Με την χειμερινή περίοδο των μεταγραφών να πλησιάζει, αν υπάρχει μια ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα, το κλίμα της οποίας μοιάζει να εναρμονίζεται από τώρα με το επερχόμενο παζάρι παικτών, αυτή είναι η ΑΕΚ. Λογικό: τα δυο συνεχόμενα στραβοπατήματα της 9ης και της 10ης αγωνιστικής με Παναθηναϊκό και Ατρόμητο αντίστοιχα, άνοιξαν μια τεράστια συζήτηση στην Ένωση αναφορικά με το ρόστερ της, τις ατέλειές του και τις προσθαφαιρέσεις που είναι αναγκαίο να γίνουν.
Η διακοπή του πρωταθλήματος υπήρξε για την ομάδα του Μαρίνου Ουζουνίδη μια μίνι περίοδος μεταγραφικών σεναρίων και κυρίως, συνεχόμενων συζητήσεων για το τι μπορεί να διορθωθεί σε επίπεδο έμψυχου δυναμικού ώστε... να διορθωθεί η χρονιά. Η ΑΕΚ καλείται να κινηθεί στην επερχόμενη μεταγραφική περίοδο κοιτώντας έναν διπλό ορίζοντα:
-Αφενός, εκείνον της τρέχουσας σεζόν και το πως αυτή θα κλείσει: ακόμα και αν το πρωτάθλημα έχει γίνει μια πολύ δύσκολη υπόθεση, η δεύτερη θέση παραμένει ένα ισχυρό διακύβευμα, το οποίο δίνει στις ελληνικές ομάδες μια διπλή ευκαιρία μέσα στο κατακαλόκαιρο να μπουν σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και αυτό είναι κάτι που στην Ένωση ξέρουν πως δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Και φυσικά υπάρχει και το κύπελλο που είναι ένα ξεχωριστό διακύβευμα από μόνο του. Οι μεταγραφές λοιπόν είναι μια πολύ ουσιαστική διαδικασία που πρέπει να γίνει.
-Αφετέρου, εκείνον της επόμενης σεζόν και την κατάσταση που θα βρει την ΑΕΚ σε επίπεδο έμψυχου δυναμικού: τα συμβόλαια που τελειώνουν δεν είναι ούτε λίγα ούτε ανούσια. Οι Σιμόες, Μπακασέτας είναι (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) κομβικά και διαχρονικά γρανάζια στην λειτουργία της ΑΕΚ, ο Γκάλο είναι από τους παλιότερους και πιο χρήσιμους ποδοσφαιριστές της, ο Λαμπρόπουλος ένα μόνιμο στέλεχος της αμυντικής της λειτουργίας. Για τον καθέναν από αυτούς τα δεδομένα είναι διαφορετικά και ο τρόπος προσέγγισης των συμβολαίων τους αντικειμενικά διαφοροποιείται. Το μοναδικό σίγουρο είναι πως μοιάζει αδύνατο να συνοδευτούν όλες αυτές οι περιπτώσεις από ανανεώσεις συμβολαίων και υπό αυτή την έννοια, η εύρεση πιθανών αντικαταστατών, αυτονόητα ξεκινάει από... χθες. Αν στην όλη εξίσωση μπουν και οι λήξεις των δανεισμών, η δουλειά που έχουν μπροστά τους οι άνθρωποι της ΑΕΚ προμηνύει υπερκόπωση.
Το καλοκαίρι που (δεν) δείχνει τον δρόμο και οι Σάμαρης-Βιγιαφάνιες
Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον πλανήτη ΑΕΚ, από τους πιο χαλαρούς υποστηρικτές της μέχρι τα διοικητικά της στελέχη, που να μην αναγνωρίζει πως η ΑΕΚ «πονάει» σε δυο πολύ συγκεκριμένες θέσεις, που θα έπρεπε να έχουν καλυφθεί από το καλοκαίρι: η Ένωση χρειάζεται έναν μέσο με box to box χαρακτηριστικά που θα μπορεί είτε να αντικαθιστά είτε να πλαισιώνει τον Σιμόες στο αρχικό σχήμα και έναν παίκτη γραμμής που θα δίνει λύσεις ως προς τη θέση των εξτρέμ.
