Το να είσαι μετά Χριστόν προφήτης και να κάνεις αφ’ υψηλού κριτική εκ των υστέρων, κουνώντας μάλιστα και το δάχτυλο είναι εύκολο. Ανέξοδο. Ασφαλές. Δεν έχει τον παραμικρό κίνδυνο, ούτε κόστος. Είσαι αραχτός και περιμένεις.
Δοκάρι και μέσα; Γράφεις για μάγκες.
Δοκάρι και έξω; Γράφεις για… δάγκες.
Το δύσκολο, το τίμιο, το μπεσαλίδικο είναι να έχεις το θάρρος να μιλήσεις από πριν. Να κρούσεις καμπανάκι συναγερμού. Να κρούσεις κώδωνα κινδύνου. Να ενημερώσεις όταν κάτι μη φυσιολογικό συμβαίνει ή πάει να συμβεί
Το διαδίκτυο γέμισε από ξυπνητζήδες που περίμεναν το τελευταίο σφύριγμα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» (ώστε να είναι 100% σίγουρο) για να ξεσπαθώσουν και να ρίξουν χολή εναντίον του SDNA, που για μία ακόμα φορά ήταν το μόνο Μέσο, που έκανε το δημοσιογραφικά αυτονόητο.
Ποιο ήταν αυτό; Να υπογραμμίσει μία αφύσικη συνθήκη πριν από ένα κομβικό παιχνίδι για την εξέλιξη των ελληνικών πλέι-οφ. Να υπογραμμίσει μία παράλογη στοιχηματική τάση που υπήρχε στην αγορά.
Αυτό στο οποίο εστίασε το πορτοκαλί σάιτ ήταν οι παράλογες αποδόσεις που έδιναν στην νίκη του Άρη όλα τα στοιχηματικά σάιτ του πλανήτη. Γιατί το έκαναν αυτό; Προφανώς, διότι πήραν υπέρογκο τζίρο από παίκτες σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Γιατί έγινε αυτό; Διότι οι πρωταθλητές Ελλάδας είχαν ενημερώσει ότι θα παίξουν με το υλικό του Ολυμπιακού Β’ και δίχως 13 βασικά στελέχη.
Το SDNA ήταν το μόνο Μέσο που εστίασε σε κάτι που αποτελεί τον ορισμό της ΕΙΔΗΣΗΣ.
Διότι δεν είναι είδηση όταν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά όταν άνθρωπος δαγκώσει σκύλο!
Δεν είναι είδηση όταν ο άσος του Άρη απέναντι στον Ολυμπιακό δίνει 6,50 (όπως πέρσι), αλλά όταν δίνει κάτω από 1,50! Είδηση δεν είναι μόνο αν ο Ολυμπιακός προηγηθεί στο Βικελίδης αλλά και γιατί όλος ο κόσμος πόνταρε στην ανατροπή μετά το 0-1, με το διπλό εκείνη τη στιγμή να δίνει 2.20, στο 63ο λεπτό. Πήγαν κουβά ναι, αλλά τι σκέφτονταν άραγε και φόρτωναν τον άσο;
Εκεί ακριβώς χρειάζονται τα αντανακλαστικά και η παρεμβατικότητα ενός Μέσου. Να κοινοποιεί και να ενημερώνει τον κόσμο, όταν κάτι περίεργο, κάτι παράξενο συμβαίνει. Να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά, την ώρα που συμβαίνει κάτι. Όχι, μετά. Όχι, γνωρίζοντας το τελικό αποτέλεσμα όπως οι οπαδοί που στο κάτω κάτω γουστάρουν την ομάδα τους και δεν θέλουν να τη μειώνει κανείς. Οι… δημοσιογράφοι όμως; Που πήγαν ρε παιδιά;
Κάνοντας μία διαδικτυακή βόλτα, βλέπει κανείς πύρινα blog, ποσταρίσματα γεμάτα στόμφο, πολλά εκ των οποίων στοχοποιούν ένα Μέσο, που είχε το θάρρος να κάνει ένα ολοκληρωμένο pre-game ρεπορτάζ. Με στοιχεία, με αριθμούς, αποδόσεις, με μια σύνθεση που όμοια της δεν είχε εμφανίσει ποτέ ο πρωταθλητής ούτε σε… φιλικό!
