Η εικόνα του στο χορτάρι του Περιστερίου ήταν… καταθλιπτική. Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία του, ο Ολυμπιακός δεν ήταν τόσο ανήμπορος σε αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος, όσο στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τον Ατρόμητο. Μία ομάδα στα σχοινιά να δέχεται έναν καταιγισμό πυρών και να μην μπορεί να αντιδράσει, να μην μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλο.
Η σούμα στην ανάπαυλα έδειχνε 1-1, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ο ορισμός της μαγικής εικόνας. Οι τελικές προσπάθειες ήταν 10-2 και οι «ερυθρόλευκοι» έμοιαζαν με φαντάσματα στον αγωνιστικό χώρο, σε μία εντελώς ασυνήθιστη εικόνα για εγχώριο παιχνίδι του Ολυμπιακού απέναντι σε έναν αντίπαλο τέτοιου βεληνεκούς.
Στο τέλος της ημέρας, ο Ολυμπιακός απέδρασε με έναν πόντο από το Περιστέρι σε ένα παιχνίδι που έμοιαζε χαμένο από χέρι (2-2), ισορρόπησε την στατιστική εικόνα (16-12 οι τελικές), ωστόσο το αποτέλεσμα αυτό μοιάζει με ήττα. Αν ο ΠΑΟΚ κερδίσει την Δευτέρα την Λάρισα, τότε ο Ολυμπιακός θα απέχει 6 βαθμούς από την κορυφή, 9 στροφές πριν το φινάλε, με παιχνίδι στην «Τούμπα» και μία πιθανή αφαίρεση βαθμών για τα επεισόδια μετά το τέλος του αγώνα με την ΑΕΚ. Με άλλα λόγια, μετά το κύπελλο, άλλος ένας στόχος είναι έτοιμος να κάνει φτερά στην (όπως φαίνεται) πιο αποτυχημένη σεζόν του Ολυμπιακού επί ηγεσίας Βαγγέλη Μαρινάκη.
Μιας και αναφερθήκαμε στον διοικητικό ηγέτη του Ολυμπιακού, σε αυτόν επιρρίπτονται απολύτως φυσιολογικά και οι περισσότερες ευθύνες για το φετινό ναυάγιο. Το ψάρι πάντα βρομάει από το κεφάλι και αν κάποιος θέλει να ακολουθήσει την διαδρομή της αλήθειας και να ξετυλίξει το κουβάρι, οφείλει να εκκινήσει από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, αυτούς που χαράσσουν την στρατηγική.
Ο Ολυμπιακός δεν «αρρώστησε» φέτος ξαφνικά. Η σημερινή του κατάσταση είναι προϊόν ενός ασθενή που αρνούνταν να δει τα πρώτα συμπτώματα και άφηνε κάθε μέρα την κατάσταση του να επιβαρύνεται, πιστεύοντας ότι δεν έχε τίποτα.
Από την ημέρα που ο Μάρκο Σίλβα αποχαιρέτησε οικειοθελώς τον πάγκο του Ολυμπιακού ο πάγκος του Ολυμπιακού έγινε κέντρο διερχομένων. Οι «ερυθρόλευκοι» μέσα σε ενάμισι χρόνο έχουν αλλάξει όσους προπονητές δεν είχαν αλλάξει τα προηγούμενα 6 χρόνια! Το μοτίβο ήταν πάντα το ίδιο. Αυτός που ερχόταν παραλάμβανε καμένη γη από τον προηγούμενο. Διοικητικές ευθύνες πουθενά. Ο Βίκτορ κρίθηκε ανεπαρκής σε ένα μήνα, ο Πάουλο Μπέντο δεν παρουσίαζε θέαμα, ο Τάκης Λεμονής ήταν «λίγος» για να στήσει την ομάδα της επόμενης σεζόν, ο Χάσι «έκαψε» την ομάδα στην προετοιμασία, ο Τάκης Λεμονής (ξανά) έχασε τα αποδυτήρια.
Η κίνηση του Βαγγέλη Μαρινάκη να «φάει» για μία ακόμα φορά τον Τάκη Λεμονή, παρότι ο Έλληνας τεχνικός είχε σουλουπώσει την ομάδα και την είχε φέρει ξανά στην κορυφή ήταν μία σαφή ένδειξη ότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού το παίρνει πάνω του προσωπικά. Η πρόσληψη του Όσκαρ Γκαρσία ήταν μία κίνηση all-in που μέχρι στιγμής εξελίσσεται με τον χειρότερο τρόπο. Μέχρι να μάθει πρόσωπα και πράγματα ο Ισπανός τεχνικός, ο Ολυμπιακός υπέστη οδυνηρές γκέλες απέναντι σε Αστέρα και ΑΕΚ, ενώ το ξαφνικό πρόβλημα υγείας του, άφησε τον Ολυμπιακό σχεδόν ακυβέρνητο καράβι.
