Η σεζόν του μέχρι τώρα μοιάζει ιδανική. Ψέματα. Ίσως θα ήταν ιδανική αν είχε διατηρηθεί στην έκτη θέση ή αν μπορούσε να ελπίζει ότι θα προλάβει τον Αστέρα Τρίπολης. Είναι σα να παίρνει δέκα, αλλά να του λείπει ο τόνος. Στα προημιτελικά του κυπέλλου, με ζωντανές ελπίδες πρόκρισης, στην έβδομη θέση της βαθμολογίας, και με μια ισορροπία στα αποτελέσματα και στις εμφανίσεις του. Μετά από 21 ματς πρωταθλήματος και τρία κυπέλλου, μια κηλίδα υπήρχε στη σεζόν: Εκείνο το ταπεινωτικό Βόλος-ΟΦΗ 1-4 στις 23 Νοεμβρίου του προηγούμενου έτους.
Και σα να μην έφτανε το 2-0 στο πρώτο ματς της φάσης των «16» του κυπέλλου ή το 1-1 στον επαναληπτικό ̇σα να μην έφτανε που τον απέκλεισε από το κύπελλο, ο Βόλος ήθελε και κάτι ακόμα για να ξεπλύνει εκείνο το ματς. Το πήρε, λοιπόν, στο Ηράκλειο. Με τον Περέα να διαμορφώνει από το «καλησπέρα» τα δεδομένα του αγώνα και να βάζει τον ΟΦΗ με την πλάτη στον τοίχο… Με τον Δουβίκα να διπλασιάζει τα τέρματα του Βόλου στο 21’ και να ισοπεδώνει ψυχολογικά την ομάδα του Γιώργου Σίμου… Με τον Γιαννούλη να σημαδεύει το δοκάρι στο 32’ και στη μεγάλη ευκαιρία των Κρητικών να επιστρέψουν στο ματς νωρίς… Με, για να μην μακρηγορούμε, τη διαφορά που έχουν οι δύο ομάδες στην εικόνα τους τον τελευταίο καιρό να αποτυπώνεται στο γήπεδο.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν πιο ισορροπημένο. Ο ΟΦΗ βελτιώθηκε, κυριάρχησε στο γήπεδο και θα άξιζε την ισοπαλία. Κατάφερε πρώτα να φτάσει στο… δοκάρι, κατόπιν να μειώσει το σκορ με το παρθενικό γκολ του Καστάνιος στο ελληνικό πρωτάθλημα, όμως δεν κατάφερε ξανά να απειλήσει μέχρι τη λήξη του αγώνα και να πάρει έστω τον ένα βαθμό της ισοπαλίας. Οι συνεχόμενες ήττες του ΟΦΗ, πλέον, είναι έξι και τα συνεχόμενα ματς χωρίς νίκη έχουν φτάσει τα εννέα…