Οι Νάρσινγκ και Ραντόγια, τα ονόματα των οποίων έπαιξαν πολύ έντονα το περασμένο καλοκαίρι για να μην αποκτηθούν τελικά ποτέ, μοιάζουν ακόμα και σήμερα δυο πολύ ιδανικές περιπτώσεις για να την κάλυψη των τρυπών του ρόστερ της ΑΕΚ αλλά αν έπρεπε κάποιος να τζογάρει όσον αφορά τις πιθανότητες να ξαναπαίξουν με υπαρκτούς όρους τα ονόματά τους και όχι εν είδει σεναριολογίας, μάλλον δεν θα έπρεπε να ρισκάρει τα λεφτά του.
Είναι άλλωστε η μεταγραφική πολιτική της ΑΕΚ τέτοια που, εδραιωμένη και δίχως πιθανότητες να αναιρεθεί (ειδικά μετά τις μη μεταγραφές του περασμένου Αυγούστου), κάνει ονόματα όπως οι Σάμαρης και Βιγιαφάνιες να φαίνονται δυο πολύ ρεαλιστικές περιπτώσεις υποψήφιων να φορέσουν τη φανέλα της ΑΕΚ.
Τόσο ο Έλληνας μέσος που δεν υπολογίζεται από την Μπενφίκα όσο και ο Αργεντινός εξτρέμ που, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ από την Τουρκία όπου και αγωνίζεται, θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα, είναι δυο παίκτες που αυτή τη στιγμή έχουν ένα προφίλ που ταιριάζει γάντι στους εν δυνάμει μεταγραφικούς στόχους της ΑΕΚ. Και αυτό άσχετα από το αν θα προχωρήσουν οι περιπτώσεις τους ή όχι.
Ακόμα και αν τα δυο αυτά ονόματα δεν έρθουν ποτέ στην ΑΕΚ, είναι τα χαρακτηριστικά τους που σχηματοποιούν τον τύπο παίκτη για τον οποίο θα κινηθεί η Ένωση στις επερχόμενες μεταγραφικές περιόδους: ποδοσφαιριστές με εξακριβωμένες δυνατότητες μεν που δεν κατάφεραν να εκτοξεύσουν την καριέρα τους δε και έτσι, προσεγγίσιμοι από μια ομάδα που δεν θέλει να ξοδεύει πολλά λεφτά για παίκτες. Με άλλα λόγια, ποδοσφαιριστές που μπορούν να δουν την ΑΕΚ ως μια τέλεια επιλογή για ανάσταση της καριέρας τους και ως εκ τούτου, με κίνητρο.
Ναι, αν θέλει κανείς να ανιχνεύσει το στιλ των παικτών που θα πάρει η ΑΕΚ για να καλύψει (επιτέλους) τη θέση του κεντρικού μέσου και του εξτρέμ (αλλά και τα κενά που θα προκύψουν το καλοκαίρι από τις μη ανανεώσεις συμβολαίων), ας δει τα προφίλ των Σάμαρη και Βιγιαφάνιες (και όχι απαραίτητα τους ίδιους)...
Μια επιτυχημένη πεπατημένη και ένα μεγάλο ερώτημα
Στην ΑΕΚ έχουν να το λένε: τα τελευταία χρόνια οι περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που ανέστησαν την καριέρα τους μέσω της ομάδας με τα κιτρινόμαυρα μόνο λίγες δεν είναι. Από τον Αραούχο που δεν μπορούσε να εξελιχθεί λόγω των εξωγηπεδικών του συνηθειών και στην Ένωση βρήκε τον εαυτό του μέχρι τον Λιβάγια που φλέρταρε με το να γίνει γυρολόγος πριν έρθει στην ΑΕΚ για να μετουσιωθεί σε νούμερο ένα περουσιακό της στοιχείο. Από τον Βράνιες που δεν στέριωνε πουθενά μέχρι να βρεθεί στον δρόμο του η Ένωση μέχρι τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο και τον Παναγιώτη Κονέ που από μια περίοδο παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος βρήκαν ξανά τα ποδοσφαιρικά πατήματά τους με τη φανέλα της ΑΕΚ. Αν μη τι άλλο, η ΑΕΚ μπορεί να περηφανεύεται πως έχει αναστήσει παίκτες στο πρόσφατο παρελθόν.
