Εδώ και λίγες εβδομάδες, η ΕΡΤ προβάλλει μια σειρά μυθοπλασίας που ονομάζεται «Τα καλύτερά μας χρόνια». Στη σειρά αυτή, την οποία σκηνοθετεί η Όλγα Μαλέα (πρωταγωνιστούν οι Ηλίας Μελέτης και Κατερίνα Παπουτσάκη), πραγματοποιείται ένα ταξίδι στο χρόνο που ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και συνεχίζεται μέχρι και τη δεκαετία του 1970. Μια εποχή εντελώς διαφορετική από τα σήμερα. Ανέμελη, αθώα, αφελής, με σεξουαλικές και... εθνοσωτήριες επαναστάσεις, με πολύχρωμα φορέματα και παντελόνια καμπάνα, με ασπρόμαυρα καρέ στις πανάκριβες και ογκώδεις τηλεοράσεις που πρωτομπήκαν τότε στα ελληνικά νοικοκυριά, κερδίζοντας σταδιακά τη μάχη απέναντι στο ηρωικό ραδιόφωνο. Αλλά... και με μπόλικο τριφύλλι! Ο Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ δεν θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια σειρά. Στο τρέιλερ του επεισοδίου που θα προβληθεί την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου στις 22.00, και το οποίο παίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από την κρατική τηλεόραση, η οικογένεια Αντωνόπουλου πανηγυρίζει στο σαλόνι του σπιτιού της για την ιστορική νίκη σε βάρος του Ερυθρού Αστέρα, που σήμαινε πρόκριση για πρώτη -και μοναδική- φορά σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης από ελληνικό σύλλογο, τραγουδώντας δυνατά τον ύμνο της ομάδας.
Στο δωμάτιο του οκτάχρονου Άγγελου, τον οποίο υποδύεται ο μικρός Μανώλης Γκίνης και του 17χρονου αδερφού του, Αντώνη (αξίζει να αναφερθεί ότι το πραγματικό επώνυμο του ηθοποιού που παίζει τον Αντώνη, είναι Καπουράνης!), εμφανίζονται... σε ρόλο γκεστ σταρ 11 ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού από τη μετά-Μπόμπεκ εποχή της περίφημης «Ανανέωσης». Μια μεγάλη αφίσα της «πράσινης» ενδεκάδας της περιόδου 1967-68 δεσπόζει πάνω από τα κρεβάτια των νεαρών Αθηναίων (η ιστορία διαδραματίζεται στις γειτονιές του Γκύζη): Μπέλλης, Πιτυχούτης, Καμάρας, Κωνσταντίνου, Σούρπης, Λουκανίδης, Ροκίδης, Σακελλαρίδης, Παπαεμμανουήλ, Δομάζος, Γραμμός παρατάσσονται στο κέντρο του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ορισμένοι εξ αυτών θα πατήσουν, λίγα χρόνια αργότερα, το χορτάρι του «ναού» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, του θρυλικού Γουέμπλεϊ. Υπάρχει όμως και ένα κρυμμένο hint στο τέταρτο επεισόδιο της σειράς! Στην επιγραφή ενός κομμωτηρίου ονόματι «Νανά», που βρίσκεται στη γειτονιά που εκτυλίσσεται η πλοκή, διακρίνονται δύο μεγάλα τριφύλλια, ένα λευκό κι ένα πράσινο!
Ο Σύλλογος Μεγάλος του Φέρεντς Πούσκας και του Μίμη Δομάζου είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ποπ κουλτούρας μιας ολόκληρης εποχής. Και η απόφαση για το ποιος σύλλογος θα χρησιμοποιηθεί ως όχημα μετάβασης σε μια ρετρό κατάσταση των 70s ήταν πανεύκολη για τους σεναριογράφους Νίκο Απειρανθίτη και Κατερίνα Μπέη. Στο μυαλό τους δεν πρέπει να υπήρξε καν δίλημμα.
Κι ερχόμαστε, περίπου 50 χρόνια αργότερα, στο 2021...
Το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» μπορεί να είναι απείρως πιο σύγχρονο και πιο λειτουργικό από το παραπαίον Ελληνικό, η προσγείωσή μας όμως είναι απότομη και επεισοδιακή. Ο Παναθηναϊκός δεν πατάει πια σε αχανή στάδια όπως το Γουέμπλεϊ του Λονδίνου, το Μαρακανά του Βελιγραδίου ή το Σεντενάριο του Μοντεβιδέο. Βασικά, δεν πατάει καν σε διεθνή γήπεδα. Η διοίκησή του τον έχει καταδικάσει σε ευρωπαϊκό μαρασμό, καθώς και σε αποχή από τους εγχώριους τίτλους.
