Μία νίκη σε ντέρμπι «αιωνίων» έχει πάντοτε ιδιαίτερη σημασία. Ξεχωριστή. Πρωτίστως για το πρεστίζ και την ιστορία των συλλόγων.
Αλλωστε, τη βαθμολογία τη γνωρίζαμε άριστα άπαντες πριν από την έναρξη του ματς, όπως και τα δεδομένα μεταξύ των δύο μεγάλων αντιπάλων.
Ανέκαθεν σε τέτοιου είδους ματς ειδικών συνθηκών, όλα τίθενται εκ των πραγμάτων στην άκρη και δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Πάνε περίπατο.
Στο τέλος μένει μόνο αυτό που γράφει το… ταμπλό. Αρέσει, δεν αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια.
Ο Παναθηναϊκός ήταν ο δίκαιος θριαμβευτής στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, όπου έσπασε το αήττητο των Πειραιωτών σ’ ένα ντέρμπι με άγρια ομορφιά και με διαιτησία για σεμινάριο.
Με κατάθεση ψυχής απ’ όλους τους πράσινους και με τη στρατηγική του Λάζλο Μπόλονι να δικαιώνεται εμφατικά, κερδίζοντας κατά κράτος τη μάχη από τον καταξιωμένο στη χώρα μας συνάδελφό του, Πέδρο Μαρτίνς.
Πέραν του γεγονότος ότι ο Ρουμάνος προπονητής έχει μεταμορφώσει αγωνιστικά το τριφύλλι κι έχει αυξήσει θεαματικά το εύρος της ανταγωνιστικότητάς του, μία πραγματικότητα που φαίνεται περίτρανα από τα αποτελέσματά του στους μόλις τέσσερις μήνες που βρίσκεται στο σύλλογο, ο Μπόλονι υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος νικητής στη σκακιέρα των πάγκων.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Ο Παναθηναϊκός από ξέφραγο αμπέλι και ομάδα δίχως αρχή, μέση και τέλος, έχει γίνει ένα συμπαγές σύνολο με εξαιρετική οργάνωση, το οποίο στις τρεις από τις τέσσερις αρχές του ποδοσφαίρου παίρνει εξαιρετικό βαθμό.
Η αμυντική συνοχή και η αλληλοκάλυψη των παικτών του τριφυλλιού πίσω από τη μπάλα είναι υποδειγματική, το αμυντικό και το επιθετικό τρανζίσιον σε πολύ καλό επίπεδο και το μόνο που απομένει και χρίζει σημαντικής βελτίωσης είναι το συνδυαστικό ποδόσφαιρο με τη μπάλα, σε φάση ανάπτυξης.
Σε τέσσερις μήνες, όλα τα παραπάνω, τα λες και μέγα επίτευγμα!
Οσον αφορά το ντέρμπι αποκλειστικά, ο Μπόλονι δικαιώθηκε κατ’ αρχάς για την επιλογή του Γιοάν Μολό στην αρχική ενδεκάδα αντί του Σάντσες. Γενικώς ο Ρουμάνος πιστώνεται τη μετάθεση και τη συνεισφορά του Γάλλου στο δεξί άκρο της άμυνας.
Ο φευγάτος, ο τρελός, αλλά και ο εξτρέμ Μολό, που φαινόταν να κλείνει άδοξα την καριέρα του στα αζήτητα, έχει μεταμορφωθεί σ’ έναν πλάγιο αμυντικό-καμικάζι.
Δίχως τον Μπόλονι στον πάγκο θα ήταν μάλλον απίθανο να καταφέρει ένα τόσο εντυπωσιακό come back και στο ντέρμπι απολάμβανες να τον βλέπεις. Από πάσα άποψη.
Οι Διούδης, Βέλεθ, Σένκεφελντ και Χουάνκαρ ήταν εξίσου συγκλονιστικοί. αλλά ο Γάλλος δικαιούται την ειδική αναφορά εξαιτίας των ειδικών συνθηκών της περίπτωσής του.
Ο Μπόλονι δικαιώθηκε επίσης με την επιλογή της τριπλέτας Αλεξανδρόπουλος, Μαουρίσιο, Σανκαρέ στον άξονα της μεσαία γραμμής.
