Δεν θέλω να παίξω με τον… πόνο μας. Αλλά ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Όταν έχεις κανει γιορτές μετά από αποκλεισμό από την Καβάλα της Β΄ Εθνικής και έχεις και μέσα στο μυαλό μήπως ήταν και καλύτερα για να μην καταπονηθεί η ομάδα και να μπορέσει να μείνει στην κατηγορία περνώντας δυο ομάδες, όπως ήταν ο στόχος το 12-13… Όταν έχεις κανεις γιορτές αποκλεισμένος από τον Αγροτικό Αστέρα στο κυπελλο Γ΄ Εθνικής. Τότε είναι τεράστια πίκρα να χάνεις από την Λιβαδειά στο ΟΑΚΑ και να μένεις δεύτερος χάνοντας την ευκαιρία να φύγεις πέντε πόντους από τον ΠΑΟ, αν δεν αλλάξει η απόφαση, και τέσσερις από τον ΠΑΟΚ, αλλά μπορείς να ζήσεις με αυτό.
Ηταν ένα απίστευτο παιχνίδι το χθεσινό. Ένα ματς που πήγαινε για ένα εύκολο 2 ή 3-0 και είχε μείνει στο 1-0 επειδή το δεύτερο γκολ του Γιόχανσον δεν μπήκε στο… «Καραϊσκάκη» και επειδή ο Τσιντώτας ήταν εκπληκτικός και μπράβο του, έγινε 1-2 με ένα τρόπο που αποτελεί ντροπή. Για την ΑΕΚ το να κάνουν παίκτες της αυτά τα δώρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς.
Δυστυχώς η απώλεια του Μπαρόχα ήταν τεράστια. Το πίστευα όταν έμαθα τα μαντάτα σε…ζωντανή μετάδοση στη γιορτή της ομάδας όταν ήρθε ο Μπαρόχα με την ακτινογραφία και δυστυχώς η επιβεβαίωση ήταν χειρότερη κι από εφιάλτης. Γιατί ο Ανέστης, με τις δεδομένες αδυναμίες του, δεν δίνει σιγουριά στην ομάδα αλλά αυτό το χθεσινό ξεπερνάει κάθε όριο. Μιλάμε ότι τερματοφύλακας από Β΄ τοπικό Άρτας την τελειώνει την φάση. Δεν υπάρχει καν ευκαιρία. Είναι ένα γέμισμα που έχει τελειώσει γιατί είναι τρεις παίκτες της ΑΕΚ κι ένας του Λεβαδειακού που μόλις έγινε η γιόμα έμεινε εκεί μάλλον για να εμποδίσει να παιχτεί η επαναφορά γρήγορα. Δεν υπάρχει αυτή η φάση. Δεν υπάρχει αυτή η καταστροφική αντίδραση ενός τερματοφύλακα που είναι επαγγελματίας στην ΑΕΚ και παίζει Α Εθνική. Μόνο θλίψη...
Ακόμη χειρότερο είναι το εγκληματικό λάθος του Κολοβέτσιου. Επειδή αυτός είναι καλός αμυντικός, ενώ ο Ανέστης μάλλον έχει γινει χειρότερος από ό,τι τον πήραμε, επειδή ξέρει τι έχει γίνει πριν λίγα λεπτά και πώς έχει ισοφαριστεί η ομάδα του... Επειδή ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ένας αμυντικός είναι πως εκεί η φάση τελειώνει. Με ένα απλό διώξιμο. Στο κέντρο, σε πλάγιο, ακόμη κάι σε κόρνερ. Όχι ντρίμπλα εκεί, ρε αγόρι μου. Ζεις από το ποδόσφαιρο. Καριέρα θέλεις να κάνεις. Δεν μπορεί να το κάνεις αυτό.