Επαναπαυμένος στις δάφνες του παρελθόντος, ο σύλλογος τιμάει -καλώς βέβαια- το έπος του Γουέμπλεϊ, τοποθετώντας... δάφνες κάτω από το τριφύλλι της αγωνιστικής φανέλας. Δίνεται καμιά φορά η εντύπωση ότι όσο στερείται φαντασίας η σημερινή μέτρια ποδοσφαιρική ομάδα, άλλο τόσο στερούνται έμπνευσης οι άνθρωποι που είναι επιφορτισμένοι με το επικοινωνιακό κομμάτι του ενδοξότερου ελληνικού σωματείου. Η φανέλα αυτή χαρακτηρίστηκε -κακώς αυτήν τη φορά- επετειακή. Μα πόσο επετειακή μπορεί να είναι μια φανέλα η οποία δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που φορούσαν «αυτά τα λιοντάρια, αυτά τα τριφύλλια, αυτός ο μεγάλος Παναθηναϊκός»; Πώς γίνεται, επίσης, σε μια επετειακή φανέλα του συλλόγου να υπάρχει κόκκινο χρώμα και η λέξη «Στοίχημα»; Αν όντως η ΠΑΕ Παναθηναϊκός αφουγκράζεται τα «θέλω», τα «πιστεύω» και το σχεδόν αλάνθαστο οπαδικό ένστικτο του κόσμου, ας κάνει μια βόλτα στα σχόλια απλών φίλων του Παναθηναϊκού, στην αναγγελία της παρουσίασης της επετειακής φανέλας, και θα διαπιστώσει το λάθος της να δημιουργήσει προσδοκίες που η ίδια δεν ήταν σε θέση να εκπληρώσει. Και μακάρι, την επόμενη φορά (καθώς αναμένονται και άλλες σχετικές εκδηλώσεις), να μας αναγκάσει σε θετικές κριτικές, όπως όταν χρησιμοποίησε ιστορικά μνημεία της πρωτεύουσας για τη φωτογράφιση της φανέλας της περιόδου 2020-21. Βέβαια, το πραγματικό πρόβλημα είναι άλλο. Σε μια υποτιθέμενη σειρά τύπου «Τα καλύτερά μας χρόνια», που θα προβαλλόταν εν έτει 2071 και θα αναπαριστούσε το σήμερα, τι θέση θα καταλάμβανε ο Παναθηναϊκός; Πιθανότατα δεν θα εμφανιζόταν ούτε σε ρόλο κομπάρσου, πόσο μάλλον πρωταγωνιστή.
Σίγουρα, πάντως, δεν θα καταλάμβανε τη θέση που ανέκαθεν είχε ο Παναθηναϊκός στην καρδιά της 60χρονης Δέσποινας Παπαϊωάννου, μιας ερασιτέχνιδας ζωγράφου από τις Σέρρες. Στον πίνακα που η ίδια φιλοτέχνησε, ξύπνησαν οι «πράσινες» μνήμες της από την ημέρα που στιγμάτισε μια για πάντα το 10χρονο τότε κορίτσι από τη Βόρεια Ελλάδα. «Ο Παναθηναϊκός μπαίνει στο Γουέμπλεϊ», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της πανέμορφης αυτής ελαιογραφίας. Μίμης Δομάζος, Τάκης Οικονομόπουλος, Αντώνης Αντωνιάδης, Γιάννης Τομαράς και ο Τάκης Μποβολανέας, η «μασκότ» της αρμάδας του «Πάντσο». Στη συνείδηση της κυρίας Παπαϊωάννου, το μόνο κόκκινο χρώμα που μπορεί να σταθεί δίπλα σε ένα λευκό τριφύλλι σε πράσινο φόντο είναι το κόκκινο στις φανέλες του Άγιαξ...
«Νύχτες που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν», τραγουδούσε κάποτε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. «Ας είναι το 2021 έτος Γουέμπλεϊ», λέει σήμερα η ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ας είναι το 2021 το έτος που θα εμφανιστεί ένας επενδυτής με συναίσθηση του πόσο τεράστιο μέγεθος είναι ο Παναθηναϊκός, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στην κοινωνία, θα απαντήσουμε εμείς.
Όσο για «τα καλύτερά μας χρόνια»; Ίσως να μην έχουν έρθει ακόμα. Ο Παναθηναϊκός, άλλωστε, είναι πολύ μεγάλο μέγεθος για να μην επανέλθει, αργά ή γρήγορά, εκεί που είναι η φυσική του θέση: στην κορυφή. Και, γιατί όχι; Nα πατήσει το χορτάρι του νέου Γουέμπλεϊ, τούτη τη φορά ως νικητής...
