Μετά τον στίβο μάχης με τους άβολους πολεμιστές του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, η μετάβαση στο πεδίο με τους όσα-πάνε-όσα-έρθουν μπαλαδόρους της PSV, έκατσε στους παίκτες του Ολυμπιακού σαν μία καλοδεχούμενη εναλλαγή τοπίου και παραστάσεων. Στο τέλος της βραδυάς, ενώ δεν κυριάρχησαν στο ματς, είχαν γίνει οι κυρίαρχοι στο ζευγάρι. Την άλλη Πέμπτη στο Αϊντχοφεν, στις δέκα πιθανότητες πρόκρισης, εύκολα οι επτά είναι με το μέρος τους.
Οι Ολλανδοί δεν έχουν μέσα τους, άλλον τρόπο παιγνιδιού από αυτόν. Με ρίσκα, με επιθετική λειτουργία έως ανώτερη από εκείνη του πρωταθλητή, με τις κινήσεις στους μικρούς χώρους, στα μεσοδιαστήματα που λένε, εναντίον οργανωμένης άμυνας. Η εύκολη απαλλαγή δύο ποδοσφαιριστών τους, που συνδυάστηκαν "ανάμεσα" στο τρίγωνο των κόκκινων χαφ και έφτασαν με τη μπάλα σε θέση (ο ένας από τους δύο) να τελειώσει τη φάση του 1-1, είναι η περίληψη όλης της δημιουργικής αρετής τους.
Που για τα δικά τους ήθη και μέτρα, πάλι στον Πειραιά σχεδόν...υστέρησαν. Ο Γκέτσε έκανε την πρώτη εμφάνισή του από τον Δεκέμβριο, πιτσιρίκια που ανακατεύουν τα μεσοδιαστήματα (Μαντουέκε, Γκακπό, Ιχαταρέν) είχαν μείνει σπίτι, ο Μάλεν δούλεψε πολύ αλλά απείλησε ελάχιστα, τι έμεινε; Ενας Ζαχάβι. Πόσα να έβαζε; Εβαλε δύο, είχε και το (φάουλ στο) δοκάρι. Ομάδα που στο αμέσως προηγούμενο παιγνίδι φέρνει 2-2 με τη Χάγη, πώς/γιατί να μη φέρει 2-4 με τον Ολυμπιακό;
Ακριβώς αυτός ο (μοναδικός κι αδιαπραγμάτευτος) τρόπος του παιγνιδιού τους, κατά βάθος ήταν ό,τι συνέφερε τον καλό Ολυμπιακό. Ηταν η χαρά του Ολυμπιακού, κι ας είχε ο Πέντρο Μαρτίνς στον πάγκο την αγωνία του, την αγωνία που θα διακατείχε τον κάθε προπονητή, ότι "η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου". Η καλύτερη τύχη του Ολυμπιακού με τον συγκεκριμένο αντίπαλο, ήταν να γίνει η μονομαχία μια (αναμενόμενη) high-scoring affair.
Διότι ακόμη, τούτη τη στιγμή ο Ολυμπιακός δεν φαίνεται να είναι στην αγωνιστική θέση για να βασιστεί ότι μπορεί, μια τέτοια παρτίδα να την πάει σε μια λογική για 1-0, 2-0. Πήγε εν τέλει, το ημίχρονο, στο 3-2. Για πλάκα θα πήγαινε και στο 4-2 εάν στο φινάλε του ημιχρόνου ο Καμαρά, αντί να σουτάρει, έκανε το elementary σπάσιμο της μπάλας. Τρία-δύο λοιπόν...και λίγα μπήκαν! Το ταμείο της τρέλας είχε, πάνω-κάτω, ως εξής.
Ο Ολυμπιακός δέχθηκε δύο γκολ, από μία σπόντα κι από ένα (αμέσως μετά τη Λεωφόρο, πάλι) στημένο κτύπημα του αντίπαλου αριστερού μπακ. Η PSV δέχθηκε τρία γκολ από ένα (αμέσως μετά τη Λεωφόρο, πάλι) στημένο κτύπημα του Βαλμπουένα, από μία "δεύτερη μπάλα" στο όριο της περιοχής της στην οποίαν ο αντίπαλος, όντως σε συνθήκη υπεραριθμίας, έφτασε πρώτος (Μ'Βιλά), κι από ένα κλέψιμο του Ελ Αραμπί στο ξέφωτο με τον στόπερ. Και άγιο είχαν, ότι δεν έφαγαν και το άλλο, στο επόμενο κλέψιμο.
