Σε ένα παιχνίδι με ένδεκα τελικές όλες κι όλες, περιμένεις να νικήσει αυτός που θα εκμεταλλευτεί μια λεπτομέρεια. Ενας κακός υπολογισμός του Βελλίδη αρκούσε για την ΑΕΚ. Ο ΠΑΟΚ φλέρταρε να σπάσει το αρνητικό ρεκόρ των τεσσάρων τελικών στην Ξάνθη. Τελικά δεν το … κατάφερε. Έκανε πέντε… Η συζήτηση θα ανάψει γύρω από την καταλληλότητα του Τούντορ. Γιατί για παράδειγμα καθυστερεί να εισηγηθεί την απόκτηση ενός … κανονικού αμυντικού.
Γιατί επιλέγει να μην ρισκάρει τη συμμετοχή του Βελλίδη ενώ ο καλός στην Ξάνθη Ολσεν θα μπορούσε να έχει προβάδισμα με κίνδυνο να «κάψει» και τους δυο. Κι αυτό συνέβη… Γιατί άφησε στον πάγκο τον φορμαρισμένο Μυστακίδη. Γιατί δεν ξεκίνησε τον Μπερμπάτοφ σε ένα ντέρμπι με αποτέλεσμα να τον ξενερώσει ακόμη περισσότερο. Επειδή το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο παίζουν δυο, άλλος μπορεί να επικαλεστεί ότι οι ακραίοι της ΑΕΚ δεν έβγαλαν δυο φάσεις, ο Μάνταλος περιορίστηκε, ο Γιόχανσον απέφευγε τις διεισδύσεις και ο Γκάλο στο πρώτο ημίχρονο βρήκε τον μπελά του από τον Ροντρίγκεζ. Αν το γκολ δεν προέκυπτε από το «δώρο» του τερματοφύλακα, οι δυο ομάδες σου έδιναν την αίσθηση ότι δυο ημέρες να έπαιζαν γκολ δε θα έμπαινε.
Και οι υποστηρικτές του Τούντορ – όσοι υπάρχουν – θα μπορούσαν να του πιστώσουν την αναποτελεσματικότητα των αντιπάλων. Ο Βελλίδης, λόγω χαρακτήρα, μπορεί να ξεπεράσει μια λανθασμένη εκτίμηση μιας φάσης και να αποδώσει ακόμη και σε ομάδα υψηλής πίεσης όπως ο ΠΑΟΚ. Αν το ίδιο λάθος χρεωνόταν ο Ολσεν, οι φωνές διαμαρτυρίας θα πολλαπλασιάζονταν. Η λογική έλεγε ότι ο Σουηδός θα έπρεπε να αρχίσει, φαίνεται όμως ότι ο προπονητής αποφάσισε να στηρίξει την εισήγησή του ανεξαρτήτως τιμήματος.
Κάποιοι θα επιδιώξουν να δώσουν άλλοθι στην συμπεριφορά του Βούλγαρου. Ο οποίος σε 37 λεπτά πρόλαβε να χρεωθεί με επτά φάουλ, να δώσει έξι πάσες τις δυο λάθος και να δεχτεί μία κίτρινη και μία κόκκινη. Η διαχείριση μιας προσωπικότητας σαν τον Μπερμπάτοφ από έναν οποιονδήποτε προπονητή εξ οφίτσιο είναι δύσκολη. Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση, ότι ο Μπερμπάτοφ θα ήταν εξαρχής αποφασισμένος και διατεθειμένος να προσφέρει αυτό που μπορεί να προσφέρει δίχως όρους και προαπαιτούμενα.
Δε σου δίνει αυτήν την αίσθηση. Η - σχεδόν μόνιμη – δυσαρέσκεια για τις κινήσεις χωρίς την μπάλα, ή τις λανθασμένες μεταβιβάσεις των συμπαικτών του, δημιουργούν εκνευρισμό ακόμη και στον τηλεθεατή. Η αλλαγή διάθεσης αφορά τον ίδιον τον παίκτη. Η αλλαγή συμπεριφοράς του, τον προπονητή. Και η αντιμετώπιση μιας προσωπικότητας σαν τον Μπερμπάτοφ από τον προπονητή είναι προβληματική. Σε τέτοιο βαθμό, που τελεσίγραφα τύπου «ή αυτός ή εγώ» να μοιάζουν δεδομένα.
Αλλά ακόμη κι αυτό, είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στη γενική εικόνα του ΠΑΟΚ. Το ντέρμπι ήταν κακής ποιότητας, ο ΠΑΟΚ άρχισε να βγάζει τις τελικές του μετά την αποβολή του Μπερμπάτοφ(!), δείγμα της ανισορροπίας του, αλλά και της αδυναμίας της ΑΕΚ να ελέγξει το ρυθμό του παιχνιδιού σε ένα κομβικό χρονικό σημείο με όλα τα δεδομένα υπέρ της. Οι κραυγές «Ιβάν άλλαξέ τα όλα» θα ακουστούν πάλι είναι σίγουρο. Ο Τούντορ θα νιώθει αγώνα προς αγώνα, να ζητείται η κεφαλή του επί πίνακι.
Η δυσαρέσκεια του Σαββίδη θα εκφραστεί και σύντομα. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί με τις ίδιες διαφημίσεις. Η επόμενη συζήτηση περί της ενδεδειγμένης καλύτερης δυνατής επιλογής μοιάζει κοντινή. Και ο ΠΑΟΚ στον τέταρτο χρόνο ανάμειξης ενός μεγαλομετόχου ισχυρού μεγέθους κινδυνεύει να ολοκληρώσει άλλη μια χρονιά με υπηρεσιακές λύσεις και ένα διοικητικό μοντέλο που θα ανάγκαζε οποιονδήποτε διδάκτορα διοίκησης επιχειρήσεων του Χάρβαρντ να σηκώσει τα χέρια ψηλά…
