Μεγάλη μέρα αυτή που ξημερώνει. Τουλάχιστον για όποιον νοιώθει και αισθάνεται ακόμη και τώρα πράγματα. Για όποιον πιστεύει, δεν ξεχνά, δεν ξενερώνει και αντιστέκεται. ΟΚ, περίεργη, δύσκολη, ζόρικη, αλλά ΜΕΓΑΛΗ.
Ο Παναθηναϊκός, ο μεγαλύτερος αθλητικός οργανισμός της χώρας (για εμάς μπορεί και... του κόσμου), η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους σε όλα τα σπορ, η καψούρα μας η ίδια και το πάθος μας το αστείρευτο έχει γενέθλια και συμπληρώνει 110 χρόνια ύπαρξης.
Ήταν 3 Φλεβάρη του 1908 όταν ο Γιώργος Καλαφάτης ίδρυσε τον τεράστιο αυτό σύλλογο και έδωσε όραμα και νόημα στις ζωές γενιών και γενιών. Με το τριφύλλι στην καρδιά μεγάλωσαν οι πρόγονοί μας, ήρθε στην πορεία η δική μας σειρά, θα ακολουθήσουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας κοκ. Γιατί ΟΛΟΙ μας είμαστε περαστικοί και κάποια στιγμή θα αποχωρήσουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο αλλά ο Παναθηναϊκός θα είναι πάντα εκεί. Να φωτίζει τις καρδιές και τις ψυχές, να διαμορφώνει συνειδήσεις, να πρεσβεύει αξίες και ιδανικά.
Δεν είναι απλά δύσκολες οι στιγμές αυτές που βιώνουμε. Είναι οι χειρότερες στην ιστορία του συλλόγου. Είναι ένας εφιάλτης που μαυρίζει τις ψυχές μας. Προσπαθώ να γράψω κάτι και κομπιάζω. Δεν πάει το χέρι μου, μήτε το μυαλό μου. Οχι σήμερα, που “έπρεπε" να αναφερθώ σε αυτά τα “ματωμένα γενέθλια”, αλλά καιρό τώρα. Θαρρώ πως το βλέπετε και το καταλαβαίνετε όσοι δεν με γνωρίσατε δημοσιογραφικά χθες, αλλά εδώ και πάνω από δυο δεκαετίες. Ούτε χρειάζεται και να επεκταθούμε μέρα που είναι.
Ομως, το μόνο σίγουρο είναι πως όλο αυτό το φρικιαστικό πράγμα που ζούμε και που δεν μας αξίζει ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ. Πιστεύω δε ότι η μέρα αυτή δεν αργεί. Είναι πολύ κοντά. Θα μας πονάει, θα μας θλίβει, αλλά σε λίγο καιρό θα το θυμόμαστε όλο αυτό σαν ένα κακό όνειρο. Δεν γίνεται αλλιώς, θα το δείτε.
Και μην ξεχνάτε και κάτι ακόμα. Εδώ και 110 χρόνια τόσοι και τόσοι προσπάθησαν να μας διαλύσουν, αλλά απέτυχαν. Έσπασαν τα μούτρα τους και τους έγραψε με μαύρα γράμματα η ιστορία. Η κανονική. Όχι, αυτή που δημιουργεί ο καθένας, ξεχνώντας τα... ΒΑΣΙΚΑ.
Αυτό θα γίνει και τώρα. Να το ξέρετε και να το ξέρουν. Ο Παναθηναϊκός δεν θα πεθάνει ποτέ. Θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του και θα τιμωρήσει τους εκτός και τους εντός ΝΑΝΟΥΣ που βρήκαν και έκαναν όσα έκαναν. Είναι ΠΟΛΛΟΙ και έκαναν ΠΟΛΛΑ.
Οτι κι αν έκαναν όμως παραμένουν ΝΑΝΑΚΙΑ μπροστά στο ασύγκριτο μεγαλείο αυτού του συλλόγου. Γι' αυτό και όπως λέει ο τεράστιος Θανάσης Γιαννακόπουλος “να είστε περήφανοι που είστε Παναθηναϊκοί” και όπως επίσης τραγουδάει και εκείνο το κομμάτι της κερκίδας που λατρεύει το σύλλογο περισσότερο και από την ίδια του τη ζωή “στις χαρές και στις λύπες ΜΑΖΙ”. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Είπαμε, μην το ξεχνάτε και μην το ξεχνούν.
Δεν χρειάζεται να σας κουράσω, ούτε να σας μελαγχολήσω άλλο. Συγνώμη για όσους περίμεναν διαφορετικό blog, μα δεν μου βγαίνει και κάτι καλύτερο τούτες τις ώρες. Απλά ας ζήσουμε έστω και για λίγο τη στιγμή και τη μέρα και ας σιγοτραγουδήσουμε τους στίχους με τους οποίους όλοι μεγαλώσαμε. Τους πιο γλυκούς στίχους της ζωής μας:
“Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος
δεν υπάρχει άλλος πιο δυναμικός
και χιλιάδες φίλοι, μόλις δουν τριφύλλι,
ζήτω λένε ο Παναθηναϊκός.
Παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ.
πρωταθλητή σ' όλα τα σπορ παντοτινέ.
Σ' έχουνε δοξάσει οι γνωστοί σου άσσοι
που λεβέντες είναι όλοι με καρδιά.
Χαίρεται η Ελλάδα που 'χει τέτοια ομάδα,
που της νίκης έχει πάντα τα κλειδιά.
Παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ.
πρωταθλητή σ' όλα τα σπορ παντοτινέ...”.
