Η παραδοσιακή μου θέση είναι να προσέχω τι λέω και τι γράφω, γιατί ο ανταγωνισμός που έχει να αντιμετωπίσει ο ΠΑΟΚ, είναι ιδιαιτέρως εχθρικός από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στον σύλλογο ο Ιβάν Σαββίδης.
Όχι πως δεν ήμουν προσεκτικός και πριν, αλλά αυτή τη δεκαετία είναι σαφές πως το παιχνίδι άλλαξε. Το κομμάτι της συμπεριφοράς των θεσμών απέναντι στο κλαμπ να πιάσουμε μόνο, αντιλαμβανόμαστε πως η αφέλεια δεν έχει θέση στη καθημερινότητά μας.
Λογικό ως έναν βαθμό να συμβαίνει αυτό στην Ευρωπαϊκή Αγκόλα. Ήρθε ένας νέος δυνατός παίκτης και αντί να αγκαλιαστεί από το σύστημα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν καλύτερες βάσεις στον τόπο, η στόχευση θεσμών και φίλων θεσμών, είναι να τον απομακρύνουν.
Ευτυχώς για εμάς βέβαια, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Όμως δεν πρέπει παρά να έχουμε στο μυαλό μας κάθε ώρα, πως ο εχθρός ψάχνει το παραμικρό μας ατόπημα, την παραμικρή μας έλλειψη συγκέντρωσης, για να βρει κενό και να μας δημιουργήσει πρόβλημα.
Μέσα από αυτό το πρίσμα, περνά όλη μου η φιλοσοφία. Δεν βλέπω εχθρούς εντός ΠΑΟΚ, ξέχωρα αν υπάρχουν πράγματα που δεν μου αρέσουν. Προφανώς και θα ήθελα ένα πιο καταρτισμένο αγωνιστικό τμήμα, προφανώς και υπάρχει θέμα υποστελέχωσης και συγκεντρωτισμού, προφανώς θα ήθελα μία διαφορετική προσέγγιση στην επικοινωνία. Αλλά είμαι έξω από τον χορό.
Από την άλλη όμως συγκρίνω και το περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου; Ποια ομάδα δεν έχει αυτές τις παθογένειες; Δεν έχει υποστελέχωση ο Ολυμπιακός που βγάζει στη βιτρίνα τον Καραπαπά και ο Βρέντζος έφυγε κακήν κακώς για το Νότινγχαμ; Έχει καταρτισμένο όπως θα έπρεπε αγωνιστικό τμήμα η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟ; Ο Καρυπίδης την βγάζει στη ΠΑΕ Άρης με πέντε υπαλλήλους.
Για τα περισσότερα κουσούρια που έχει ο ΠΑΟΚ ή οι άλλες μεγάλες ομάδες, φταίει το συνολικό περιβάλλον. Ποιο σοβαρό στέλεχος από μεγάλη πολυεθνική, θα αφήσει τη θέση του για να μπλέξει με το ελληνικό ποδόσφαιρο; Ο Λυσσάνδρου που το έκανε πχ, πήγε στον ΟΦΗ αναζητώντας προφανώς μικρότερη κλίμακα τοξικότητας.
Η ποδοσφαιρική κοινότητα είναι δέσμια της αδυναμίας των ιδιοκτητών να χτίσουν ένα σοβαρό προφίλ στο προϊόν. Το πρόβλημα είναι συνολικό και το ποδόσφαιρο έχει μάθει να ζει με αυτό.
Για να πιάσω τα λεγόμενα του Κυριάκου Κυριάκου, είναι επιεικώς άστοχο να πιστεύουμε πως υπάρχει ο τέλειος ιδιοκτήτης, υπάρχει ένα αγωνιστικό τμήμα γεμάτο ήρωες όπως χαρακτηριστικά είπε και στη μέση, μία διοίκηση που υποσκάπτει την προσπάθεια όλων. Και πως είναι δυνατόν στο διάστημα που συμβαίνει αυτό, ο ΠΑΟΚ να έχει κατακτήσει τους μισούς τίτλους της ιστορίας του; Μαζί με το κλεμμένο, ότι είχε κατακτήσει ο ΠΑΟΚ στην ιστορία του μέχρι το 2017, το κατέκτησε ακριβώς σε τέσσερα χρόνια. Δύο πρωταθλήματα, τέσσερα κύπελλα.
Γιατί όμως να υπάρχει αυτό το κλίμα για την διοίκηση; Εγώ πιστεύω πως πληρώνει την παθητικότητά της. Πως παρά τις επιτυχίες που έχει συνολικά ο σύλλογος, αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια ζώντας σε απόσταση από αυτές σκεπτόμενη τι θα συμβεί όταν θα έρθει η στραβή.
Όταν φτάνεις σε σημείο να απολογείσαι γιατί έκανες την καλύτερη δυνατή επιλογή για την πλέον κομβική θέση στην ομάδα, κάτι κάνεις λάθος. Και όταν είσαι συνεχώς σε άμυνα φοβούμενος την εσωστρέφεια, θα πρέπει να υποστείς και την κριτική όσο άδικη και αν είναι αυτή. Που κάποιες φορές δεν είναι.
Όταν κάτι δεν πάει καλά, φταίνε όλοι. Η περυσινή χρονιά για μένα είναι το απόλυτο παράδειγμα αποφυγής. Ναι βγήκαμε 2οι και πήραμε το κύπελλο, αλλά εγώ δεν ξεχνώ πως το κλαμπ λειτούργησε χωρίς δομή. Και πως εξαιτίας αυτής της χρονιάς, η μετάβαση σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολη.
Όταν κάτι πάει καλά, έχουν μερίδιο όλοι. Δεν μπορεί να έρθει καμία επιτυχία, σε κανέναν τομέα της ζωής μας, αν η αλυσίδα της λειτουργίας έχει έναν κρίκο που υποσκάπτει την προσπάθεια.
Δεν πιστεύω, είμαι σίγουρος για την ακρίβεια, πως υπάρχει μισός άνθρωπος μέσα στον ΠΑΟΚ που θέλει το κακό του. Όμως μάλλον ήρθε η ώρα να γίνει μία προσπάθεια που θα πείσει τους πάντες, πως τα κουσούρια μειώνονται και πως η δομή του κλαμπ είναι τέτοια που θα υπάρχει μία σταθερότητα στη καθημερινότητά του.