Υπό αυτή την έννοια, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως μια πετυχημένη συνταγή, η οποία ταυτόχρονα ταιριάζει γάντι και στην σφιχτή οικονομική πολιτική της διοίκησης, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναιρεθεί: γιατί να δαπανηθούν λεφτά για ακριβούς παίκτες όταν τη δουλειά αποδεδειγμένα μπορούν να στην κάνουν και οι πιο φτηνοί; Όπως αναφέρεται κατά κόρον άλλωστε -και μια δόση αλήθειας υπάρχει σε αυτό- για το ελληνικό πρωτάθλημα μιλάμε. Αυτός ο ισχυρισμός ωστόσο είναι η μια πλευρά του νομίσματος. O άλλος εμπεριέχει ένα μεγάλο ερώτημα.
Το ερώτημα αυτό έχει ως εξής: είναι η ΑΕΚ ένας οργανισμός που μπορεί διαχρονικά να κερδίζει πολλά από παίκτες που κοστίζουν λίγα ή μήπως αυτό είναι μια πολυτέλεια του παρελθόντος; Όσο κουραστική και αν καταλήγει η διαρκής σύγκριση της σημερινής ΑΕΚ με εκείνη του Χιμένεθ, μοιάζει αδύνατο να αποφευχθεί όσο η ΑΕΚ ακολουθεί τις μεθόδους της δικής του εποχής (που αποδείχθηκαν επιτυχημένες με αυτόν αλλά τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί το ίδιο για την εποχή χωρίς αυτόν).
Αρκεί να δει κανείς τις... αντίστροφες μεταμορφώσεις που υπέστησαν οι παραπάνω αναφορές ποδοσφαιριστών από τότε που αποχωρίστηκαν τον Ισπανό τεχνικό: η περίπτωση της απόλυτης μετριότητας του Χριστοδουλόπουλου με τη φανέλα του Ολυμπιακού είναι η πιο ενδεικτική. Το είπε πρόσφατα και ο Μελισσανίδης: «Ο Λάζαρος μια φορά αναστήθηκε». Οι ποδοσφαιρικές αναστάσεις ωστόσο, σε αντίθεση με τις θρησκευτικές δεν είναι ζήτημα μεταφυσικής αλλά προσώπων. Μπορεί η ΑΕΚ -σήμερα, όχι κάποτε- να προσδοκά ποιοτική αναβάθμιση της αγωνιστικής της εικόνας χωρίς αντίστοιχη αναβάθμιση του μπάτζετ της;
Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν που πρέπει να απαντήσει η ΑΕΚ είναι αυτό. Η Ένωση βρίσκεται σε μια κομβική περίοδο για το μέλλον της. Άπαντες θα ήθελαν η κρίση που περνάει αυτή τη στιγμή να ξεπεραστεί και η ομάδα να επιστρέψει στην ομαλότητα αλλά υπάρχουν και διάφορες απαισιόδοξες οπτικές που βλέπουν εκείνη τη βασανιστική περίοδο των Κετσπάγια και Μοραΐς να επαναφέρεται. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως δεν είναι μόνο η σεζόν της κατάκτησης του πρωταθλήματος που συνοδεύτηκε από μια συγκεκριμένη πολιτική σε επίπεδο μεταγραφών αλλά και η ακριβώς προηγούμενη.
'Άρα ίσως, αντί να συζητάμε για ονόματα υποψήφιων μεταγραφικών στόχων, να πρέπει να μπούμε σε μια πιο ουσιαστική συζήτηση: αυτή που έχει να κάνει με τη γενικότερη φιλοσοφία όσον αφορά τον μεταγραφικό σχεδιασμό. Και όσο και αν την αποφεύγουν στην Ένωση, όσο και αν τα ονόματα δεν λείπουν από τα μεταγραφικά σενάρια, αυτή είναι συζήτηση που μάλλον θα επανέρχεται πολύ πιο συχνά από όσο θα ήθελε ολόκληρος ο οργανισμός της ΑΕΚ.
