Στις 26 Ιανουαρίου έφτιαξε βαλίτσες για Λονδίνο. Με δεδομένη την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η ομάδα που άφησε πίσω του ο Φρανκ Λάμπαρντ, πόσο χειρότερα θα μπορούσε να τα πάει ο Γερμανός; Ναι, αλλά πήρε μια ομάδα που αγκομαχούσε για να φτάσει στην τετράδα και να κλείσει μια θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου και ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει την Ατλέτικο Μαδρίτης στα νοκ άουτ της διοργάνωσης.
Και κάποιες εβδομάδες μετά, η Τσέλσι είναι στην τετράδα του πρωταθλήματος, θα παίξει στον τελικό του Κυπέλλου, αλλά κυρίως θα είναι παρούσα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, για τρίτη φορά στην ιστορία της μετά από αυτόν του 2008, όταν έχασε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και από αυτόν του 2012, τον οποίο κατέκτησε σε μια επική μάχη κόντρα στη Μπάγερν.
Και ναι προφανώς θα τα πήγαινε καλύτερα ο Τούχελ από τον μαθητευόμενο Λάμπαρντ, αλλά ο Γερμανός, χωρίς υπερβολή, κάνει θαύματα. Και είναι απίστευτο, όσο κι αν πολλοί είχαν τις αμφιβολίες τους, πόσο «κούμπωσε» στους Λοδρέζους. Την ίδια περίοδο που ο Μαουρίσιο Ποτσετίνο αναλάμβανε την Παρί, μετά την απόλυση του Γερμανού, ο Τούχελ πήγε στο Λονδίνο και έδειξε τι σημαίνει να φέρνει ένας προπονητής την αλλαγή σε μια ομάδα, να παίρνει ένα συνοθύλευμα και να το «δένει». Την έκανε να διεκδικεί δύο τρόπαια σε μια σεζόν που στ’ αλήθεια φαινόταν χαμένη!
Όντας ο ίδιος ο καλύτερος μαθητής μιας εξαιρετικής σχολής προπονητών, έφτιαξε σε κάτι περισσότερο από 100 ημέρες μια ομάδα συμπαγή, έδεσε την διαλυμένη άμυνα και με την προσθήκη στη μεσαία γραμμή του Ενγκολό Καντέ, ο οποίος όλο και περισσότερο θυμίζει τον Κλοντ Μακελελέ στα χρόνια της Ρεάλ, αλλά και την αγωνιστική άνοδο των συμπατριωτών του Κάι Χάβερτς και Τίμο Βέρνερ πήρε αυτό που ίσως ούτε ο ίδιος δεν περίμενε.
Από την πρώτη στιγμή, ο Τούχελ έδειξε διάθεση να πάει κόντρα στο ρεύμα. Εξέπληξε με τους πέντε στην άμυνα σε μια Τσέλσι που δεν χαρακτηριζόταν από τα συμπαγή μετόπισθέν της, κάθε άλλο. Κι όμως παίκτες όπως ο Αντρέας Κρίστενσεν ή ο Αντόνιο Ρούντιγκερ όχι μόνο πήραν θέση στην ενδεκάδα, αλλά βελτιώθηκαν εντυπωσιακά. Η μετάβαση της ομάδας από την άμυνα στην επίθεση είναι εντυπωσιακή, επίσης.
Και οι αριθμοί το «λένε». Στην Πρέμιερ Λιγκ η Τσέλσι έχει 32 βαθμούς με τον Γερμανό στον πάγκο σε 15 παιχνίδια. Στους 19 αγώνες πρωταθλήματος του Λάμπαρντ την φετινή περίοδο είχε κατακτήσει 29 βαθμούς.
Επίσης, από τα 24 παιχνίδια στα οποία κάθεται στον πάγκο της Τσέλσι ο Τούχελ, οι «μπλε» έχουν καταφέρει να κρατήσουν ανέπαφη την εστία τους στα 18! Έχουν, επίσης, 16 νίκες και μόλις δύο ήττες: αυτή στη ρεβάνς με την Πόρτο στα προημιτελικά και από τη Γουέστ Μπρομ με 5-2 για το πρωτάθλημα στις 3 Απριλίου. O ίδιος ο Τούχελ μπορεί να υπερηφανεύεται πως σε αυτό το διάστημα έχει καταφέρει να νικήσει τον Zινεντίν Ζιντάν, τον Πεπ Γκουαρδιόλα, τον Γιούργκεν Κλοπ, τον Ζοσέ Μουρίνιο, τον Κάρλο Αντσελότι και δύο φορές τον Ντιέγο Σιμεόνε. Και μόνο από τη Ρεάλ δέχθηκε γκολ η ομάδα του!
Διόλου άσχημα για έναν πρώην αποτυχημένο ποδοσφαιριστή και πρώην αποτυχημένο… bartender. Ναι, μάλιστα! Με τον στόχο του να γίνει ποδοσφαιριστής να είναι χαμένος και πριν αποφασίσει ότι η προπονητική είναι το μέλλον του πήγε να δουλέψει σε μπαρ φτιάχνοντας ποτά. «Ειλικρινά δεν δοκίμαζα τα κοκτέιλ που έφτιαχνα, στην αρχή έριχνα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Η δουλειά στο μπαρ, όμως, με βοήθησε πολύ στο να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, ξεπέρασα τον δισταγμό που είχα να συναναστρέφομαι με ξένους. Και ξαφνικά άρχισα να καταλαβαίνω πως οι άλλοι με εκτιμούσαν για τον τρόπο που είχα και δεν είχε σημασία αν δεν έγινα ένας πετυχημένος ποδοσφαιριστής».
Τι άλλαξε για τον ίδιο τους τελευταίους μήνες; «Η Τσέλσι είναι ένας σύλλογος, που προσφέρει την δομή, τον πολιτισμό και την ποιότητα για να κατακτήσει τίτλους. Εάν επικρατήσεις σε πολλούς αγώνες στην σειρά, έχεις την ευκαιρία να πάρεις τίτλους. Και η Τσέλσι είναι ένας σύλλογος που έχει τον πολιτισμό, την Ιστορία και την νοοτροπία για να το κάνει αυτό. Είμαι εδώ για να κερδίσω τίτλους. Είμαι εδώ για να κερδίσω αγώνες και, επομένως, τίτλους. Αυτό περιμένω από τον εαυτό μου. Γιατί λοιπόν να πω κάτι διαφορετικό; Δεν πρέπει να χανόμαστε στα όνειρά μας, στις ελπίδες μας ή στις ομιλίες μας. Γιατί να πούμε ότι θέλουμε να κερδίσουμε σε πέντε χρόνια, σε δύο χρόνια ή σε τρία χρόνια; Τώρα είναι η ώρα! Και το επόμενο παιχνίδι είναι πάντα το πιο δύσκολο» έλεγε πριν από λίγο καιρό.
Από το τίποτα σε δύο τελικούς… «Θα ζήσω έναν δεύτερο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν έχει να κάνει με το να δείξω κάτι στην Παρί.
Είναι... δώρο που δουλεύω κάθε μέρα στο ποδόσφαιρο. Μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω στην Παρί και στην Τσέλσι. Στο Παρίσι η κουλτούρα είναι διαφορετική σε σχέση με την Τσέλσι. Εδώ βρήκα μία ομάδα συγκεντρωμένη στην νίκη, η οποία με στήριξε από την πρώτη μέρα. Πάντα δίνω το 100%». Αυτό… Και ό,τι γίνει.
