Νιώθεις πως κάπου έχεις ξαναδεί αυτόν τον εφιάλτη. Στριφογυρνάς στο κρεβάτι. Ιδρώνεις. Αλλάζεις πλευρό. Θέλεις να τρέξεις, αλλά δεν μπορείς. Θέλεις να ξυπνήσεις, μα ούτε κι αυτό το μπορείς. Πρέπει να δεις το έργο ως το τέλος.
Κάτι σου θυμίζει όλο αυτό. Ίσως ένα θλιβερό απόγευμα στο Κισινάου και μία ήττα από τους ερασιτέχνες της Ζίμπρου (1-0) στο πρώτο ματς της σεζόν 2014-15.
Ίσως ένα μελαγχολικό βράδυ στο Ζάγκρεμπ και μία ακόμα ήττα (2-1) από τους παίκτες της Λοκομοτίβα που μύριζαν ευρωπαϊκό αέρα για πρώτη φορά στα ρουθούνια τους. Ξανά στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν, το πρώτο ματς του Ιγκόρ Τούντορ στον ασπρόμαυρο πάγκο.
Ίσως μία εκδρομή στο Δουβλίνο, πέρσι τέτοια εποχή, και μία ακόμα σφαλιάρα από τους τίμιους ερασιτέχνες της Μποέμιαν (2-1). Ω, τι σύμπτωση! Και πάλι στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν!
Και στις τρεις περιπτώσεις το κακό αποδείχθηκε μικρό. Η καυτή Τούμπα έμοιαζε με λάβα και στον επαναληπτικό οι τρεις αντίπαλοι «έλιωσαν» στο μέγεθος του επιτεύγματος που πήγαν να πετύχουν.
Ο ΠΑΟΚ έσφιξε, σοβάρεψε, τραμπούκισε (sic) τον αντίπαλο, έκοψε τον λαιμό του, βρήκε τρόπο και πέρασε. Χρειαζόταν, όμως, μία απλή νίκη με ένα γκολ. Τώρα θέλει νίκη με (τουλάχιστον) δύο. Και το εμπόδιο του αντιπάλου μοιάζει να είναι υψηλότερο.
Για κάθε Ζίμπρου, για κάθε Λοκομοτίβα, για κάθε Μποέμιαν υπάρχει και μία Σλόβαν Μπρατισλάβας. Μία Έστερσουντ. Ένα ζευγάρωμα με οδυνηρές αναμνήσεις και πληγές που έκαναν χρόνο να επουλωθούν.
Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να είναι υποψιασμένος. Δεν είναι μαθητούδι, ούτε πρωτάρης σε τέτοιες καταστάσεις. Την είχε ξαναπατήσει. Όφειλε να είναι διαβασμένος, υποψιασμένος, έτοιμος. Δεν ήταν! Για την ακρίβεια, δεν ήταν τίποτα. Οι παίκτες του έμοιαζαν με στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα.
Ώρες - ώρες έμοιαζαν με ένα τσούρμο περαστικών που είπαν να φτιάξουν στο πόδι μία ομάδα και να παίξουν μπάλα για πρώτη φορά στην ζωή τους. Η εικόνα ήταν σοκαριστική, τόσο σε ατομικό, όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Δεν θυμάμαι ποτέ ομάδα Λουτσέσκου να είναι τόσο άναρχη, ανισόρροπη, χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Χωρίς πλάνο. Χωρίς ειρμό.
Ίσως αυτή τη φορά όλοι να κατάλαβαν για ποιο λόγο ο Ρουμάνος έχει τέτοιο κόλλημα με τους παλιούς, τους έμπειρους, τους παιγμένους. Οι νέοι είναι ωραίοι, μα μέχρι να μπουν στο κλίμα, να ενσωματωθούν, να καταλάβουν, να προσαρμοστούν, το πουλάκι μπορεί να πετάξει.