Ακόμα και στον τομέα των χειμερινών μεταγραφών, ο Ολυμπιακός πήρε τον χαμηλότερο πιθανό βαθμό. Ο Ιγκόρ άφαντος και μόνιμα εκτός 18άδας, ο Χατζισαφί εξαφανισμένος μέχρι το απόγευμα της Κυριακής και ο Κέβιν Μιραλάς, ένας δανεισμός εντυπώσεων, με τον Βέλγο να έχει μηδενική συνεισφορά, συνεχίζοντας την κάκιστη σεζόν του που ξεκίνησε με την Έβερτον. Κινήσεις που συνέχισαν το άσχημο μεταγραφικό σερί που ξεκίνησε το καλοκαίρι, με πολλές αποτυχημένες προσθήκες που ήδη αποτελούν παρελθόν από τον Ολυμπιακό (Εμενίκε, Μίλιτς, Βούκοβιτς, Καρσελά) είτε συνεχίζουν να μην κάνουν την διαφορά αν και ήρθαν με πολλές προσδοκίες (Τζούρτζεβιτς, Οφόε, Ένγκελς). Το γεγονός ότι πιο πετυχημένες κινήσεις είναι δύο έμπειροι 30+ όπως ο Προτό και ο Ζιλέ μαρτυρά πολλά…
Αλήθεια, ποιος επέλεξε τον Μπέσνικ Χάσι, ο οποίος λοιδορείται από όλους σήμερα στου Ρέντη; Ποιος υλοποίησε όλες τις μεταγραφικές του εισηγήσεις και γέμισε την ομάδα με «δικούς του» παίκτες, αν και όλοι γνώριζαν ότι οι μέρες του θα ήταν μετρημένες;
Αλήθεια ποιος αποφασίζει για τις μεταγραφές και με ποιο τρόπο; Πως μπορεί να εξηγήσει κανείς ότι στον Ολυμπιακό δεν στεριώνει κανείς τεχνικός διευθυντής, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν ρόλο χωρίς παρεμβατικότητα; Τι ακριβώς προσέφερε ο Μάριο Ουσίγιος, ο οποίος δεν έβγαλε ούτε τρίμηνο, όταν κατάλαβε ότι στην πραγματικότητα δεν έχει ρόλο; Ποιος επιλέγει / αποφασίζει σχετικά με την μεταγραφική στρατηγική που αλλάζει κάθε τρεις και λίγο; Ο Μοντέστο, ο Κοβάσεβιτς, ο Καρεμπέ (πρόσωπα που ανακυκλώνονται σε ρόλους και πόστα) ή οι φίλα προσκείμενοι ατζέντηδες (Φάλι Ραμαντάνι, Κριστόφ Ενροτό, Μίνο Ράιολα, Πιέρ Ισά), που έκαναν αμέτρητες δουλειές τα τελευταία χρόνια με τους «ερυθρόλευκους», κοιτώντας πρώτιστα το δικό τους συμφέρον;
Ποιος αποφάσισε να ρίξει επικοινωνιακά την μπάλα στην εξέδρα, έχοντας ως μόνιμο μοτίβο τον κατατρεγμένο Ολυμπιακό, ο οποίος αδικείται συστηματικά από τη διαιτησία, παρότι και φέτος έχει τα περισσότερα κερδισμένα πέναλτι στη Super League; Ποιος φταίει που ο Ολυμπιακός σε 10 επίσημα παιχνίδια σε πρωτάθλημα και κύπελλο απέναντι σε ΑΕΚ, Ατρόμητο, Αστέρα Τρίπολης και Παναθηναϊκό έχει μόνο μία νίκη (το σχεδόν αδιάφορο 2-1 επί των Αρκάδων στον όμιλο του κυπέλλου); Σίγουρα, όχι οι διαιτητές.
Όπως είναι λογικό δύο καρπούζια είναι δύσκολο να κρατηθούν στην ίδια μασχάλη. Η ανάμειξη του Βαγγέλη Μαρινάκη με την Νότιγχαμ Φόρεστ, έφερε μία μικρή στελεχιακή αφαίμαξη από τον Ολυμπιακό (π.χ. Γιάννης Βρέντζος), μία ανακατανομή ρόλων, που έφερε αναστάτωση σε ένα πετυχημένο μοντέλο που ξαφνικά παρουσίασε τριγμούς. Και να σκεφτεί κανείς ότι μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού μόνο που δεν πανηγύρισε την αγορά του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών από τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ως μία κίνηση που μπορεί να απογειώσει τον Ολυμπιακό. Προς το παρόν, έχει αποδειχθεί μία δεξαμενή όπου ο Ολυμπιακός «ξεφορτώνει» παίκτες (Κασάμι, Μπουχαλάκης, Καπίνο), δίχως το παραμικρό οικονομικό αντάλλαγμα ή κέρδος.
Όλα αυτά είναι μερικές αυταπόδεικτες αλήθειες που δύσκολα θα τις διαβάσετε αλλού, αφού η κριτική είναι μία άγνωστη λέξη στον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού, ο οποίος αντιμετωπίζεται περίπου ως Ιούλιος Καίσαρας, που δεν φταίει ποτέ για τίποτα.
Αυτή τη φορά η ευθύνη είναι όλη δική του. Μόνο που αυτή τη φορά η κατάσταση είναι πολύ πιο περίπλοκη από ότι άλλες χρονιές. Αν ο Ολυμπιακός χάσει το πρωτάθλημα θα ξεκινήσει την επόμενη σεζόν υπό άλλους όρους. Και οικονομικά, αλλά και χρονικά (θα παίξει προκριματικά στα μέσα Ιουλίου), έχοντας υποστεί μεγάλο πλήγμα και στο πρεστίζ του. Με πολλούς παίκτες του ρόστερ σε απαγορευτικές ηλικίες (Προτό, Ρομαό, Ζιλέ), δίχως σημαντικά περιουσιακά στοιχεία προς εκποίηση (τύπου Μήτρογλου, Μανωλάς, Σάμαρης Μαζουακού, Ρέτσος) τα πράγματα αναμένεται να είναι δύσκολα για μία ομάδα που δεν έχει συνηθίσει σε κλυδωνισμούς, λασπόνερα και κακουχίες.
