Όαση, η χαρά του ποδοσφαίρου, ο άνθρωπος που μεταμόρφωσε τον Ολυμπιακό. Για τον Χουάνγκ φυσικά ο λόγος, τον οποίο αποθεώνει από χθες βράδυ όλο το twitter και σήμερα σύσσωμος ο Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός.
Ο Νοτιοκορεάτης έδειξε με το καλημέρα την ποδοσφαιρική του πάστα. «Γλυκιά» πάσα, άψογη τεχνική, παιχνίδι και με τα δύο πόδια, ωραίες εναλλαγές της μπάλας, κοφτερή μπαλιά αν χρειαστεί, μέσα στη φάση σε ρόλο φορ κι ένα γκολ-ποίημα.
Ο Χουάνγκ βάζει δύσκολα σε πολλούς και αποδεικνύει πολλά περισσότερα. Εχει προσωπικότητα μέσα στο γήπεδο και ικανότητα να τραβήξει την ομάδα. Με έναν πιο εύστοχο Ελ Αραμπί οι ερυθρόλευκοι θα γύριζαν στις ευρωπαϊκές νίκες στην κανονική διάρκεια του αγώνα, θα έσπαγαν αυτή την κατάρα που τους κατατρέχει εδώ και τόσους μήνες, θα άλλαζαν ακόμα περισσότερο το κλίμα προς το καλύτερο, θα ανταμείβονταν οι κόποι τους. Διότι το άξιζαν στο ΓΣΠ.
Είπα ότι βάζει δύσκολα ο Ασιάτης. Ο ανταγωνισμός πάντοτε λειτουργεί ως ξυπνητήρι σε μια ομάδα. Πάντα βάζει τα ποδάρια στην πλάτη και ενεργοποιεί ξανά το focus των «ανταγωνιστών» μέσα σε ένα σύνολο. Ο Μαντί έμεινε εκτός αποστολής. Ο Μπουχαλάκης στον πάγκο. Ο Αγκιμπού το ίδιο. Η τράπουλα, λοιπόν, ανακατεύεται ολοκληρωτικά από τον Κορμπεράν που κι αυτός άρχισε να δείχνει κάποια θετικά σημάδια στη δουλειά του. Χθες παρουσίασε έναν Ολυμπιακό μαχητικό, που δεν έδωσε μέτρα, που ήταν για μια ώρα στο πνεύμα της νίκης, αλλά που «προδόθηκε» από τον τραυματισμό του Χουάνγκ και την πρωτοφανή επαναλαμβανόμενη αστοχία του Ελ Αραμπί.
Ναι, ο χαμογελαστός Κορεάτης έδειξε ότι μπορεί να ανεβάσει επίπεδο τον Ολυμπιακό, όπως λένε όλοι.
Αυτό που δε λένε, όμως, όλοι είναι ότι με την απόδοσή του έδειξε στη διοίκηση ότι θα έπρεπε να αποκτηθεί νωρίτερα. Θυμίζω πως ανακοινώθηκε μια μέρα μετά τη «μαύρη» νύχτα της τεσσάρας από τη Μακάμπι στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Και αυτός και ο Ντε λα Φουέντε ήρθαν κατόπιν εορτής. Κατανοώ ότι οι μεταγραφές δεν γίνονται όποτε ακριβώς τις θέλει ένας σύλλογος, είναι πολλοί οι αστάθμητοι παράγοντες άλλωστε. Δεν αντιλαμβάνομαι, όμως, για ποιο λόγο να ρισκάρεις 40 εκατ. ευρώ με μια ομάδα κουρασμένη, αποδεδειγμένα μη αποδοτική τον τελευταίο χρόνο, που ούτε και η ίδια –βάση της εικόνας της- πιστεύει στον εαυτό της και την υπέρβαση (διότι υπέρβαση θα ήταν αν προκρινόταν στο Τσάμπιονς Λιγκ αυτός ο κάκιστος Ολυμπιακός).
Αν δεν μπορούσε να έρθει ο Χουάνγκ από αρχές Ιουλίου, θα μπορούσε κάποιος άλλος ανάλογου επιπέδου και οι Πειραιώτες να πάλευαν ακόμα για τ’ αστέρια. Και για τον Ντε λα Φουέντε ισχύει αυτό. Το θέμα είναι να το πάρεις απόφαση, να μη δώσεις χώρο στο ρίσκο, να μην παίξεις τη σαραντάρα στη ρουλέτα, γιατί τότε… ο παίζων χάνει, όπως και αποδείχθηκε.
Ο Ολυμπιακός και οι ελληνικές ομάδες που έπαιξαν Ευρώπη πήραν και εφέτος ένα γερό μάθημα: αν θες Ευρώπη, οφείλεις να σκέφτεσαι σαν Ευρωπαίος.
«Πονηριές» του τύπου «πάμε κα βλέπουμε» ή εμμονές όπως του Γιοβάνοβιτς «πληρώνονται» με μπόλικα εκατομμύρια, τα οποία καμιά από τις κορυφαίες ομάδες μας έχει την πολυτέλεια να αφήνει στην άκρη.
Πιστεύετε ότι θα βάλουν μυαλό μετά το φετινό κάζο; Προσωπικά βάζω όποιο στοίχημα θέλετε ότι και του χρόνου τα ίδια θα δούμε. Το πρωτάθλημα και η κατάκτησή του –όποιος και να το πάρει- θα κρύψει τη λάθος στρατηγική και την έλλειψη σχεδιασμού κάτω από το… μαγικό χαλί των εγχώριων τίτλων.
