3/2/1908 – 3/2/2021. 113… χρονάκια και είναι μόνο η αρχή. Ως το άπειρο, μέχρι το τέλος του κόσμου. Εχει γενέθλια σήμερα ο Παναθηναϊκός και γίνεται «θέμα». Σωστό κι αυτό, μα είναι η μισή αλήθεια. Γιατί ο σύλλογος μεγάλος γιορτάζει στην καρδιά και το μυαλό μας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. «Κάθε μέρα σ’ αγαπώ πιο πολύ», δεν λέμε; Και ΕΤΣΙ είναι.
Μου ζητήθηκε να γράψω καμιά δεκαριά από τις καλύτερες στιγμές που έχω ζήσει με τον Παναθηναϊκό. Δύσκολο πράγμα, δεν ξεχωρίζονται εύκολα. Και αν το… απλώσεις το πράγμα δεν γράφεις βιβλίο, αλλά εγκυκλοπαίδεια. Πάμε να θυμηθούμε τι – περίπου – έχουμε ζήσει, με κίνδυνο να χάσουμε τουλάχιστον τα μισά γιατί δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά ένα θεματάκι με τη μνήμη μου το έχω. Ξεκινάμε ΠΑΝΤΑ με την σημείωση της ευλογίας να ακολουθείς από τόσο κοντά την ομάδα. Ξεκίνησα ως οπαδός, στην πορεία έκανα το χόμπι μου και την κ@ύλ@ μου επάγγελμα και ευχαριστώ κάθε μέρα τον (πράσινο) Θεό για την επιλογή αυτή.
1. Η «λάβα» κατάπιε την Χόνβεντ: Λόγω της σχέσης του πατέρα μου με την αθλητική δημοσιογραφία είχα από μικρός ένα κάρο παραστάσεις μέσα από τα γήπεδα. Αυτό ωστόσο που με σημάδεψε σε… τρυφερή ηλικία ήταν τον Δεκέμβρη του 1987. Ρεβάνς του 5-2 με την Χόνβεντ. Εισιτήριο μόνο με θαύμα. Βρέθηκαν τελικά δύο που έγραφαν πάνω το τρομερό. Θύρα 11, θέση τάδε, σειρά… σκαλί! Ναι, ήταν φορές που δεν μας χωρούσε το ΟΑΚΑ και τυπώναμε μέχρι και στα σκαλιά. Πως να γλιτώσουν εκεί μέσα οι Ούγγροι; Τρομερή εμπειρία, θαρρείς και τα αυτιά σου είναι ακόμα βουλωμένα.
2. Το ΟΑΚΑ να… γέρνει: Ένα χρόνο πριν είχε πραγματοποιηθεί ΤΟ θαύμα, μα δυστυχώς το είδα από την τηλεόραση. Το ΟΑΚΑ να θυμίζει πύργο της Πίζας και να γέρνει. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 4-0 στον τελικό του Κυπέλλου, με τις κερκίδες να έχουν μια σπάνια ομορφιά. Το ένα γκολ διαδεχόταν το άλλο και κάποια στιγμή στις… κάποτε γεμάτες κερκίδες οι Παναθηναϊκοί έμειναν μόνοι τους. Αυτοί και τα… καθίσματα. Για κάποιους ο γάμος είχε σχολάσει νωρίς, η γνωστή ταρίφα έπεφτε ξανά… Παίζει να το έχω δει στο youtube και 500 φορές.
3. Βάντζικ και… τάβλα: Μάρτιος του 95, ρεβάνς στο Καραϊσκάκη ενώ έχεις χάσει με 1-2 στο ΟΑΚΑ. Οι περισσότεροι της παρέας αρνητικοί για γήπεδο, έβλεπαν (που να ‘ξεραν…) την πίκρα να έρχεται. «Θα γίνει ρε, μην είστε μαλάκες», να επιμένω. Με αυτά και με αυτά μείναμε δύο. Εγώ και ο συγχωρεμένος ο Κώστας. «Πάμε ρε και όπου βγει». Η μόνη «έκπτωση» ήταν να μην πάμε όπως πάντα με τα τρένα από την Βικτώρια. Κασκόλ στην τσέπη (ναι, παλιά «έπαιζε» κι αυτό) και κατευθείαν Πειραιά. Ο Βάντζικ κατεβάζει στις καθυστερήσεις το πέναλτι του Αλεξανδρή και τα ζούμε ΟΛΑ. Κάπου εκεί αν θυμάμαι καλά, κοιτώντας τους απέναντι «αγάλματα» κανά μισάωρο μετά τη λήξη, πρέπει να βγήκε και το σύνθημα περί… τάβλας.
