-
Η μέρα μέσα στην οποία χωρίζουν, έστω και επί του παρόντος, οι δρόμοι του Βασίλη Δημητριάδη με την ΑΕΚ, για την ομάδα δε μπορεί να είναι μια καλή μέρα. Και δεν είναι. Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο δηλωτικό από τη δυσκολία της κατάστασης που έχει βρεθεί η ΑΕΚ, από το να φτάνουμε στο σημείο να νιώθει ο Βασίλης Δημητριάδης την υποχρέωση να παραιτηθεί.
-
Σήμερα δε πρόκειται να γράψω εδώ για τα ζητήματα της ομάδας, τι πιστεύω θα έπρεπε να γίνει κλπ. Έχουμε πει πολλά και θα πούμε κι άλλα στη συνέχεια.
-
Ο Βασίλης Δημητριάδης σίγουρα αισθάνεται την ΑΕΚ περισσότερο από τον καθένα από τους υπόλοιπους και αισθάνεται στρατιώτης της ΑΕΚ περισσότερο από τον καθένα.
-
Αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικό είναι να πηγαίνει ή να μη πηγαίνει καλά η ΑΕΚ, σε τέτοιο βαθμό που ποτέ δε θα επέτρεπε στον εαυτό του ακόμη και στην υποψία ότι μπορεί να μη παίζει θετικό ρόλο σε οποιοδήποτε επίπεδο, να το δει από το πρίσμα της προστασίας της θέσης του. Και δε μιλάω για την υποψία στο μυαλό άλλων. Για την υποψία στο δικό του το μυαλό λέω.
-
Και σαν ποδοσφαιριστής, δεν ήταν υποχρεωμένος να φύγει από την ΑΕΚ. Ήταν δική του απόφαση πάλι, όταν ένιωσε πως δε πρόσφερε ή δεν τον άφηναν να προσφέρει.
-
Παρά τη γενική φασαρία, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Βασίλης Δημητριάδης λύνει κάποιο άμεσο πρόβλημα της ΑΕΚ με αυτή του την απόφαση. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφορά κάτι που εγώ δε το γνωρίζω. Από την άλλη το γεγονός πως φαίνεται να το πιστεύει ο ίδιος, με καλύπτει απόλυτα και δε θα το ψάξω περισσότερο.
-
Όσοι αντιμετωπίζουν την ΑΕΚ επιφανειακά, δηλαδή μόνο μέσα από την οπτική του αν η ομάδα τους δίνει το δικαίωμα να πανηγυρίζουν ή όχι από τα αποτελέσματα της, μπορεί και να νιώθουν ικανοποιημένοι που κάποιος «φαγώθηκε». Ή τέλος πάντων «αυτό -φαγώθηκε».
-
Όσοι αντιμετωπίζουν την ΑΕΚ διαφορετικά κι έχουν τη τύχη να γνωρίζουν γεγονότα και καταστάσεις που δε γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι σίγουρα πάρα πολύ στενοχωρημένοι. Ακόμη κι αν για τους δικούς τους λόγους μπορεί να θεωρούν πως είχε γίνει και ο Βασίλης μέρος κάποιου προβλήματος, στο τέλος είμαι σίγουρος πως κυρίως η στενοχώρια κυριαρχεί.
-
Το γεγονός πως πριν ανακοινώσει σε όλο το ποδοσφαιρικό τμήμα την απόφαση του να παραιτηθεί, το ανακοίνωσε στον Δημήτρη Μελισσανίδη και το συζήτησαν, εκτός από αυτονόητο και θεσμικά και λόγω της προσωπικής τους σχέσης, με κάνει να σκέφτομαι πως για κάποιο λόγο σοβαρό και οι δύο αποδέχθηκαν μέσα τους πως αυτό έπρεπε να γίνει.
-
Δε θεωρώ τυχαίο, πως μέσα σε τόση μεγάλη κουβέντα για παραιτήσεις το τελευταίο διάστημα, αυτός που τελικά παραιτείται είναι αυτός που συνδέεται με την ΑΕΚ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στο οργανόγραμμα της σήμερα. Αυτός που τη νιώθει περισσότερο, αυτός που έχει πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες στιγμές της. Στις κορυφαίες της στιγμές των τελευταίων δεκαετιών.
-
Και είναι επίσης αυτός που έχει τη μικρότερη σχέση, με τα δομικά της προβλήματα. Μάλλον καθόλου σχέση με τα δομικά της προβλήματα. Καμιά σχέση με το σχεδιασμό της ομάδας.
-
Παρόλα αυτά ο Βασίλης Δημητριάδης, είναι ο πρώτος που παραιτείται.
-
Για να πω την αλήθεια, ακόμη κι αν δεχθώ πως ο Βασίλης αποτελούσε μέρος του προβλήματος όπως θεωρούν τελευταία κάποιοι, με ενοχλεί αφάνταστα η ιδέα πως αυτόν δε θα βλέπω από αύριο με τον Αστέρα Τρίπολης. Και θα βλέπω άλλους να πηγαίνουν και να έρχονται από το πάγκο στη φισούνα, πριν αρχίσει το ματς...
-
Σε κάθε περίπτωση, επειδή ξέρω πως ο Δημήτρης Μελισσανίδης πραγματικά δεν έχει κανένα πρόβλημα, αλλά και το προγραμματίζει κιόλας, για μια ακόμη φορά να προχωρήσει σε εκτεταμένες αλλαγές κυρίως γύρω από την ομάδα στο τέλος της σεζόν, βλέπω στη κίνηση του Βασίλη Δημητριάδη, άλλη μια υπηρεσία στην ΑΕΚ. Δείχνει το δρόμο.
-
Ένα σύμβολο με όλη την έννοια της λέξης.
-
Από τα πρόσωπα που έχουν συμβολίσει τόσο χαρακτηριστικά την ΑΕΚ που θέλουμε να έχουμε, την ΑΕΚ που θέλουμε να βλέπουμε, όπως τα έχουμε ζήσει κυρίως από το τσιμέντο της εξέδρας με αυτόν πρωταγωνιστή μέσα στο γήπεδο. Από τα πρόσωπα, που ποτέ δε χωρίζουν με τον σύλλογο κι όσα εκπροσωπεί.