Δυστυχώς ένα ματς που θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ανάμνηση για τα Χριστούγεννα και επίσης το επιστέγασμα της δουλειάς που έχει γίνει μέχρι τώρα από τον Πογιέτ, αφού μέχρι το 60΄ η ΑΕΚ είχε καμιά εικοσαριά τελικές, οι μισές και παραπάνω στο τέρμα και κυκλοφορούσε πολύ καλά την μπάλα ψάχνοντας το γκολ και από τα άκρα και από τον άξονα χωρίς από την άλλη πλευρά να έχει κινδυνεύσει σχεδόν καθόλου. Αυτό το παιχνίδι το έφεραν πάνω κάτω δύο παίκτες όχι με λάθη, γιατί τα λάθη γίνονται συνεχώς στο ποδόσφαιρο, αλλά με δώρα. Η στεναχώρια είναι διπλή γιατί τα παιδιά που τα έκαναν είναι πραγματικά δύο εκπληκτικά παιδιά. Δύο άριστοι χαρακτήρες.
Στον Ανέστη απλά να θυμίσω πως ο Καρνέζης ξεπέρασε το γκολ του Μίτσελ στον ευλογημένο ημιτελικό του 2011, που μπήκε στο 97΄, έκρινε έναν τίτλο ουσιαστικά, είναι ακόμη χάι λάτ και το έχει δει κι ο τελευταίος Έλληνας και έγινε βασικός στην Εθνική Ελλάδος, έπαιξε Μουντιάλ και παίζει τώρα βασικός Καμπιονάτο. Ολα γίνονται. Αλλά πρέπει να το λέει η καρδιά σου. Αλλιώς ο δρόμος της επιστροφής προς τα κάτω είναι πιο… γρήγορος από τα χρόνια που χρειάστηκαν για να φτάσει από την Χαλκίδα στην ΑΕΚ. Και για τον Ανέστη, κακά τα ψέματα, η κατηφόρα έχει αρχίσει και όχι από χθες. Μόνο αυτός μπορεί να βάλει φρένο.
Για τον Κολοβέτσιο δεν έχω να πω τίποτα. Ελπίζω να του γίνει ένα μάθημα ζωής αυτό το ματς και να κόψει τις επιπολαιότητες που δεν έκανε. Γιατί μόνο επιπόλαιο παιδί δεν είναι. Δεν πρέπει να έχει κανένα άγχος για να ξεκινάει το παιχνίδι από πίσω ούτε πολύ περισσότερο για να δείξει ότι ξέρει μπάλα. Αυτά είναι πολυτέλειες. Ο κεντρικός αμυντικός είναι εκεί πρώτα για να αμύνεται. Δεν μπορεί ο Μαλντίνι στο ΑΕΚ - Μίλαν 1-0 να πετάει την πρώτη μπάλα που του ήρθε στην... εξέδρα επειδή υπήρχε παίκτης που τον απειλούσε με κλέψιμο στο κάδρο και ο Κολοβέτσιος να θέλει να αποφύγει τον Μάντζιο και να ξεχυθεί στην επίθεση ή να κάνει μια μπαλιά. Πρώτα σκοτώνεις την φάση. Ο Κολοβέτσιος την έχει αυτή την ωριμότητα να παραχωρήσει ένα απλά πλάγιο αλλά πιστεύω πως χθες κακώς, κάκιστα φοβήθηκε τι θα πει η εξέδρα ή μάλλον ένα μέρος της επειδή είχε γίνει το 1-1. Ε φιλε μου τώρα έμαθες τι λένε όλοι όταν γίνεται το 1-2 και φταις εσύ. Θα γίνει μάθημα. Είμαι σίγουρος.