Επειτα, αν σε ρωτούσαν εκεί και τότε ποιον εμπιστεύεσαι να κοντρολάρει...τα ανεξέλεγκτα, τον κόουτς του Ολυμπιακού ή τον κόουτς της PSV, προφανώς τα σίγουρα λεφτά ήταν στον κόουτς του Ολυμπιακού. Ενας παλαιός δάσκαλος μου είχε πει κάποτε, άμα βλέπεις ματς να ξεχειλώνει στο α' ημίχρονο στα τέσσερα-πέντε-έξι γκολ, στο β' ημίχρονο παίξε στοίχημα για "μηδέν έως ένα" γκολ. Ενας χρυσός κανόνας, πράγματι. Δεν παίζω στοίχημα, το(ν) αφήνω σαν δωρεάν συμβουλή σε όσους παίζουν.
Με μία δική μου υποσημείωση. Ναι, μηδέν έως ένα, εάν προπονητής είναι κάποιος σαν τον Πέντρο Μαρτίνς. Εάν είναι κάποιος σαν τον Σμιντ, παίξε (μετά τα τέσσερα-πέντε στο α') άλλα τόσα, που λέει ο λόγος, στο β'. Ο Σμιντ είπε ύστερα, ότι στη ρεβάνς χρειάζονται, η ομάδα του, ένα 2-0. Συμφωνούμε, όλοι. Πρόκειται για την αντικειμενική αλήθεια των αριθμών. Απλώς, παραείναι δύσκολο να φανταστούμε πώς θα πάει η ρεβάνς σ' ένα σενάριο τύπου 2-0.
Ο Πέντρο Μαρτίνς είναι "ο Ολυμπιακός", τελεία. Είναι η απόλυτη επίδραση, στο περιβάλλον το οποίο κάνει ποδοσφαιριστές του επτά να παίζουν για εννέα ενώ αλλού οι ίδιοι ποδοσφαιριστές του επτά μπορεί να έπαιζαν για πέντε. Ξέρει το γκρουπ που ελέγχει, καλύτερα κι από την τσέπη του. Εχει την ομάδα του, καλά προπονημένη και καλά δουλεμένη. Στην οποία τσέπη του, όλοι είναι πεπεισμένοι πως στην κάθε ξεχωριστή στιγμή και στο κάθε ξεχωριστό πρόβλημα έχει έτοιμη την εκάστοτε διαφορετική λύση.
Βλέπουμε πώς διαχειρίζεται τον Βαλμπουένα, βλέπουμε πώς διαχειρίζεται τον Ελ Αραμπί, πώς κρατάει μέσα τους ολοζώντανο...τον δαίμονα, να πηγαίνουν σαν τρελοί στην κάθε μπάλα, στημένη ή όχι, που μυρίζονται ότι μπορεί να βγάλει κάτι. Και επί τη ευκαιρία, ιδίως με αυτούς τους δύο γερουσιαστές, ελπίζω να είδαμε όλοι με την PSV γιατί χρειαζόταν το rotation με τον Παναθηναϊκό. Που και με την PSV, πάλι δεν τους άφησε μέσα για περισσότερο από ενάμισι ημίχρονο.
Ο Πέντρο Μαρτίνς είναι εδώ, δυόμισι χρόνια. Φυσιολογικά, θα έπρεπε να μπορούμε να τον "διαβάζουμε" με ευχέρεια πια. Η επιτυχία του είναι ότι αυτός μπορεί, ακόμη, να μας εκπλήσσει! Οπως το έκανε άλλη μία φορά με τις επιλογές του, στην τελική ευθεία εναντίον των Ολλανδών. Στην τελική ευθεία, το Δίκαιο Παιγνίδι του (ανταπ)έδωσε +1 γκολ από "δεύτερη μπάλα" στο όριο της ολλανδικής περιοχής.
Στην οποία δεύτερη μπάλα αυτή τη φορά, δεν υπήρχε συνθήκη υπεραριθμίας αλλ' ο δικός του παίκτης (Μασούρας) έφτασε πάλι πρώτος...
