Σίγουρα από το γκολ του Βαρέλα και μετά, υπάρχει μία ξεκάθαρη σχέση μεταξύ του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ. Λέγεται πελατειακή και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ακόμη και οι περισσότερες ισοπαλίες που υπάρχουν στο μεσοδιάστημα, ήταν ή δώρα του ΠΑΟΚ ή διαιτητικά. Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη η κατάσταση για την Ένωση.
Δεν θα έμπαινα με αυτό το ύφος στο κείμενο, αλλά μου την έδωσε ο Γαλανόπουλος. Αυτό που κάνει στο πρώτο ημίχρονο για να εκμαιεύσει την κόκκινη κάρτα από τον Αγκούστο, είναι συναδελφικός εμετός. Και η επαφή που ψάχνει για να πέσει και το παραμύθι πως τον πάτησε αμέσως μετά.
Αφού λοιπόν ο Γαλανόπουλος επέλεξε να παίξει έτσι, θα γράψω και εγώ για πελατειακή σχέση, που ναι μεν είναι αλήθεια, αλλά θα μπορούσα να μπω με άλλο ύφος κάνοντας δημόσιες σχέσεις.
Η ζωή τα έφερε έτσι βέβαια, που ένα κακό μαρκάρισμα του Γαλανόπουλου στον Ζίφκοβιτς ήταν αυτό που έφερε την εκπληκτική key pass του Σέρβου στον Ουάρντα και την αρχή του τέλους για την ομάδα του. Τρία λεπτά μετά πάλι ο Αιγύπτιος, βρήκε τον Κρμέντσικ και ο Λόπεζ ήταν καταδικασμένος να κάνει το πέναλτι. Ο Σβαμπ δεν αστόχησε.
Ο ΠΑΟΚ έκανε τη δουλειά ξοδεύοντας αναίτια ένα ημίχρονο, αλλά στο τέλος κρατάς το τρίποντο. Και έχει την ευκαιρία την Κυριακή, να κλειδώσει την 2η θέση εφόσον κερδίσει τον εξαιρετικά σκασμένο Άρη που στη φάση της σεζόν που έπρεπε να παίξει Τετάρτη – Κυριακή, δείχνει πως οι εντάσεις του είναι εξαιρετικά μειωμένες. Όχι πως του ΠΑΟΚ ή όλων των άλλων ομάδων δεν είναι.
Ο ΠΑΟΚ του Γκαρσία κάνει καλά τη δουλειά του στα πλέι όφς, πήγε στον τελικό και είναι φαβορί πλέον για τη 2η θέση. Καλά ως εδώ, όμως η σεζόν δεν έχει τελειώσει.
Σήμερα ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω στον Ουάρντα. Γιατί είναι ο κομβικός παίκτης για τη νίκη. Και γιατί ήταν κομβικός; Γιατί δεν ήταν όπως στα άλλα παιχνίδια.
Ο Ουάρντα είναι παίκτης που θέλει να είναι στο επίκεντρο. Έχει μάθει να πρωταγωνιστεί σε μικρομεσαίες ομάδες, οι οποίες έχουν απαίτηση για παιχνίδι πολλών επαφών από την πλευρά του ώστε να κερδίσουν μέτρα. Στον ΠΑΟΚ αυτό το είδος παιχνιδιού είναι αναποτελεσματικό.
Σήμερα, έκανε ακριβώς τις επαφές που χρειαζόταν και στις κρίσιμες φάσεις και γενικά. Ούτε μισή παραπάνω. Αν συγκρίνουμε τον τρόπο που έπαιξε στον ημιτελικό της περασμένης Πέμπτης με τον τρόπο που έπαιξε σήμερα, κάποιος που δεν έχει εικόνα, θα πιστέψει πως είναι άλλος παίκτης. Και ουσιαστικά, ήταν άλλος παίκτης.
Είναι μία κουβέντα που την έχω κάνει μαζί του αρκετές φορές και την τελευταία φορά προχθές. Το καταλαβαίνει και ο ίδιος, απλά πρέπει να του σφηνωθεί στο μυαλό. Άλλο χρειάζεται ο ΠΑΟΚ, άλλο ο ΝΠΣ Βόλος ή ο Ατρόμητος.
Ο σημερινός Ουάρντα έχει θέση στον ΠΑΟΚ και μάλιστα σημαντική. Αυτός της περασμένης Πέμπτης όχι. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Θα αποφύγω να σχολιάσω αρνητικά τα όσα έγιναν στο Άρης – Ολυμπιακός. Το ότι είναι δύο ομάδες που δεν συμπαθώ, δεν σημαίνει πως θα ξεψαχνίσω ότι κάνουν για να τις βγάλω στο πέναλτι. Θα σκεφτώ πρώτα απ όλα, τι θα έκανα εγώ στη θέση του Ολυμπιακού. Θα έκανα ακριβώς το ίδιο, άρα η υποκρισία δεν είναι το φόρτε μου.
Αν έπαιζα με μία φιλική προς εμένα ομάδα και δεν είχα κίνητρο, θα έβαζα νέα παιδιά να πάρουν βάπτισμα του πυρός. Δεν θα έδινα μεν το παιχνίδι, αλλά δεν θα το έκανα και ζωής και θανάτου. Ας σταματήσουμε σε αυτή τη χώρα να μαχόμαστε για το βραβείο «ζώνη αγνότητας».
Τον Ολυμπιακό έχω χιλιάδες λόγους για να γράψω παπάδες, δεν θα ξεψαχνίσω αυτούς που δεν έχουν ουσία. Και για τον Άρη μπορώ να κάνω το ίδιο, αντιμετωπίζοντάς τον βέβαια ως ένα πολύ μικρότερο μέγεθος από αυτό του σημερινού του αντιπάλου. Απλά το σημερινό γεγονός, δεν μου δίνει κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο, γιατί το θεωρώ νορμάλ.
Απλά έχει την πλάκα του πως ούτε και υπό αυτές τις συνθήκες ο Άρης κέρδισε.