Σε ό,τι αφορά την συνολική παρουσία της ομάδας για μένα, εκτός βέβαια από το αποτέλεσμα που μας έχει φρικάρει, αιτία προβληματισμού είναι το τελευταίο εικοσιπεντάλεπτο. Από το 1-2 μέχρι την λήξη η ΑΕΚ ήταν πλημμύρα. Δέχομαι το σοκ του να χάνεις την γη από τα πόδια σου και να τρως ανατροπή από δύο βλακείες σε ματς που ελέγχεις και το πας για άνετη νίκη όμως 2-3 φάσεις για γκολ στο 25λεπτο πρέπει να τις κάνεις. Και επίσης δεν δικαιολογείται η έναρξη της... γιόμας από το 70΄. Υπήρχαν 25 λεπτά. Χρόνος άπλετος για 4-5 οργανωμένες επιθέσεις. Ηθελα να τις δω κι ας χάναμε.
Χάρηκα που ο Πογιέτ το παραδέχτηκε και ήταν προβληματισμένος για αυτό. Μια κάθετη έγινε όλη κι όλη από τον Βάργκας και για κακή μας τύχη ήταν εκεί ο Πλατέλλας και ουσιαστικά το τετ α τετ γύρισε... πίσω και δεν έγινε καν ευκαιρία. Επίσης ο Βενεζουελάνος ήταν αυτός που έκανε ένα σουτ που πήγαινε τέρμα στο εικοσιπεντάλεπτο και έκανε κι εκείνη την εκπληκτική ντρίμπλα στη γωνία αριστερά που για εκατοστά θα μπορούσε να είχε γίνει πέναλτι και να άλλαζαν τα πάντα. Στο τσακ πρόλαβε ο αμυντικός λίγα εκατοστά πριν πάρει την μπάλα ο Βάργκας, που αν την τσίμπαγε τότε θα είχε χτυπηθεί το πόδι του. Αυτή ήταν και η μόνη αλλαγή που βελτίωσε τα πράγματα. Οι άλλες δύο δεν βγήκαν γιατί μάλλον τα παιδιά που μπήκαν δεν είναι για τέτοιες συνθήκες αγώνα. Να είσαι μπροστά στο τέρμα και να γυρίζεις πίσω για να... κλειστείς ή να εκτελείς τρία σερί κόρνερ για... φίδια την ώρα που ο χρόνος τελειώνει; Ευχαριστώ αλλά δεν νομίζω ότι ο Πογιέτ θα,,, ξαναπάρει αν χτύπα ξύλο βρεθεί ξανά σε τετοια θέση η ομάδα του στο 70΄ ενός αγώνα.
Και κάτι τελευταίο και για μένα πιο σημαντικό. Η ΑΕΚ έκανε δύο τραγικά λάθη έπαιξε 25 λεπτά άσχημα και πανικόβλητα και έχασε από μια ομάδα που μέχρι το 60΄ θα ένιωθε ευχαριστημένη αν έχανε με 3-0 στο τέλος. Ετσι είναι η μπάλα. Πήγαμε σπίτια μας «πεθαμένοι» και στη Λιβαδειά δεν κοιμήθηκαν από την χαρά τους. ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Αυτό είναι υγεία. Σε όλο τον κόσμο. Εκτός από τους αγώνες μιας ομάδας. Της ντροπής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για αυτό καλό είναι οι οπαδοί της αντί να βγαίνουν κάτι τέτοιες βραδιές σαν την χθεσινή να το παίζουν ιστορία και να λένε «φτιάξτε ομάδα και αφήστε την διαιτησία», να ντρέπονται ακόμη περισσότερο. Γιατί στο κανονικό ποδόσφαιρο και ο μικρός και ο χειρότερος ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να νικήσει. Με τύχη, με εγκλήματα του αντιπάλου του, κάπως τέλος πάντων. Μόνο εδώ, στο ποδόσφαιρο της ΕΠΟ, στην ποδοσφαιρική Σομαλία μια ομάδα απαγορεύεται να πάθει ό,τι έπαθε χθες η ΑΕΚ και ό,τι μπορεί να πάθει κάθε φυσιολογική ομάδα σε κάθε φυσιολογικό πρωτάθλημα. Ακόμη και η Μπάγερν ή η Αρσεναλ, ομάδες που έκαναν πλάκα με τον διορισμένο πρωταθλητή των πέτσινων ρεκόρ...