Είχαν περάσει μόλις 40 δευτερόλεπτα όταν σε ένα απλό βολέ του τερματοφύλακα, ένας «νέος», ο Κάργας έκανε ένα ανεπίτρεπτο γύρισμα προς τα πίσω με κεφαλιά σαν να τον τύφλωσε ο ήλιος, κι ένας ακόμα «νέος», ο Κοτάρσκι άφησε αναίτια κενή όλη την εστία για να έρθει το 1-0 με έναν κωμικό, σχεδόν ερασιτεχνικό τρόπο!
Δύο άλλοι «νέοι», ο Τιάγκο Ντάντας και ο Νικολάς Κουαλιάτα ήταν οι πρώτοι που έγιναν αλλαγή, αν ο Ρουμάνος μπορούσε ίσως να τους άλλαζε όλους. Δικαιολογημένα.
Ένα τέτοιο βράδυ, ενδεχομένως να κατάλαβαν όλοι την σημασία του να έχεις μέσα σε τέτοια ματς τον Αντρέ, τον Κρέσπο, τον Μπίσε, τον Ομάρ, τον Πάσχα. Τις σταθερές του ΠΑΟΚ τα προηγούμενα χρόνια. Παίκτες που «έτρωγαν» την μπάλα και ήξεραν πως να χειριστούν τα... βαριά τους πόδια.
Ναι, είναι νωρίς στην σεζόν. Μα, οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν μπορούσαν να κερδίσουν ούτε μισή προσωπική μονομαχία. Τα κοντρόλ ήταν όλα ανοιχτά, οι πάσες -όταν δεν ήταν παράλληλες- εκτός τόπου και χρόνου.
Σε μία φάση στο πρώτο μέρος ο Μπαρί «κατάπιε» στο σπριντ τον Σάστρε με τόσο σοκαριστικό τρόπο που ήρθαν μνήμες από τον Ζόρζ Ουεά να καλπάζει στα ιστορικά παιχνίδια με τον Δικέφαλο στις αρχές των 90’s. To αμυντικό τρανζίσιον έμοιαζε με φουρτουνιασμένο καράβι.
Κι όλα αυτά απέναντι σε μία ομάδα που έβγαλε όλο το ματς με 11 κατάκοπους παίκτες, επειδή δεν υπήρχαν άλλοι! Απέναντι σε μία ομάδα που έπαιζε ένα ευανάγνωστο 5-2-3, χωρίς καμιά μεγάλη ποιότητα, ούτε ανασταλτικά ούτε δημιουργικά.
Απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο, ο ΠΑΟΚ δεν βρήκε λύσεις ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά.
Ούτε σε set παιχνίδι, ούτε από τα στημένα. Ούτε από το πλάι, ούτε από τον άξονα. Ούτε από μακριά, ούτε από κοντά (για την ακρίβεια, δεν πάτησε περιοχή). Ούτε από συνδυαστικό παιχνίδι, ούτε από ατομικές ενέργειες. Ούτε από τους βασικούς, ούτε από τους πέντε που ήρθαν από τον πάγκο.
Ο Λουτσέσκου ανέλαβε όλη την ευθύνη για την αποκαρδιωτική εικόνα στην Σόφια, όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ο ΠΑΟΚ πρέπει να βρει έναν τρόπο να προκριθεί. Να ματώσει, να σκυλιάσει, να επιστρατεύσει ότι έχει και δεν έχει για να περάσει.
Διαφορετικά, τα απόνερα θα είναι τόσα που θα φτάνουν για όλους και θα λιμνάσουν εντός του οργανισμού για πολύ καιρό.
Θηλιά στον λαιμό, από το δεύτερο ματς της σεζόν, σε μία νέα ομάδα που χτίζεται σχεδόν από το μηδέν. Η χειρότερη δυνατή εξίσωση τέλη Ιουλίου.
Η Τούμπα θα πρέπει σε μία εβδομάδα να είναι σαν να πρόκειται για τελικό. Σαν να κρέμεται η ζωή του κλαμπ από αυτόν τον επαναληπτικό…
