από τη φετινή μίνιμουμ και η επόμενη χρονιά. Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, οι πιθανότητες να φτιάχνεις σερί κανονικές ομάδες από το μηδέν (άσχετα με το αν τελικά πετυχαίνεις τους στόχους σου) δεν είναι με το μέρος σου, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι διάολο μπορεί να συμβεί και τις επόμενες.
Εκεί ακριβώς είναι που φτάνω πάντα στο ίδιο ερώτημα και αφορά άπαντες. Από τον Μαρινάκη, μέχρι τον τελευταίο οπαδό της ομάδας που τσεκάρει αδιάφορα το αποτέλεσμα των αγώνων στην εφημερίδα. Υπάρχει υπομονή; Υπάρχει διάθεση για τη στήριξη ενός φιλόδοξου project μένοντας για χ χρόνια μακριά από τους τίτλους; Απαντήσεις, υποθέτω, λίαν συντόμως.
