Ανατριχιάζεις. Χαμογελάς. Κορδώνεις το στήθος από υπερηφάνεια. Αναλογίζεσαι το εύρος του επιτεύγματος και αισθάνεσαι λες και το βίωσες. Σα να ήσουν κι εσύ εκεί.
Στο τέλος, δεν γίνεται να συγκρατηθείς και να μην χειροκροτήσεις με ενθουσιασμό, όπως κάναμε όλοι όσοι είχαμε το προνόμιο να παρακολουθήσουμε την ταινία/ντοκιμαντέρ της ΠΑΕ Παναθηναϊκός για το έπος του Γουέμπλεϊ, η οποία θα προβληθεί την Τετάρτη στις 8 μ.μ. στην ΕΡΤ3 και θα διατίθεται στον απανταχού ελληνισμό μέσω της πλατφόρμα της ERTFLIX.
Ενα υπέροχα μοναδικό ταξίδι στο χρόνο, δομημένο σε σύγχρονα, ευρωπαϊκά πρότυπα, πλήρως ταυτισμένο με τις επιταγές της εποχής, για το οποίο αξίζουν τα εύσημα στον Σταμάτη Γαρρή που το επιμελήθηκε υποδειγματικά από πάσα άποψη. Δημοσιογραφική και συναισθηματική.
Ενα ψηφιακό, έγχρωμο, οδοιπορικό, που συνδυάζει ουσία, ατόφια πληροφορία χωρίς ρετούς και συναίσθημα.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο, καθηλώνεσαι. Ρουφάς σαν σφουγγάρι την ιστορία, τη μυθική πραγματικότητα του ανυπέρβλητου και του αξεπέραστου επιτεύγματος των παιδιών του καλπάζοντα συνταγματάρχη.
Τα παιδιά του Πούσκας μπορεί να μεγάλωσαν 50 χρόνια, αλλά ξαναγίνονται «παιδιά» όταν εξηγούν και αναπολούν με φωτισμένα πρόσωπα το ταξίδι, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης.
Ως ακροατής, αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς συνέβη, πως συνέβη, αλλά και πόσο ταυτισμένο είναι το DNA αυτού του συλλόγου με την Ευρώπη.
Λες και η μοίρα τα έχει φέρει έτσι, ώστε κάθε φορά που θα δημιουργείται μία εξαιρετική ομάδα με το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς, τότε αυτή θα είναι ικανή να υπερβαίνει τα ελληνικά σύνορα και να καθηλώνει… τας Ευρώπας.
Το Γουέμπλεϊ ήταν το πρώτο (και αξεπέραστο για τα εγχώρια διασυλλογικά δεδομένα) αποτύπωμα ελληνικής ομάδας στα ευρωπαϊκά σαλόνια.
Ηταν το έναυσμα, η πηγή έμπνευσης, για να φτάνει ο σύλλογος ακόμα δύο φορές στα ημιτελικά της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διασυλλογικής διοργάνωσης, κι άλλες δύο στον δεύτερο τη τάξει ευρωπαϊκό θεσμό. Για να φτάνει τέσσερις φορές στους «8», στο ρελαντί.
Για να ταπεινώσει μεγαθήρια, για να σεβαστεί, ως γνήσιος πρέσβης και «τζέντλεμαν»… μεγάλες κυρίες προκειμένου να μην τις διασύρει.
Για να «παγώνει» πρωτεύουσες που αποτελούν τη Μέκκα του ποδοσφαίρου, αλλά και να αναγκάσει να κάνουν καθυστερήσεις κάτι… παραπάνω από ένα κλαμπ.
Επιτεύγματα που ούτε στο πιο τρελό όνειρο δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί κανείς για έναν ελληνικό σύλλογο και αποτυπώνουν σε πλήρες εύρος το μεγαλείο του.
Το Γουέμπλει θα παραμένει πάντοτε η βάση (και) για τα επόμενα, που δεν αχνοφαίνονται στον κατάμαυρο ορίζοντα του σήμερα. Ομως τα πάντα στη ζωή είναι ρόδα που γυρίζει. Κύκλος.
Οι σύλλογοι δεν είναι το «τώρα». Είναι το παρελθόν τους, η «σούμα», οι αξίες, ο κόσμος τους και τα επιτεύγματά τους.
Το «τώρα» αφορά εμάς και τη χρονική συγκυρία που βιώνουμε. Οχι το ιστορικό εύρος των συλλόγων. Και η παρακαταθήκη παραμένει εκεί, ο κόσμος να χαλάσει. Οση ζηλοφθονία κι αν υπάρξει. Οση γκρίνια κι ανυπομονησία κι αν έχουμε εκ φύσεως οι άνθρωποι.
Ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλος και τρανός ό,τι κι αν ζήσει ο καθένας από μας στη σύντομη περπατησιά του.
Τί είμαστε όλοι μας μπροστά στην Ιστορία; Τίποτα δεν είμαστε.
«Ζένες Ες με θυμάσαι ακόμα, Σλόβαν με ξέρεις καλά. Του Αστέρα το κόκκινο χρώμα, πράσινη πήρε μπογιά»…
