Το μεσημέρι του Σαββάτου υπεγράφη το μνημόνιο συνεργασίας ανάμεσα σε Ελλάδα, Ρουμανία, Βουλγαρία και Σερβία για την κοινή υποψηφιότητα ανάληψης δύο διοργανώσεων. Ο λόγος για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2028 και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030. Με δεδομένο πως όπως και ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, δήλωσε είναι σαφώς περισσότερες οι πιθανότητες για ανάληψη ενός Euro καθώς το Μουντιάλ του 2030 οδεύει προς… Λατινική Αμερική, το SDNA παρουσιάζει αναλυτικά τις υφιστάμενες υποδομές των τεσσάρων χωρών αλλά και τα σχέδια για το άμεσο μέλλον, σε σχέση με τις απαιτήσεις της UEFA.
Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, μπορούμε να έχουμε μία πρώτη εικόνα των δεδομένων του φακέλου της υποψηφιότητας με βάση της απαιτήσεις που είχε η UEFA για τη διοργάνωση του 2024 που τελικώς ανέλαβε η Γερμανία.
Με βάση το αρχείο το οποίο παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα της ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, υπάρχει απαίτηση για τον φάκελο να περιλαμβάνει 10 γήπεδα με τις εξής προδιαγραφές χωρητικότητας:
- 3 γήπεδα με χωρητικότητα άνω των 50.000 θεατών (κατά προτίμηση ένα εξ’ αυτών άνω των 60.000 θεατών).
- 3 γήπεδα με χωρητικότητα άνω των 40.000 θεατών
- 4 γήπεδα με χωρητικότητα άνω των 30.000 θεατών
Επιπλέον, επισημαίνεται πως οι δύο ημιτελικοί και ο τελικός πρέπει να παιχθούν σε διαφορετικά γήπεδα. Επί παραδείγματι δεν μπορεί να επαναληφθεί αυτό που είχε συμβεί στο Euro του 2008 όταν ο ένας ημιτελικός αλλά και ο μεγάλος τελικός είχαν γίνει στο ίδιο γήπεδο, το «Ερνστ Χάπελ» της Βιέννης. Από εκεί και πέρα, προτείνεται να υπάρχει ένας ικανός αριθμός γηπέδων χωρητικότητας άνω των 40.000 θεατών για να φιλοξενήσουν τα νοκ άουτ. Άρα αυτό σημαίνει πρακτικά πως τα 4 των 30.000 θεατών που αναφέραμε ότι απαιτούνται να είναι λιγότερα και να πρέπει να αντικατασταθούν από κάποια της δεύτερης κατηγορίας (>40.000).
Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο έχει να κάνει με το ότι σε περίπτωση που σε μία περιοχή υπάρχουν περισσότερα του ενός γηπέδου τότε θα πρέπει να υπάρξουν συγκεκριμένες ρυθμίσεις στη διοργάνωση των αγώνων έτσι ώστε να μην συμπέσουν παιχνίδια την ίδια ημέρα.
Το παράδειγμα της Γερμανίας
Για να επιστρέψουμε στο παράδειγμα της Γερμανίας που θα διοργανώσει το τουρνουά του 2024, έχουν δηλωθεί 2 γήπεδα άνω των 70.000, 1 άνω των 60.000, 4 άνω των 50.000 και 3 άνω των 40.000 θεατών. Φυσικά, από τη στιγμή που η Γερμανία διαθέτει ίσως τις καλύτερες υποδομές στην Ευρώπη σε γήπεδα, η πρόταση που έγινε ξεπερνά τις απαιτήσεις της Ομοσπονδίας και δεν σημαίνει πως κάθε φάκελος θα πρέπει να είναι ανάλογα δυνατός με αυτόν για το Euro του 2024 για να επικρατήσει.
Πάμε, όμως, να εξετάσουμε τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή για τα γήπεδα των τεσσάρων χωρών. Όπως φάνηκε και από δηλώσεις του υφυπουργού Αθλητισμού, Γιώργου Βασιλειάδη, σκοπός για την Ελλάδα είναι να αναλάβει τη διοργάνωση με τις υποδομές που αυτή τη στιγμή υπάρχουν ή έχουν ήδη προγραμματιστεί να προχωρήσουν. Αυτό, πρακτικά σημαίνει πως δεν προτίθενται να δαπανήσουν μεγάλα ποσά για κατασκευή άλλων γηπέδων ή ολικών ρεκτιφιέ σε ήδη υφιστάμενα. Επιπλέον, αυτό έχει και μία δεύτερη μετάφραση. Να μην υπάρξουν περισσότερα έργα που θα βάλουν στο «κόλπο» της διεξαγωγής αγώνων άλλες πόλεις πέραν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Τα δεδομένα για την Ελλάδα και η μεγάλη σημασία της Νέας Τούμπας
Στην πρωτεύουσα αυτή τη στιγμή υπάρχουν υποψήφια το Ολυμπιακό Στάδιο που ξεπερνά σε χωρητικότητα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία τις 70.000, το «Γ. Καραϊσκάκης» που ξεπερνά τις 30.000 ενώ αναμένεται η ολοκλήρωση του νέου γηπέδου της ΑΕΚ που προβλέπεται να έχει χωρητικότητα ανάλογη αυτής της έδρας του Ολυμπιακού. Από τη στιγμή, λοιπόν, που αμφότερα βρίσκονται στην τελευταία κατηγορία των γηπέδων που απαιτούνται δεν μπορεί να γραφτεί με βεβαιότητα πως ο φάκελος θα τα περιλαμβάνει και τα δύο.
