Θέλει χρόνια. Πολλά χρόνια. Πολλά παιχνίδια για να χτίσεις κάτι τέτοιο. Θέλει πολύ κόπο κι ακόμα περισσότερο ιδρώτα για να δημιουργήσεις μία τέτοια συνθήκη, να αλλάξεις τον τρόπο που γυρίζει η γη, την φορά ενός ποταμιού.
Ο ΠΑΟΚ που έχανε από τα Τέμπη. Ο ΠΑΟΚ που έτρεμε το ΟΑΚΑ. Ο ΠΑΟΚ που χλώμιαζε μακριά από την Τούμπα. Κλισέ ετών, που δεν ήταν όμως κλισέ είχαν παγιώσει μία ψυχολογική συνθήκη. Όλα αυτά αποτελούν πια μακρινό παρελθόν.
Ο ΠΑΟΚ είναι αυτός που εκπέμπει σεβασμό όπου κι αν παίζει. Ο ΠΑΟΚ έχει σαν δεύτερο σπίτι του το ΟΑΚΑ. Ο ΠΑΟΚ έγινε η ομάδα των τελικών, όπου κι αν διεξάγονται αυτοί. Ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα που θέλουν όλοι να αποφύγουν στην κλήρωση του Κυπέλλου.
Είναι σκληρό, πολύ σκληρό για την ΑΕΚ. Είναι σκληρό να χάνεις τον τελευταίο στόχο της χρονιάς με τέτοιο τρόπο.
Είναι σκληρό σε 180 λεπτά των δύο προημιτελικών να σου ακυρώνονται τρία γκολ μέσω VAR, αλλά… that’s life. Το VAR μετράει πλέον και την τρίχα.
Είναι σκληρό να έχεις τον ΠΑΟΚ στα σχοινιά, αλλά να μην μπορείς να τον βγάλεις νοκ-άουτ.
Είναι σκληρό να χάνεις τρεις τελικούς από την ίδια ομάδα και να σε αποκλείει και τα επόμενα δύο χρόνια, με γκολ στις καθυστερήσεις στο σπιτικό σου. Πέρσι ήταν το φάουλ του Μουργκ, φέτος η ζωγραφιά του Κούρτιτς και το τελειωτικό χτύπημα του Μιτρίτσα.
Είναι σκληρό να του βάζεις τόσο δύσκολα, να του ακυρώνεις όλα τα όπλα και στους δύο προημιτελικούς, να κάνεις δύο υποδειγματικά τακτικά παιχνίδια και να μένεις με τα χέρια αδειανά.
Είναι σκληρό να έχεις κερδίσει τις εντυπώσεις, αλλά να χάνεις την πρόκριση στο τέλος.
Είναι σκληρό, αλλά… it is what it is. Είναι αυτό που είναι. Από την ημέρα που η ΑΕΚ έφυγε από την Τούμπα αλώβητη με το ιστορικό γκολ του Βαρέλα που δεν μέτρησε, θαρρεί κανείς πως δημιούργησε μία λύσσα στο ασπρόμαυρο στρατόπεδο στα μεταξύ τους παιχνίδια που δεν μπορεί να διαχειριστεί.
Ο ΠΑΟΚ έχει πάρει τον αέρα της ΑΕΚ. Είναι ένα εύκολο δημοσιογραφικό κλισέ, μα δεν είναι τόσο κλισέ. Διαχέεται στον αέρα, στα αποδυτήρια, στα μυαλά παικτών και προπονητών. Δημιουργεί εικόνες, ασυναίσθητα οδηγεί τα πράγματα προς μία συγκεκριμένη κατάσταση.
