Αν το συμπέρασμα που βγάζει κανείς από μία ήττα είναι πως οι «αλλόθρησκοι» πρέπει να κάνουν τα παιδιά τους Ολυμπιακούς, τότε κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να συμβαίνει στο κεφάλι αυτού που το γράφει.
Το να επικαλείσαι για μία σου ήττα την ατυχία είναι θεμιτό. Να μιλάς για κακή διαιτησία έχει γίνει σχεδόν… θέσφατο. Να πιάνεις όμως στο στόμα σου παιδιά είναι ποταπό. Άραγε υπάρχει πιο κάτω;
Ο Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, ένας άνθρωπος με θεσμικό ρόλο, κάποιος που εκφράζει τις θέσεις της ερυθρόλευκης ΠΑΕ, μετά από την ήττα στην Λεωφόρο «ξέρασε» για μία ακόμα φορά μέσα από τα social media δηλητήριο, μίσος, μισαλλοδοξία με φτηνούς χαρακτηρισμούς που θέσεις που εκφράζουν την ποιότητα (;) που έχει ως άνθρωπος.
Κανονικά τέτοιες θέσεις θα έπρεπε να λογοκρίνονται ακόμα και από τα ίδια τα social media. Με κίνδυνο να… αναγουλιάσετε επικίνδυνα θα τις επαναλάβουμε από αυτό εδώ το βήμα, ώστε να δοθούν οι κατάλληλες απαντήσεις: «ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ, ΚΑΝΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ! Μην τα κάνετε ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΥΣ, όπως είστε εσείς. Εντάξει. Θα χαίρεστε (στην καλύτερη) 10 μέρες στις 365! Αλλά δεν θέλετε τα παιδιά σας να είναι χαρούμενα (ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ) τις 355 υπόλοιπες;;;».
Καταρχάς, ας πιάσουμε το ποιος υποδεικνύει στους «αλλόθρησκους» να κάνουν τα παιδιά τους Ολυμπιακούς.
Το υποδεικνύει κάποιος που μέχρι τα 35 του, μέχρι να πιάσει δουλειά στον Ολυμπιακό, έκρυβε με κάθε τρόπο την οπαδική του ταυτότητα.
Κάποιος που όταν τον ρωτούσαν τι ομάδα είναι, ίδρωνε, ξεφυσούσε και απαντούσε… «Τσέλσι»!
Κάποιος που ντρεπόταν για αυτό που ήταν.
Κάποιος που έτρεμε μην τυχόν και καταλάβει ο κόσμος ποια ομάδα συμπαθεί.
Κάποιος που επί σειρά ετών φοβόταν 365 ημέρες το χρόνο μη τυχόν και αντιληφθούν ότι μέσα του πανηγυρίζει σε κάθε γκολ του Ολυμπιακού.
Κάποιος που μεγάλωσε καταπιέζοντας τον εαυτό του, τα συναισθήματα του, τα πιστεύω του.
Κάποιος που προσπαθούσε να πείσει τους γύρω του ότι μεγάλωσε με τις αφίσες του Πίτερ Όσγκουντ, του Ρέι Γουίλκινς και του Πίτερ Μπονέτι (ανάθεμα κι αν τους ξέρει) και όχι του Νίκου Αναστόπουλου και του Τάσου Μητρόπουλου.
Κάποιος που δήλωσε Ολυμπιακός και έγινε… Ολυμπιακάρα, μόνο όταν απέκτησε τις πλάτες για να τον υποστηρίξουν.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος μιλάει για «κομπλεξικούς», για «στερημένους», για ευτυχισμένους και δυστυχισμένους.
Ας μην τον κάνουμε όμως προσωπικό. Δεν (του) αξίζει. Ας πιάσουμε την ουσία του θέματος.
Ποιος είναι αυτός που θα πιάσει στο στόμα του οικογένειες και παιδιά και θα τους υποδείξει ποια ομάδα θα υποστηρίξουν;
Ποιος είναι αυτός που θα κάνει τέτοιους χαρακτηρισμούς σε όσους δεν είναι Ολυμπιακοί;
Ποιος είναι αυτός που θα συνδέσει την ευτυχία ενός ανθρώπου / παιδιού στην ζωή του ανάλογα με το τι ομάδα υποστηρίζει;
Θα πρέπει να τα έχει πολύ μπερδεμένα όλα μέσα του αν θεωρεί ότι ευτυχισμένος γίνεται κάποιος μόνο όταν η ομάδα του κερδίζει.
Θα πρέπει να είναι ακόμα πιο μπερδεμένος μέσα του, αν πιστεύει ότι τα παιδιά θα πρέπει να επιλέγουν την ομάδα που θα υποστηρίξουν ανάλογα με το ποια είναι πρώτη, ποια έχει τους περισσότερους τίτλους, ποια κερδίζει πιο συχνά.
Θα πρέπει να τα έχει κάνει τελείως σαλάτα μέσα του, αν θεωρεί ότι κάποιος είναι ευτυχισμένος όταν επιλέγει μία ομάδα που κερδίζει (ανεξαρτήτως τρόπου) και όχι κάποια που αντιπροσωπεύει τις αξίες, τα πιστεύω του, τα βιώματά του, την κοινωνικοοικονομική του θέση, την οπτική του στον κόσμο.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που κάποιος από τον Ολυμπιακό χρησιμοποιεί αυτή την φτηνή ρητορική προσηλυτισμού. Ήταν τα λόγια του Βαγγέλη Μαρινάκη μετά το ντέρμπι της ντροπής με το ακυρωθέν γκολ του Κατσουράνη και την μπούκα των οπαδών για να τραμπουκίσουν τους παίκτες του Παναθηναϊκού.
Τότε που ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός είπε το περίφημο «διδάξαμε ήθος» και προέτρεψε τους γονείς να κάνουν τα παιδιά τους Ολυμπιακούς για να πηγαίνουν χαρούμενα στο σχολείο.
Τυχαίο; Αποκλείεται!
Υπάρχει όμως μία διαφορά με τότε. Τότε, δεν υπήρχε SDNA και πέρασε έτσι, αμάσητο. Χωνεύτηκε και καταχωνιάστηκε στην συλλογική μνήμη ως μια δήλωση μέσα στην ευφορία της στιγμής.
Ως εδώ όμως! Η κόκκινη γραμμή ξεπεράστηκε (ξανά).
Καραπαπά μην ξαναπιάσεις παιδιά στο στόμα σου!
Τις υποδείξεις, τις προτροπές, τις νουθεσίες κράτησε τες για σένα. Ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται υποδείξεις από κάποιον που θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που ντρεπόταν για αυτό που ήταν. Και ως εκείνος που ντρέπεται η ελληνική κοινωνία για αυτό που έγινε σήμερα...
Η θέση του SDNA
