Το βασικό στάδιο της προετοιμασίας ολοκληρώθηκε και ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στη βάση του με δύο σπαζοκεφαλιές να αιωρούνται στον απολογισμό των πεπραγμένων επί ολλανδικού εδάφους.
Η πρώτη σπαζοκεφαλιά, αφορά στη μετάβαση από τον αμυντικό τρόπο προσέγγισης του Λάζλο Μπόλονι και όσα ευτράπελα συνέβησαν την περασμένη χρονιά στο σύνολο τους, στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, στην κατοχή της μπάλας, τον έλεγχο του ρυθμού και την πίεση ψηλά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Παρακολουθώντας τις προπονήσεις και τα φιλικά ματς του Παναθηναϊκού στο Χορστ της Ολλανδίας, είναι ξεκάθαρο ότι θα χρειαστεί αρκετός ακόμα χρόνος για να γίνει το restart, ακόμα και σε βασικές αρχές του αθλήματος.
Ο φόβος ακόμα και για να κυκλοφορήσει η μπάλα με εύκολες μεταβιβάσεις ανάμεσα στις γραμμές, ο τρόμος για το λάθος. Οι κακές αποστάσεις των παικτών στο γήπεδο, το πρόβλημα συνοχής στο αμυντικό τρανζίσιον, όταν χάνεται η μπάλα ψηλά.
Η προβληματική οργάνωση της συγχρονισμένης/στοχευμένης πίεσης ψηλά, αποτελούν τομείς που έχουν μικρή βελτίωση μέχρι σήμερα, παρότι ο Γιοβάνοβιτς δούλεψε καθημερινά και μεθοδικά πάνω σε αυτά στις προπονήσεις.
Το συγκεκριμένο ρόστερ, έτσι όπως είναι δομημένο, δεν μπορεί να υπηρετήσει σε επαρκές βαθμό, πίσω μάλλον άμεσα, τη φιλοσοφία του Σέρβου προπονητή. Όχι όλοι οι παίκτες προφανώς.
Αλλά ακόμα και 2-3 βασικά γρανάζια να μην μπορούν, τότε όλο το σύνολο δεν μπορεί να είναι λειτουργικό.
Όπως έχουμε εξ αρχής επισημάνει, υπάρχει ξεκάθαρο έλλειμα ταχύτητας και αθλητικότητας μεσοεπιθετικά, που καλύπτεται μόνο με μεταγραφές. Δεν υπάρχουν εξτρέμ, με εξαίρεση τον Χατζηγιοβάνη, για να κάνουν γρήγορα μέτρα με τη μπάλα και να περάσουν στο ένας εναντίον ενός, δεν υπάρχει εύκολο γκολ και η απουσία προσωπικοτήτων είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Η μετάβαση στο 4-2-3-1 και, κυρίως, στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με συνδυαστικό ποδόσφαιρο και τη μπάλα κάτω, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα χαρακτηριστικά αρκετών παικτών που καλούνται να το υποστηρίξουν.
Η δεύτερη σπαζοκεφαλιά, αφορά στο γεγονός ότι σε τρεις εβδομάδες από σήμερα ο Παναθηναϊκός θα έχει μεγάλες διαφοροποιήσεις στο ρόστερ του. Θα είναι άλλη ομάδα στο πρωτάθλημα, εν πολλοίς, σε σχέση με όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα κι αυτό απαιτεί χρόνο. Άρα θα υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό όσον αφορά την ετοιμότητα της ομάδας στις επίσημες υποχρεώσεις.
Όχι μόνο διότι θα αποχωρήσουν ή δεν θα υπολογίζονται μίνιμουμ 4-5 παίκτες ακόμα (για παράδειγμα οι Σανκαρέ, Σαβιέρ, Αγιούμπ, Καμπετσής), αλλά επειδή θα αποκτηθούν από 3 μέχρι 6 καινούριοι παίκτες, οι οποίοι θα αποτελούν επιλογές του Γιοβάνοβιτς και φυσιολογικά θα πρέπει να κουμπώνουν πάνω στην αγωνιστική του φιλοσοφία.
Συν του γεγονότος ότι μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος και το πέρας των δυο πρώτων αγωνιστικών, θα ενσωματωθούν στην ομάδα δύο κομβικοί παίκτες, ο Δημήτρης Κουρμπέλης και ο Μπαρτ Σένκεφελντ.
Σε ομαδικό επίπεδο, ο Παναθηναϊκός έδειξε στο διάστημα της παρουσίας του στο Χορστ ότι έχει ανηφόρα μπροστά. Και είναι μεγάλη. Στην άμυνα χώρου πίσω από τη μπάλα, η ομάδα παρουσιάστηκε σε σχετικά ικανοποιητικό επίπεδο. Αλλωστε πέρυσι ήταν ο μοναδικός τομέας που είχε δοθεί βάση από τον Μπόλονι.
Στο built up, ωστόσο, βρίσκεται ακόμα στο “αλφαβήτα” και έχει πολύ δρόμο να διανήσει, γεγονός λογικό με δεδομένο το χρόνο που δουλεύει ο Γιοβάνοβιτς και σε συνδυασμό με την τραγική/αδούλευτη περυσινή πραγματικότητα.