4. «Το πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει»: Απρίλιος του ’96, πιτσιρικάς και που λεφτά για… τρέλες. Γιατί τρέλα έμοιαζε να δώσεις ένα κάρο λεφτά να μας στο Αμστερνταμ για να δεις (όπως λέγανε ΟΛΟΙ) τον Παναθηναϊκό να… χάνει από τον Αγιαξ. Αφού τα μάζεψες με τόσο κόπο λοιπόν και αφού σε έπαιρνε για ένα ταξίδι ακολούθησες τη λογική. Και πήγα στο Παρίσι. Δεν το μετάνιωσα. Το πρώτο ευρωπαϊκό στο μπάσκετ βάφτηκε πράσινο. Το πρώτο από τα έξι της αυτοκρατορίας του Παύλου και του Θανάση. Του Θανάση και του Παύλου. Και τι δεν θα έδινα όμως για κάποια χιλιαρικάκια ακόμη να βίωνα το έπος του Αμστερνταμ. Ευλογημένοι όσοι τα έζησαν και τα δύο…
5. Βάλτο ρε Γκόραν: Απρίλιος του 2002, στο Καμπ Νου. Εχεις νικήσεις την Μπάρτσα με 1-0 στη Λεωφόρο και πας για το θαύμα. Και εσύ ξανά ΕΚΕΙ. Από τα καλά δουλειάς, δεν έχω χάσει ταξίδι στην Ευρώπη από ένα σημείο και μετά. Μπορεί να είχε δάκρυα στο φινάλε, αλλά αυτό το αίσθημα της περηφάνειας δεν θα το ζήσουν άλλοι. Το γκολ του Μιχάλη, η ευκαιρία του Σάριτς, το πέναλτι στον Μανώλη που δεν δόθηκε ο Κάρα με τον κομμένο χιαστό μα πάνω απ’ όλα αυτά τα διαολεμένα εκατοστά στο σουτ του Γκόραν. Ο χρόνος σταμάτησε, η Βαρκελώνη τρόμαξε όσο ελάχιστες άλλες φορές, αλλά η… παλιόμπαλα δεν μπήκε μέσα.
6. Οι… πράσινοι Πύργοι: Για να φτάσουμε στο βράδυ της Βαρκελώνης είχαν προηγηθεί κι άλλα ταξίδια εκείνη τη σεζόν. Καλά τα… μπάνια στη Μαγιόρκα (είχαμε προκριθεί και το ρίξαμε στις διακοπές) αλλά η εμπειρία με τη Σάλκε ήταν άλλο πράγμα. 11 Σεπτέμβρη, στη Νέα Υόρκη γίνεται η επίθεση στους δίδυμους Πύργους και όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τηλεόραση. Το ίδιο και στο Γκενζελκίρχεν που βρισκόμασταν με την Πανάθα. Ηρθε η ώρα όμως να σηκωθούμε και να πάνε στο γήπεδο. Και εκεί οι δικές μας ρουκέτες, του Γκόραν και του Αγγελου, ήταν οι πιο γλυκές. Ακόμα ακούω τον Νικολογιάννη να ουρλιάζει δίπλα μου με ένα τηλέφωνο στο χέρι κάνοντας ραδιοφωνική περιγραφή.
7. «Και όταν πας εσύ ξανά στον τελικό»: Μάρτιος του 2003, έχεις αποκλείσει Λίτεξ, Φενέρ (άλλη εμπειρία και εκεί στην Τουρκία με τα γιαούρτια στον Γιωργάκη) και παίζεις με τους «δράκους» στο Οπόρτο για να πας στους «4» και μετά στον τελικό, εξ ου και το «όταν πας εσύ στον τελικό». Ο Μανώλης τους καρφώνεις και κερδίζεις 0-1 αλλά στη ρεβάνς γίνονται όλα τα κακά μαζί. Η αμαρτωλή ΕΠΟ δεν σου δίνει ρεπό από το πρωτάθλημα, στα Γιάννινα χάνεις εκτός από το ματς και τον Μπασινά, πας στη ρεβάνς με κόφτη τον Παντελή Κωνσταντινίδη και λυγίζεις στην παράταση. Αν περνούσες πιστεύω ότι αυτή η ομάδα μπορούσε να σηκώσει και την κούπα.
8. Τρέλα στο Μιλάνο: Νοέμβρης του 2008. Εχεις ήδη ρίξει ένα τρίμπαλο στη Βρέμη και πας στο Μιλάνο για το θαύμα, για να πάρεις έστω ένα βαθμό. Εσύ και… πέντε χιλιάδες κόσμου. Και τους κάνεις την κηδεία με τον Σαριέγκι και τρελαίνεις την Ευρώπη αφήνοντας εν τέλει δεύτερη την Ιντερ του Μουρίνιο. Γιατί εσύ είσαι ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
9. Το έπος του Γουέμπλεϊ: Είμαι 46, μακάρι να ήμουν… 66 να ζούσα το Γουέμπλεϊ. Η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο. Αντε και… 56 να ακολουθούσα διά ζώσης την πορεία το 84-85 στους 4 του πρωταθλητριών και όχι από την καναπέ και την ΕΡΤ. Σε κάθε περίπτωση έναν τελικό και δύο ημιτελικούς ΜΟΝΟ ΕΣΥ. Και όταν σπάσει μια μέρα αυτό το ρεκόρ, πάλι ΕΣΥ θα το κάνεις Παναθηναϊκέ.