Αλήθεια γιατί όλοι αυτοί δεν έγραψαν κάτι πριν από την σέντρα; Γιατί δεν έγραψαν για σωστή, τίμια και ξηγημένη επιλογή του Ολυμπιακού να κατεβάσει τα δεύτερα; Γιατί δεν επαίνεσαν την ερυθρόλευκη τακτική να παίξουν με τις ρεζέρβες στο συγκεκριμένο παιχνίδι; Γιατί -στην τελική- δεν πόνταραν τον μισθό τους στην νίκη των πρωταθλητών Ελλάδας για να βγάλουν τους μισθούς ενός έτους;
Είναι προφανές το γιατί. Διότι ήταν άβολο. Επικίνδυνο. Η σιωπή είναι πάντα βολική και εύκολη σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αλήθεια, γιατί ο κόσμος του Άρη που βρέθηκε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» πολύ πριν τελειώσει το ματς, φώναζε ρυθμικά τους παίκτες του Άρη να βγάλουν τις φανέλες; Γιατί τους έλεγε ρυθμικά: «ντροπή, ντροπή, εμείς άμα θα παίζαμε θα είχαμε ψυχή»;
Αλήθεια, γιατί τα κιτρινόμαυρα Μέσα, μιλούν σύσσωμα για «ήττα - ντροπή»; Αφού τις δύο ομάδες χωρίζουν 26 βαθμοί και μία ποδοσφαιρική άβυσσος σε ότι αφορά το μέγεθος τους. Το φυσικό δεν έγινε, με βάση τα ονόματα των ομάδων;
Προφανώς επειδή και οι ίδιοι συντάσσονταν με την αφύσικη στοιχηματική τάση που υπογράμμισε το SDNA και περίμεναν μία εύκολη επικράτηση. Έτσι δεν είναι; Δέκα χρόνια συνεχόμενα χάνει ο Άρης από τον Ολυμπιακό και μια φορά δεν έγραψαν για ντροπή, τώρα βρήκαν;
Σαφώς και δεν πρέπει να παραλείψουμε να πούμε ένα μεγάλο μπράβο στους «πιτσιρικάδες» του Ολυμπιακού. Σε ένα ματς που έκαιγε πολύ κόσμο, απέναντι σε έναν πεινασμένο αντίπαλο, μπήκαν μέσα και άρπαξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά, αναδεικνύοντας κι όλες τις αγωνιστικές παθογένειες του Άρη. Απέδειξαν ότι αποτελούν ποδοσφαιρικό μέγεθος που σίγουρα δεν είναι αμελητέο. Αυτοί είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι της βραδιάς και μόνο αυτοί. Κι αν εν τέλει η πίεση από τις στοιχηματικές αποδόσεις και τα δημοσιεύματα προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη ώστε το παιχνίδι να παιχτεί με τον τρόπο που έπρεπε (έστω και χωρίς 13 βασικούς, στα επόμενα ματς θα διαπιστώσουμε αν ο Ολυμπιακός θα εφαρμόσει την ίδια τακτική), τότε αισθανόμαστε δυο φορές περήφανα που συμβάλουμε ώστε να καθοριστούν τα ευρωπαϊκά εισιτήρια με πεντακάθαρο τρόπο. Αυτό ακριβώς θέλουμε, να παίζονται τα παιχνίδια στα γήπεδα. Ο Ολυμπιακός μπορεί να αλλοίωσε τις συνθήκες διεξαγωγής κατεβάζοντας τη Β ομάδα του αλλά στο γήπεδο τα… παιδάκια αυτά απάντησαν με πάθος, ψυχή, νοοτροπία νικητή και «τίμησαν τον τίτλο του πρωταθλητή» όπως ανέφερε ορθά η εφημερίδα «Φως» στο πρωτοσέλιδο της. Το αν ο Άρης δε μπορεί να κερδίσει τη Β´ ομάδα του Ολυμπιακού είναι ένα άλλο θέμα, που προφανώς απασχολεί τους φίλους του.
Ως επίλογος, ας παραθέσουμε και πάλι τον επίλογο στο άρθρο του SDNA που συγκέντρωσε τα πύρινα βέλη: «Εννοείται πως η απόδοση που δίνουν οι στοιχηματικές εταιρίες σε καμία περίπτωση δεν εγγυάται και το αποτέλεσμα. Δείχνει όμως την τάση που υπάρχει και το πόσο αδιαφιλονίκητο φαβορί έγινε ο Άρης που πέρυσι στο ίδιο γήπεδο ήταν αουτσάιντερ σαν την Οσασούνα στο Καμπ Νου όταν αντιμετωπίζει τη Μπαρτσελόνα».
Η ελληνική δημοσιογραφία γέμισε οσφυοκάμπτες, σαλιάρηδες των αφεντικών που βάζουν στα πρωτοσέλιδα, φωτογραφίες των προέδρων τρισδιάστατες σε σχέση με των αληθινών πρωταγωνιστών. Όποιος λοιπόν τολμά να θίγει τα αφεντικά των Μέσων γίνεται αμέσως δακτυλοδεικτούμενος. Όποιος θίγει τις «δουλίτσες» παντός τύπου, τις ανίερες συμμαχίες, βγάζει στα μανταλάκια ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουν γίνει ροζ, τον εκτελούν με… πληκτρολόγια μέχρι να υποκύψει.
Εμείς εδώ δεν υποκύπτουμε ΠΟΤΕ. Γιατί δημοσιογραφία σημαίνει κριτική, αποκάλυψη, στοιχεία. Όλα αυτά μας έφεραν εδώ κι έτσι θα συνεχίσουμε. Ενοχλώντας, παρουσιάζοντας αλήθειες, με οξεία κριτική όπου χρειάζεται. Πολλοί πήγαν κουβά αυτή την Κυριακή. Κυρίως όμως πήγαν αυτοί που μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014 νόμιζαν πως μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Λυπούμαστε, χάσατε. Και χθες και πάντα.
«Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε» λοιπόν, μια δημοσιογραφία με παρέμβαση, άποψη, κριτική, αποκαλύψεις. Μέχρι να σταματήσουν οι δολοπλοκίες, ο αθέμιτος ανταγωνισμός εις βάρος τρίτων, οι επιθέσεις σε διαιτητές, δημοσιογράφους, μέχρι το παιχνίδι να παιχτεί 50-50 παντού, όπως παλέψαμε και πετύχαμε σε μεγάλο βαθμό με ξένους διαιτητές, VAR, τακτικούς δικαστές. Ένα μόνιμο κακό σπυρί στα οπίσθια του συστήματος.
Η θέση του SDNA
