Είναι καλός προπονητής ο Όσκαρ Γκαρσία; Έπρεπε να αντικατασταθεί ο Τάκης Λεμονής τη δεδομένη χρονική στιγμή; Έπραξε σωστά ο Βαγγέλης Μαρινάκης; Έχουν δίκιο όσοι οπαδοί του Ολυμπιακού υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη αλλαγή θα οδηγήσει στην απώλεια του φετινού τίτλου; Μήπως, αντίθετα, έχουν δίκιο όσοι θεωρούν ότι με τον Λεμονή το πρωτάθλημα ήταν χαμένο;
Ερωτήματα και απαντήσεις που κυριαρχούν τις τελευταίες ώρες σε ΜΜΕ και διαδίκτυο και όλες, μα όλες έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Την βραχυπρόθεσμη αξιολόγηση της αλλαγής προπονητή στον Ολυμπιακό με φόντο τον προσεχή Μάιο και την έκβαση της μάχης στην κορυφή της Superleague. Με συγχωρείτε, αλλά κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουν την παραμικρή αξία για τους «ερυθρόλευκους», όσο ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός λαμβάνει αποφάσεις εξετάζοντας το δέντρο των βραχυπρόθεσμων αποτελεσμάτων και όχι το δάσος της δημιουργίας μιας πραγματικά ελκυστικής και αποτελεσματικής ομάδας που θα είναι σε θέση να διεκδικεί το πρωτάθλημα εντός συνόρων και να κυνηγά με αξιώσεις μια σημαντική πορεία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Το μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι αν ο Γκαρσία είναι καλός και εξελίξιμος προπονητής, αλλά ότι η θέση του προπονητή στα αποδυτήρια του Ρέντη αντιμετωπίζεται πλέον ως… διακοσμητική γλάστρα! Κι αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα. Να γνωρίζουν οι αθλητές ότι ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι κάνει κουμάντο στα αποδυτήρια είναι αναλώσιμος.
Μην κοροϊδευόμαστε. Μια σημαντική πλειοψηφία των επαγγελματιών αθλητών που αγωνίζονται σε μεγάλους συλλόγους (εντός και εκτός Ελλάδος) δεν είναι τίποτα λιγότερο, ή τίποτα περισσότερο από κακομαθημένα παιδιά. Νέα παιδιά που έβγαλαν σε μικρή ηλικία χρήματα που συνομήλικοί τους δεν βγάζουν σε… δύο ζωές, που απέκτησαν τρελή δημοσιότητα. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο να ισορροπήσει ένας νέος άνθρωπος στη συγκεκριμένη πραγματικότητα, να διαχειριστεί τη φήμη του και να παραμένει σεμνός, ταπεινός και αφοσιωμένος στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις.
Γι’ αυτό και ο ρόλος του προπονητή σε μια ομάδα είναι ο πλέον κομβικός για τη λειτουργία της. Είναι ο άνθρωπος που καλείται να λειτουργεί ως πατέρας, ως δάσκαλος, αλλά και ως στρατηγός. Και όλοι οι στρατιώτες – αθλητές πρέπει να γνωρίζουν αφενός ότι ο άνθρωπος που έχουν καθημερινά απέναντί τους έχει το απόλυτο κουμάντο στα αποδυτήρια και αφετέρου ότι σε οποιαδήποτε μεταξύ τους διαμάχη, ο προπονητής θα είναι εκείνος που θα προστατευτεί από τη διοίκηση και όχι ο ποδοσφαιριστής.
Πώς να συμβεί, όμως, αυτό στον Ολυμπιακό, όταν οι παίκτες γνωρίζουν ότι ο εκάστοτε προπονητής με τον οποίο συνεργάζονται είναι σαν ένα… κεσεδάκι γιαούρτι με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης;
Πώς να συμβεί, όμως, αυτό στον Ολυμπιακό, όταν όλοι οι προπονητές που αντικαθίστανται βιώνουν άμεσα την απόλυτη απαξίωση, όχι μόνο από τα ΜΜΕ, αλλά ακόμη και από στελέχη της διοίκησης, προκειμένου να δικαιολογηθεί η απομάκρυνσή τους; Θυμηθείτε απλά τι έλεγε δημόσια για τον Μπέσνικ Χάσι ο Σάββας Θεοδωρίδης, όσο ο Κοσσοβάρος εργαζόταν στου Ρέντη, και τι έλεγε όταν απομακρύνθηκε από το πόστο του.
