Είχε χαρακτηριστεί ο «όμιλος του θανάτου». Είχε μέσα την τρεις φορές κάτοχο του θεσμού Γερμανία, την παραδοσιακή δύναμη Ολλανδία και την φιναλίστ του 1996, Τσεχία. Α, υπήρχε και η Λετονία για να συμπληρώσει τον όμιλο, ο ιδανικός σάκος του μποξ για να ξεθυμάνουν όλοι.
Κανείς δεν υπολόγιζε την μικρούλα χώρα της Βαλτικής, με πληθυσμό οριακά τα δύο εκατομμύρια, που έφτανε για πρώτη φορά σε τελική φάση Euro.
Εντάξει, ήταν ένα ιστορικό επίτευγμα, μα κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να κόψει βαθμούς από τον οποιονδήποτε, τρεις αξιοπρείς εμφανίσεις έμοιαζαν με ταβάνι για την ομάδα του Αλεξάντρς Στάρκοφς.
Ακόμα και η αξιοπρεπής εμφάνιση στην πρεμιέρα, έμοιαζε με φωτοβολίδα. Η Λετονία άνοιξε το σκορ με τον μετέπειτα παίκτη του Εργοτέλη, Μάρις Βερπακόφσκις, όμως οι πιο έμπειροι Τσέχοι κατάφεραν και το γύρισαν στην επανάληψη, επικρατώντας με 2-1.
Η αναμέτρηση της 19ης Ιουνίου στο «Εστάδιο Ντο Μπέσα» έμοιαζε με αυτή του Δαυίδ με τον Γολιάθ. Η νασιονάλμανσαφτ δύο χρόνια νωρίτερα είχε φτάσει στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και παρότι δεν είχε την πιο ταλαντούχα γενιά της ιστορίας της, έμοιαζε κλάσεις ανώτερη από την αντίπαλο της, την οποία είχε να αντιμετωπίσει από την δεκαετία του ’30.
Μόλις στο πρώτο λεπτό, ο Αλαξάντρς Ισάκοφς είδε την κίτρινη κάρτα για «κλάδεμα» στον Τόρστεν Φρινγκς στο κέντρο. Ήταν το μήνυμα πως οι Λετονοί είχαν πάει στο γήπεδο για να δώσουν τον αγώνα της ζωής τους. Οι Γερμανοί έδειξαν να υποτιμούν τον αντίπαλο και ξύπνησαν μόλις είδαν τον Όλιβερ Καν να γλιτώνει το γκολ σε κλασική ευκαιρία του Μάρις Βερπακόφσκις. Άλλο όμως το «θέλω» κι άλλο το «μπορώ».
Η ομάδα του Ρούντι Φέλερ απειλούσε μόνο από μακρινά σουτ, η αντίπαλη περιοχή έμοιαζε με ναρκοπέδιο. Τα λεπτά κυλούσαν, μα το γκολ δεν ερχόταν. Η Λετονία κράτησε μέχρι τέλους το 0-0 και το πανηγύρισε σαν να είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο!
Λίγες ημέρες αργότερα, η Γερμανία ηττήθηκε και από την Τσεχία (2-1) και αποχαιρέτισε το Euro 2004, από την φάση των ομίλων, δίχως να κάνει ούτε μία νίκη!
«Δρόμο Ρούντι! Γίναμε οι βλάκες της Ευρώπης» ήταν το βιτριολικό πρωτοσέλιδο της Bild, που έδειχνε τον κύριο υπεύθυνο με το δάχτυλο: «Βλέπουμε τα ματς της Γερμανίας και τις υπόλοιπες αναμετρήσεις του Euro και είναι σαν να παίζουμε άλλο άθλημα. Πως γίνεται να μην μπορούμε να φτιάξουμε μία ομάδα που να μπορεί να κάνει 3-4 συνεχόμενες πάσες και να κάνει έναν σωστό συνδυασμό»;
Λίγες ημέρες μετά το φιάσκο του Euro 2004, ο Ρούντι Φέλερ παραιτήθηκε. Ήταν ο δεύτερος συνεχόμενος αποκλεισμός σε φάση ομίλων μετά την απόλυτη αποτυχία του Euro 2000 που κόστισε την δουλειά του και στον Έρικ Ρίμπεχ: «Με το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας να έρχεται σε δύο χρόνια νομίζω ότι η Εθνική χρειάζεται έναν προπονητή με περισσότερα εφόδια. Πίστευα ότι τα είχα, μόλις ανέλαβα, αλλά ο αποκλεισμός αυτός απέδειξε ότι δεν είναι έτσι», ήταν τα λόγια του Φέλερ, ο οποίος ήταν το εξιλαστήριο θύμα αυτής της νέας αποτυχίας.
Οι δύο αυτές σφαλιάρες σε συνεχόμενα Euro ήταν αυτές που ξύπνησαν τους Γερμανούς, που έβλεπαν το τρένο της ποδοσφαιρικής εξέλιξης να τους προσπερνάει. Το μεγαλόπνοο σχέδιο επιστροφής, που βασίστηκε σε ένα ογκώδες και λεπτομερές αναπτυξιακό πρόγραμμα δεν είχε τεθεί ποτέ σε εφαρμογή, δίχως αυτές τις αποτυχίες.
Εκείνη η «λευκή» ισοπαλία στο Πόρτο ήταν το ζενίθ στην ποδοσφαιρική ιστορία της Λετονίας, που έκτοτε δεν έκανε τίποτα το σπουδαίο. Εκείνο το αποτέλεσμα όμως ήταν αυτό στο οποίο η Γερμανία πάτησε για να χτίσει την μεγάλη της επιστροφή που μεταφράστηκε σε δύο ημιτελικούς παγκοσμίων κυπέλλων (2006, 2010) και την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014.