Λίγο μετά το γκολ του Σιμόες, ο Γιαννίκης που δεν είχε κάνει ούτε μισή αλλαγή για 86 λεπτά, έριξε πανικόβλητα στο ματς τον Μισλέν και τον Λε Ταλέκ, άλλαξε χωρίς λόγο δεξί μπακ. Μέχρι να καταλάβει ο Γάλλος που βρίσκεται, ο Μιτρίτσα του είχε δημιουργήσει την τρύπα για να έρθει το 1-1. Μία ανάλογη αλλαγή με εκείνη του Βράνιες στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων στο Βικελίδης. Μέχρι να καταλάβει ο Βόσνιος που παίζει, ο Άρης είχε κάνει το 2-1 από την πλευρά του.
Η ΑΕΚ έχει πάθει πολλά χουνέρια τα τελευταία χρόνια από τον ίδιο αντίπαλο. Είναι τέτοιο το απωθημένο απέναντι στον ΠΑΟΚ, να του την κάνει κι αυτή μία φορά, που όλο αυτό λειτουργεί σαν μπούμερανγκ. Το μυαλό θολώνει, η ανάσα κόβεται και τα πόδια τρέμουν. Μία λούπα που έχει εντυπωθεί βαθιά μέσα στον κιτρινόμαυρο οργανισμό.
Κι όλα αυτά απέναντι σε μία ομάδα που καταφέρνει να παίζει με τους ίδιους εκνευριστικούς παλμούς σε όλο το ματς. Δίχως να κοιτάει το ρολόι. Δίχως να επηρεάζεται από το σκορ, είτε χάνει είτε κερδίζει. Μία ομάδα που έχει πια μέσα της την νοοτροπία του νικητή.
Ο ΠΑΟΚ έχει ένα γηρασμένο και μη αθλητικό ρόστερ. Ωστόσο, είναι γεμάτος από παίκτες που έχουν πάγο στις φλέβες τους. Παίκτες που όσο δυσκολεύει η συνθήκη, τόσο πιο ψύχραιμοι γίνονται. Όσο αδειάζει η άμμος στην κλεψύδρα, τόσο πιο σίγουροι γίνονται ότι θα πάρουν αυτό που θέλουν.
Ο Κούρτιτς είναι ο πιο επιβαρυμένος παίκτης του ΠΑΟΚ, ίσως και σε όλη την Ελλάδα. Έχει παίξει ήδη πάνω από 2500 λεπτά στην σεζόν, ασταμάτητα Τετάρτη - Κυριακή. Δεν έχει πάρει ανάσα, δεν λουφάρει στο γήπεδο, παίζει στα κόκκινα συνεχώς.
Και με την θηλιά στον λαιμό και το ρολόι να δείχνει το τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων έχει την ποιότητα, την ψυχραιμία, την ηρεμία, την σιγουριά, την κλάση, την μαγκιά να τολμήσει να σημαδέψει εκεί που άλλοι δεν μπορούν να σημαδέψουν, ούτε στο ζέσταμα. Το απόλυτο σουτ. Το απόλυτο γκολ.
Ένα χτύπημα από το οποίο η ΑΕΚ θα πάρει καιρό για να συνέλθει, δεν επιστρέφεις εύκολα από κάτι τέτοια. Ένα γκολ που θα γραφτεί με κεφαλαία γράμματα στην ιστορία του ΠΑΟΚ, όχι γιατί έδωσε κάποιο τρόπο, αλλά γιατί παγίωσε μία απίθανη αίσθηση υπεροχής απέναντι στην Ένωση.
Για 180 λεπτά, η ομάδα του Λουτσέσκου έπαιξε «σβηστά». Ίσως γιατί δεν είχε αντοχές, δυνάμεις, κουράγια. Ίσως γιατί ήξερε πως αρκεί ένα… φύσημα για να καταρρεύσει η ΑΕΚ σαν χάρτινος πύργος.
Θέλει χρόνια. Πολλά χρόνια. Πολλά παιχνίδια για να χτίσεις κάτι τέτοιο. Θέλει πολύ κόπο κι ακόμα περισσότερο ιδρώτα για να δημιουργήσεις μία τέτοια συνθήκη, να αλλάξεις τον τρόπο που γυρίζει η γη, την φορά ενός ποταμιού.