Ο πρώτος αναχαίτισε τον Φορτούνη, κατάπιε αμέτρητα χιλιόμετρα και συμπλήρωσε ιδανικά τους συμπαίκτες του στον νευραλγικό αυτόν χώρο. Ο Βραζιλιάνος υπήρξε ο ιθύνων νους και το «δυναμό» του ρυθμού ενώ ο Σενεγαλέζος πιστοποίησε ότι οι Ντρεοσί-Μπόλονι έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού με την περίπτωσή του.
Εβγαλε την υποδειγματική ασίστ στο πρώτο γκολ, πέτυχε το δεύτερο και έμοιαζε με ανήμερο θεριό. Πού να φτάσει και στο 100% της φυσικής του κατάστασης…
Στην τριάδα της επίθεσης, ο Ενγκμπακοτό άγγιξε το τέλειο τακτικά και συνέθεσε ένα εξαιρετικό δίδυμο στη δεξιά πλευρά με τον Μολό, ενώ τα διαπιστευτήρια της οξυδέρκειάς του φάνηκαν περίτρανα στο πρώτο γκολ του Παναθηναϊκού όταν αντιλήφθηκε ξοπίσω του τα... χνότα του Μαουρίσιο, έσκυψε το κεφάλι και άφησε στον Βραζιλιάνο την κεφαλιά που άνοιξε το δρόμο προς τη νίκη.
Ο Καμπετσής έδωσε πολλές μάχες και ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος τακτικά, ενώ ο Σεμέδο θα θυμάται για καιρό τον Ιωαννίδη, ο οποίος όχι μόνο δεν είχε κανένα πρόβλημα να τα βάλει με τον θηριώδη Πορτογάλο, αλλά τον εξέθεσε κιόλας ανεπανόρθωτα σε αρκετές περιπτώσεις.
Ειδικότερα στο πρώτο ημίχρονο και στη φάση του γκολ του Μαουρίσιο, ο Ιωαννίδης έπαιξε τον πλέον καταλυτικό ρόλο. Δεν πήρε χαμπάρι από το τάκλιν του Σεμέδο, έμεινε όρθιος, είδε την κίνηση του Σανκαρέ στο χώρο και μετά όλα έγιναν απλούστερα.
Η μεγαλύτερη δικαίωση του Μπόλονι όμως δεν αφορούσε τα πρόσωπα. Αφορούσε το διάβασμα του αντιπάλου, τη στρατηγική του να πιέσει ψηλά τους Πειραιώτες στο ξεκίνημα του ντέρμπι για να τους αιφνιδιάσει, όπως και εγένετο με το καθοριστικό πρώτο γκολ.
Αφορούσε το βασικό του μέλημα να τους δώσει τις ελάχιστες δυνατές καταστάσεις τρανζίσιον, να αποκόψει το κάθετο παιχνίδι τους, να εκμηδενίσει τις απειλές από στατικές φάσεις και να τους χτυπήσει με αυτές, όπως έγινε στο δεύτερο γκολ.
Ο Μαρτίνς, στην αντίπερα όχθη, θεώρησε ότι μπορεί να περάσει αλώβητος από τη Λεωφόρο στο ρελαντί, κάνοντας ένα μίνι ροτέισον στην ενδεκάδα του. Στην πορεία του ντέρμπι έτρεχε και δεν έφτανε, αλλά ήταν αργά για δάκρυα. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε;
Το μεγαλύτερο κέρδος όμως του Παναθηναϊκού που προέκυψε ως απόρροια της νίκης στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ήταν η συσπείρωση των αποδυτηρίων και των παικτών της ομάδας.
Η εικόνα μέσα από τα αποδυτήρια της Λεωφόρου... μιλάει από μόνη της.
Τα ξέφρενα πανηγύρια όσων έπαιξαν, όσων έμειναν στον πάγκο κι όσων βρέθηκαν στην εξέδρα.
Το μεγάλο καταπράσινο κουβάρι που τραγουδούσε στο φινάλε τον ύμνο της ομάδας και φώναζε με τις φλέβες να πετάγονται έξω συνθήματα της εξέδρας.
Την έκσταση του Κουρπέλη και τα χοροπηδήματα με τον Διούδη, τα «Μάου-Μάου» όλων προς τον Μαουρίσιο.
Το «ζω σε παράνοια» των Μπουζούκη και Χατζηγιοβάνη, τα «ΠΑΟ ολέ» του Μακέντα.
Οι εικόνες αυτές και το δέσιμο των αποδυτηρίων, αποτελεί την πιο σημαντική παρακαταθήκη για το παρόν και κυρίως το άμεσο μέλλον του Παναθηναϊκού.