Η απαξίωση του ρόλου του προπονητή στον Ολυμπιακό, αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους «ερυθρόλευκους». Στα μάτια των παικτών της ομάδας υπάρχουν ο πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος, διευθυντής επικοινωνίας, ο γενικός αρχηγός και… ένας άλλος κύριος που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι!
Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και μήνες έχουν αυξηθεί τα κρούσματα απαράδεκτων συμπεριφορών παικτών του Ολυμπιακού προς τον εκάστοτε προπονητή τους. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε γεγονότα που βγήκαν στην επιφάνεια της δημοσιότητας, αλλά και σε αρκετά ακόμη που έμειναν (και καλά έκαναν και έμειναν) εντός των τειχών του Ρέντη.
Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, λοιπόν, είναι πλέον… κακομαθημένοι! Και ανάλογα με το χαρακτήρα τους, εκμεταλλεύονται ή όχι μια δεδομένη πραγματικότητα, είτε αποκτώντας υπερεξουσίες, είτε δημιουργώντας προβλήματα στον προπονητή τους, είτε κάνοντας απλά τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν. Σε μια ομάδα 30-35 ανθρώπων, θα υπάρχουν δεδομένα εκπρόσωποι και των τριών κατηγοριών. Σε μια σωστά δομημένη αθλητική ομάδα, όμως, επιβάλλεται να υπάρχουν μόνο παιδιά που θα κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν και θα αντιλαμβάνονται ότι στα αποδυτήρια κουμάντο κάνει μόνο ένας! Ο προπονητής τους!
Ωραίες, λοιπόν, οι συζητήσεις για το πρωτάθλημα, τις συνέπειες που θα έχει η αντικατάσταση Λεμονή, το αν είναι καλός προπονητής ο Γκαρσία, αλλά δεν είναι αυτό το μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού!
Για να πετύχει ο Καταλανός τεχνικός στο έργο του θα πρέπει να θωρακιστεί ξανά ο ρόλος του προπονητή στα αποδυτήρια του Ρέντη. Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει άπαντες να γνωρίζουν ότι ο Όσκαρ Γκαρσία θα είναι εκεί, βρέξει – χιονίσει για τα επόμενα δύο (τουλάχιστον) χρόνια. Ότι επιτέλους θα είναι ένας προπονητής που έχει επιλεγεί όχι για να πάρει ένα πρωτάθλημα, ή να οδηγήσει την ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά για να φτιάξει μια πραγματικά καλή ομάδα.
Και για να φτιαχτούν καλές ομάδες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτείται χρόνος. Το θαύμα της Μάντσεστερ Σίτι που βλέπουμε φέτος δεν χτίστηκε ούτε σε έναν, ούτε σε δύο, ούτε σε τρεις μήνες. Ο Βαλβέρδε τον καλύτερο δικό του Ολυμπιακό τον παρουσίασε την τρίτη του σεζόν στο λιμάνι. Ο Ολυμπιακός του Μπάγεβιτς στο πρώτο εξάμηνο του Ντούσκο… σερνόταν.
Είναι διατεθειμένοι στον Ολυμπιακό να υποστηρίξουν πραγματικά αυτή τη φορά την επιλογή τους; Είναι αποφασισμένοι να πιστέψουν στο πλάνο ενός προπονητή που οι ίδιοι επέλεξαν, ακόμη κι αν τα αποτελέσματα αρχικά στραβώσουν; Μπορούν να δώσουν ξανά στο ρόλο του προπονητή την οντότητα που απαιτεί οποιαδήποτε ομάδα; Αυτά είναι τα σοβαρά ερωτήματα που θα κρίνουν σε βάθος χρόνου την επιλογή Γκαρσία. Και από τις απαντήσεις θα εξαρτηθεί και το κατά πόσο έχει τύχη ο Καταλανός να αφήσει έργο στον Πειραιά… ή αν σε λίγους μήνες θα γυρίσει ο καλός στρατιώτης Λεμονής να «διορθώσει ένα ακόμη λάθος».
