Πριν κάποια χρόνια, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος είχε δηλώσει πως στην Αγγλία τον αποδοκίμαζαν όταν «βουτούσε» για φάουλ. Εκεί προσπάθησε να αλλάξει την ποδοσφαιρική του νοοτροπία. Γιατί όσο έπαιζε στην Ελλάδα, είχε μάθει εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Η βουτιά ήταν κέρδος, σφύριγμα, αιτία για πανηγύρια και τελικά έφερνε τίτλους.
Ο Βασίλης Σουρλής είναι 19 ετών. Ένα παιδί που έχει μετάσχει σε αποστολές της πρώτης ομάδας του Ολυμπιακού -μετρά ήδη πέντε συμμετοχές- και παίζει με την ομάδα Β προφανώς για να έχει αγώνες στα πόδια του.
Το πέναλτι που κέρδισε κόντρα στον Πανσερραϊκό, είναι βγαλμένο απ’ τις πιο μαύρες σελίδες του ποδοσφαίρου. Ο διαιτητής το έδωσε και φταίει. Όμως δεν πρέπει να μένει ασχολίαστη η ευκολία με την οποία ένα τόσο νέο παιδί που προσπαθεί να «χτίσει» καριέρα στο άθλημα, μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου σκέφτηκε να κάνει αυτή την κίνηση. Απέναντι σε συνάδερφό του.
Η νοοτροπία του να «κλέψω» κάτι. Να το αποσπάσω κι ας μην υπάρχει. Για να αποκομίσω όφελος για την ομάδα μου. Αφού είχε κάνει τη μυθική βουτιά, οι συμπαίκτες του έσπευσαν να τον συγχαρούν και το γκολ απ’ το πέναλτι πανηγυρίστηκε φυσικά τόσο απ’ τους ποδοσφαιριστές όσο κι απ’ τον κόσμο του Ολυμπιακού.
Η ποδοσφαιρική-χούντα στην χώρα, άρχισε πριν από 25 χρόνια περίπου. Ο Σουρλής είναι ένα παιδί επτά χρόνια μικρότερο απ’ το σύνολο των μαύρων ημερών που βίωσε το άθλημα, σε επίπεδο παράγκας, σαπίλας, ετσιθελικών αποτελεσμάτων και κατακτήσεων τίτλων που άλλαξαν τα δεδομένα και αλλοίωσαν την ίδια την μορφή του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.
Με απλά λόγια, ο Σουρλής από τότε που ήταν παιδάκι, βιώνει ως… κανονικό ποδόσφαιρο το να κερδίζει ο Ολυμπιακός με κάθε τρόπο. Χωρίς κανείς να λέει πως αυτό δεν είναι σωστό, δεν είναι ηθικό. Το να «κλέψεις» τον αντίπαλο, δεν είναι τίμιο. Στον Πειραιά τίμιο και ηθικό είναι να έχεις τους τρεις βαθμούς στο σφύριγμα της λήξης. Το πώς ήρθαν αυτοί, καθόλου δεν ενδιαφέρει.
Δε φταίει απόλυτα ο Σουρλής. Έτσι μεγάλωσε. Έτσι έμαθε. Μέσω των όσων έβλεπε στο άθλημα, μέσω των όσων διδάχτηκε εκεί που ανδρώνεται ποδοσφαιρικά, μέσω της μηδαμινής αντίδρασης που βλέπει λόγω της προπαγάνδας και των ΜΜΕ που σιωπούν ή χειροκροτούν κιόλας τέτοιες καταστάσεις.
Το περίφημο φαινόμενο του «Ολυμπιακισμού», καθρεφτίζεται πάνω στον Σουρλή. Πάνω στην κίνησή του για να πάρει αυτό το πέναλτι. Ανέκαθεν όταν βλέπαμε κάποιον νεαρό να κάνει κάτι τόσο λάθος, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμασταν ήταν η παιδεία του, η ανατροφή του, το τι διδάχτηκε στο σπίτι του.
Νέα παιδιά, μεγαλωμένα στον ποδοσφαιρικό μεσαίωνα που επέβαλλε το σάπιο σύστημα για χάρη μιας ομάδας, δεν έχουν την ίδια ευθύνη με τον Αλεξανδρή. Είναι ευθύνη της ίδιας της κοινωνίας πλέον. Επειδή το φαινόμενο του «Ολυμπιακισμού» δεν είναι απλά ποδοσφαιρικό πρόβλημα ή αθλητικό γενικά. Είναι μάστιγα κοινωνική. Γιατί ο κάθε Σουρλής όταν ενεργεί έτσι σε ένα ματς και σε ένα πρωτάθλημα που δεν κυνηγά τον παραμικρό στόχο, πώς διάολο βλέπει ως παράσημο να πάρει ένα τέτοιο πέναλτι;
Προφανώς επειδή έτσι μεγάλωσε, έτσι διδάχτηκε. Λογικά θα κέρδισε και πόντους για το rotation της πρώτης ομάδας. Οι οπαδοί θα υπερασπιστούν τη συγκεκριμένη λογική, θα πανηγυρίσουν τη νίκη και θα μεγαλώνουν γενιές θεωρώντας πως το σωστό είναι η βουτιά. Το «κλέβω» με κάθε τρόπο τον ιδρώτα του αντιπάλου.
