Tα είπαμε πριν 20 μέρες, τα ξαναλέμε και σήμερα. Ετσι για... εμπέδωση, έτσι για να γουστάρουμε με όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Ειλικρινά δεν ξέρω που θα φτάσει ετούτο το ωραίο παραμύθι που δημιούργησαν ο Νταμπίζας, ο Δώνης και τα “παιδιά” τους. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στη συγκεκριμένη ερώτηση από τώρα, τουλάχιστον με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι αυτό που ΗΔΗ πέτυχαν αυτοί οι τύποι είναι πραγματικά απίστευτο. Είναι κάτι που αξίζει να το ζήσεις λεπτό προς λεπτό, οπότε απολύτως δικαιολογημένη και όλη αυτή η τρέλα του κόσμου για να βρεθεί κοντά στην αγαπημένη του ομάδα. Αυτή η γλυκιά αντίστροφη μέτρηση, αυτή η προσμονή, η αγωνία και η λαχτάρα...
Το Σάββατο στην Τρίπολη θα γίνει χαμός. Δεν είναι η πρώτη φορά που πρασινίζει το συγκεκριμένο γήπεδο, παραδοσιακά κατεβάζει τρελό λαό ο Παναθηναϊκός, αλλά τώρα μοιάζει και είναι αλλιώς. Είναι αυτή η φλόγα που άναψε από το πουθενά, είναι αυτό το ξύπνημα, όχι του κοιμώμενου αλλά του ξενερωμένου γίγαντα, κάτι που τουλάχιστον για τα δεδομένα της τελευταίας διετίας και ειδικότερα των τελευταίων μηνών είναι εντυπωσιακό. Ουδείς το περίμενε, ουδείς φανταζόταν πως θα συμβεί και όποιος λέει το αντίθετο ας μας πει και κανένα νούμερο του ΤΖΟΚΕΡ στην τελική...
“Αδερφέ θα πας Τρίπολη ε;”, “εμείς θα φύγουμε από νωρίς για μάσα κλπ. Όλοι οι γνωστοί, όπως παλιά. Καταλαβαίνεις τι έχει να γίνει...”. Αλήθεια, ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έχω ακούσει αυτή τη φράση τις τελευταίες μέρες. Και δεν συμβαίνει μόνο με εμένα προφανώς... Ακόμη και από ανθρώπους που προ διμήνου – και με το δίκιο τους εδώ που τα λέμε – δεν το συζήταγαν καν. “Εμένα μέχρι να αλλάξει διοίκηση ξέχνα με. Ούτε να ακούω δεν θέλω. Δεν μου φταίνε τα παιδάκια, αλλά ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ρε φίλε”, έλεγαν με απόλυτο τόνο στη φωνή τους. Αρνούμενοι να αποδεχτούν τα φαιδρά που συνέβαιναν σε αυτό που λατρεύουν σαν τη ζωή τους την ίδια. Αρνούμενοι να πιστέψουν ότι τα καθημερινά ξεφτιλίκια που βιώναμε αφορούσαν τον μεγάλο, τον τεράστιο ΠΑΝΑΘΗΝΑΊΚΟ.
Μα και από τον εαυτό μου αν κρίνω... μία από τα ίδια. Στην αρχή φοβόμουν ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω σε επανάληψη το ίδιο έργο. Σκεφτόμουν δηλαδή, εκεί φτάσαμε, ακόμη κι αν πρέπει να πηγαίνω στο γήπεδο, αν είναι να χαλιέμαι τόσο. Τελικά δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνος για να αλλάξω γνώμη και φυσικά δεν βλέπω την ώρα και την στιγμή για να είμαι “μέσα” παντού και πάντα.
Σαν... παιδάκια που θα πάμε για πρώτη φορά στο γήπεδο κάνουμε με τον Νικολογιάννη και κάθε τρεις και λίγο ρωτάει ο ένας τον άλλον τι ώρα θα ξεκινήσουμε, για Λάρισα, για Τρίπολη, για Θεσσαλονίκη, για όπου παίζει τέλος πάντων το τριφύλλι. Κάθε μέρα η ίδια κουβέντα, η ίδια κασέτα. Και μιλάμε για ανθρώπους με “παραστάσεις”, έτσι; Χορτάτους. Και δεν είμαστε και οι μόνο βεβαίως...
Επιστροφή στο προκείμενο λοιπόν. Στη σαββατιάτικη εκστρατεία στην Τρίπολη. Ενα τσιγάρο και μια γκαζιά δρόμος από την Αθήνα και με την “επαρχία” τρελαμένη να δει κι αυτή από κοντά τα “πράσινα μωρά”. Είναι προφανές ότι τα 1600 εισιτήρια δεν φτάνουν. Και άλλα τόσα να είχαμε, λίγα θα ήταν. Το γήπεδο του Αστέρα, που δεν γεμίζει και ποτέ, θα βαφτεί πράσινο στο μεγαλύτερό του μέρος. Θα κάνουν χώρο γιατί έρχονται χιλιάδες και από τη Λεωφόρο και από κάθε πιθανή ή απίθανη γωνιά. Θα είναι ένα πολύ όμορφο Παναθηναϊκό βράδυ.
Η ομάδα έχει ξεκινήσει με ένα εντυπωσιακό πέντε στα πέντε, συν ένα διπλό στο Αγρίνιο για το Κύπελλο. Εχει τρομερή αύρα και ψυχολογία, πάει με σπασμένα φρένα σε κάθε ματς. ΟΚ, δεν θα κερδίζει πάντα, κάποια στιγμή θα φρενάρει. Για μένα πάντως και με τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί ΠΡΙΝ το ματς είναι φαβορί. Δεν φτάνει αυτό για να κερδίσει κιόλας, είναι ωστόσο ΗΔΗ μια πρώτη μεγάλη νίκη. Μαζί φυσικά και με τις συχνές αναφορές των αντιπάλων για πρωτάθλημα (που φυσικά δεν θα πάρεις). Να είναι λοιπόν καλά όλη αυτή η ωραία παρέα που μας έκανε να μιλάμε ξανά για μπάλα, που έφερε και πάλι πίσω τις Κυριακές μας, τα Σάββατα, τις Τρίτες, τις Τετάρτες και κάποια στιγμή να τελειώσει και το θέμα με το ιδιοκτησιακό για να περάσουμε στην επόμενη πίστα.
ΥΓ: 20+27=1 (εκατομμύριο) και 3×5=9 (βαθμοί). Δυστυχώς στον Παναθηναϊκό υπάρχουν κι αυτά τα... μαθηματικά. Που θα πάει, θα γυρίσει ο τρόχος...
ΥΓ1: 0-1 στο Μιλάνο με την Ιντερ του Μουρίνιο, που μετά τα σήκωσε ΟΛΑ. Τότε που... "μικραίναμε στην Ευρώπη για ένα νταμπλ" όπως σας λέγανε και ορισμένοι το τρώγατε κιόλας. Ελλάς - Ευρώπη - Παναθηναϊκός ή αλλιώς... μια νύχτα απ' τη ζωή μας ολόκληρη η δική τους.