Στα δύο τρανζίσιον, στο επιθετικό και το αμυντικό, η όποια βελτίωση αγνοείται. Στο αμυντικό τρανζίσιον, από τη στιγμή που οι γραμμές θα βρίσκονται ψηλά, υπάρχει μπόλικο πεδίο δουλειάς.
Πέρυσι, στον συγκεκριμένο τομέα, δεν ήταν μεγάλο το πρόβλημα, αφού η ομάδα περίμενε πίσω από τη μπάλα, όμως στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας ένα λάθος αρκεί για να βγει στην αντεπίθεση ο αντίπαλος και να σε τιμωρήσει, ειδικά εάν η οργάνωση σου δεν είναι άρτια, δουλεμένη και με παίκτες που να έχουν την ταχύτητα και τις αντοχές να το υποστηρίξουν.
Σε επίπεδο προσώπων δεν υπήρχε κάποια ατραξιόν, κάποιος να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα, με εξαίρεση τον Χατζηγιοβάνη στους εξτρέμ από τη στιγμή που είναι ο μόνος που διαθέτει ορισμένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που θέλει για τα φτερά της ομάδας ο Γιοβάνοβιτς.
Η ευχάριστη έκπληξη ήταν, αδιαμφισβήτητα, ο 19χρονος στόπερ Γιώργος Σιδεράς. Η μοναδική φήμη που τον συνόδευε πριν την προετοιμασία ήταν ότι “υπάρχει ένας νεαρός στην ακαδημία που παίζει στόπερ και βάζει συνέχεια γκολ από εκτελέσεις φάουλ”. Τίποτα άλλο.
Στις προπονήσεις αλλά και στα ματς, ωστόσο, έδειξε εξαιρετικό πρόσωπο και κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες/απουσίες και να βρίσκεται δίπλα από τον Βέλεθ με τους λεγόμενους βασικούς. Καλός στον αέρα, παρότι δεν είναι θηρίο (1.85 εκ.), με επιθετικό μαρκάρισμα, με λίγα λάθη και με απόλυτη συγκέντρωση, η παρουσία του ήταν σαφώς ένα κέρδος για την ομάδα. Μικρό ή μεγάλο, θα το δείξει ο χρόνος.
Καλή προετοιμασία έκαναν ο Αλεξανδρόπουλος, ο Βέλεθ, ο Χουάνκαρ και ο Κώτσιρας, κάπως βελτιωμένος σε σχέση με πέρυσι έδειξε ο Σάντσες, ενώ ορισμένες φορές έδειξε πράγματα και ο Αθανασακόπουλος, χωρίς να έχει όμως διάρκεια.
Τα αρνητικά σε ατομικό επίπεδο, ήταν περισσότερα. Περιμέναμε να δούμε, για παράδειγμα, εάν ο Σανκαρέ κάνοντας προετοιμασία με την ομάδα θα βελτίωνε κάπως τα τρεξίματα του, αλλά αυτό δεν συνέβη έπ’ ουδενί σε πειστικό βαθμό. Ο Σενεγαλέζος ήταν ο καλύτερος στις ασκήσεις που εμπεριείχαν τελειώματα είναι ποιοτικός με τη μπάλα στα πόδια, όπως αυτά παραμένουν βαριά και ασήκωτα.
Η εικόνα του Σαβιέρ, που είχαμε να τον δούμε από τον περσινό τραυματισμό του, ήταν απογοητευτική και ειδικότερα δίχως ένας με έναν και ταχύτητα δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτά που θέλει ο Γιοβάνοβιτς, ενώ ο Ενγκμπακοτό, που είναι πιο γρήγορος, δεν έδειξε την ανάλογη ποιότητα στις επαφές του με τη μπάλα και στο να περάσει με ντρίμπλα αντίπαλο.
Ο Αϊτόρ είναι μία περίπτωση που δείχνει ότι θα μπορούσε να δώσει περισσότερα πράγματα σε σχέση με πέρυσι, έχει καλό χειρισμό της μπάλας και καλό σουτ όταν συγκλίνει προς τα μέσα, χωρίς όμως την απαιτούμενη ταχύτητα και ντρίμπλα.
Από τους βασικούς την περασμένη σεζόν, ο Μαουρίσιο ήταν ξεκάθαρα κουρασμένος. Βαριά πόδια, αρκετά τακτικά λάθη, θολωμένο μυαλό. Το ένα φέρνει το άλλο. Λογικά θα ανεβάσει στροφές σταδιακά, αλλά μόνο δεδομένο δεν είναι πως κουμπώνει ως δίδυμο με τον Πέρεθ.
Πιο σοβαρός, συγκεντρωμένος, δίχως νεύρα και άσκοπες διαμαρτυρίες, εμφανίστηκε ο Βιγιαφάνιες, πλην όμως καθαρά ποδοσφαιρικά δεν έκανε τη διαφορά, ούτε είχε παρουσία εφάμιλλη των χαρακτηριστικών που τον συνοδεύουν και γνωρίζουμε από την πρώτη του θητεία στο σύλλογο.
Ούτε ο Μακέντα έφτασε σε απόδοση τα στάνταρ του, ο Ιωαννίδης είχε πάνω και κάτω, ενώ ο Καρλίτος έκανε τη μεγαλύτερη προσπάθεια, από πλευράς διάθεσης, αλλά το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Γιοβάνοβιτς ως “10άρι” και όχι ως φορ περιοχής, δεν επιτρέπει περαιτέρω ανάλυση.