Από εκεί και πέρα, την υποψηφιότητα ισχυροποιεί σημαντικά η προοπτική της κατασκευής του νέου γηπέδου του ΠΑΟΚ. Το αναφέρουμε αυτό διότι σύμφωνα με τα πρώτα σχέδια, η νέα Τούμπα προβλέπεται να έχει χωρητικότητα μεγαλύτερη των 40.000 θεατών και άρα να κατατάσσεται στη δεύτερη κατηγορία των γηπέδων που απαιτούνται. Άρα, συνοπτικά η Ελλάδα θα βάλει δεδομένα ένα της πρώτης κατηγορίας (ΟΑΚΑ), ένα της δεύτερης (Νέα Τούμπα), και ένα της τρίτης (Αγιά Σοφιά). Από εκεί και πέρα υπάρχει το ερωτηματικό για το «Καραϊσκάκη» και πιθανώς το Καυτατζόγλειο στο οποίο υπάρχει προοπτική περαιτέρω αύξησης της χωρητικότητας (αυτή τη στιγμή είναι 28.000 θεατές).
Η «ισχυρή» Ρουμανία
Η δεύτερη χώρα που διαθέτει ήδη κάποιες εγκαταστάσεις που ισχυροποιούν την κοινή πρόταση είναι η Ρουμανία. Στο Βουκουρέστι υπάρχει το Εθνικό Στάδιο χωρητικότητας 55.000 θεατών και άρα της πρώτης κατηγορίας. Είναι χτισμένο το 2011 ενώ την επόμενη χρονιά διοργάνωσε και τον τελικό του Europa League ανάμεσα σε Ατλέτικο Μαδρίτης και Αθλέτικ Μπιλμπάο. Από εκεί και πέρα, υπάρχει νεόχτιστο στάδιο στην Κραϊόβα χωρητικότητας 31.000 θεατών και στην Κλουζ χωρητικότητας 30.000 θεατών. Επιπλέον, στη Ρουμανία ανακατασκευάζεται το γήπεδο της Στεάουα που προβλέπεται να έχει χωρητικότητα 32.000 θεατών.
Εδώ πρέπει να επισημάνουμε πως το μεν γήπεδο της Κραϊόβα είναι καλύτερο, ωστόσο, η Κλουζ είναι μεγαλύτερη πόλη με πιο ανεπτυγμένο αεροδρόμιο κάτι που αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην επιλογή ενός έργου για να συμπεριληφθεί σε μία πρόταση.
Πιο πίσω σε υποδομές Σερβία και Βουλγαρία
Οι δύο άλλες χώρες της κοινής υποψηφιότητας, Σερβία και Βουλγαρία, που όμως δεν έχουν με τα σημερινά δεδομένα τις δυνατότητες Ελλάδας και Ρουμανία. Σε ό,τι αφορά τη Βουλγαρία, υπάρχει το «Βασίλι Λέφσκι» χωρητικότητας 43.000 θεατών το οποίο όμως είναι ένα γήπεδο χτισμένο το 1953 με μικρές ανακαινίσεις την τελευταία δεκαετία. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως θα χρειαστεί η κατασκευή ενός νέου γηπέδου, είτε επίσης στην πρωτεύουσα είτε σε κάποια άλλη πόλη που όμως πρέπει δεδομένα να διαθέτει αεροδρόμιο.
Σε ό,τι αφορά τη Σερβία, το μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας είναι το «Μαρακανά» του Βελιγραδίου που είναι χωρητικότητας 55.000 θεατών. Το συγκεκριμένο στάδιο με ορισμένα έργα μπορεί να φτάσει στα στάνταρ που απαιτούνται από την ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Το δεύτερο μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας είναι αυτό της Παρτιζάν με χωρητικότητα 32.000 θεατών που όμως είναι αρκετά παλιό μιας και χτίστηκε το 1960 και δεδομένα χρειάζεται έργα. Από εκεί και πέρα, έχουν παρουσιαστεί κάποια σχέδια για κατασκευή νέου γηπέδου για την εθνική ομάδα της Σερβίας στο Βελιγράδι χωρητικότητας 60.000 θεατών, ωστόσο, ακόμα το όλο πρότζεκτ βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο και δεν είναι βέβαιο αν τελικώς θα υλοποιηθεί.
Γενικότερα αυτό που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τόσο για τη Βουλγαρία όσο και για τη Σερβία είναι πως δεν διαθέτουν κάποιο σύγχρονο γήπεδο και δεδομένα θα χρειαστούν αρκετά έργα επιδιόρθωσης στα ήδη υφιστάμενα έτσι ώστε να μπορέσουν να συμπεριληφθούν στο φάκελο της υποψηφιότητας.
Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε ως μία πρώτη εικόνα να επισημάνουμε πως η Ελλάδα θα μπορούσε από τα δέκα να βάλει τα τέσσερα γήπεδα, η Ρουμανία τα τρία και η Σερβία με τη Βουλγαρία από δύο. Να επισημάνουμε πως είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί ο φάκελος να περιλαμβάνει ένα με δύο περισσότερα γήπεδα από τα δέκα που απαιτούνται έτσι ώστε η υποψηφιότητα να θεωρηθεί ως δυνατή.
Κλείνοντας, να σημειωθεί πως η τελική επιλογή για τη χώρα που θα αναλάβει τη διοργάνωση αναμένεται να γίνει έξι με επτά χρόνια πριν, δηλαδή για το Euro του 2028 το 2021-2022. Φυσικά, ξεχωριστή σημασία στην τελική απόφαση της Ομοσπονδίας θα έχει και το ποιοι θα είναι οι διεκδικητές, αν δηλαδή θα έχουν αναλάβει πρόσφατα κάποιο σημαντικό ποδοσφαιρικό event αλλά και τι υποδομές θα διαθέτουν. Για την ώρα, δεν έχει υπάρξει άλλη επίσημη υποψηφιότητα για την εν λόγω διοργάνωση.