MENU

Τα σημάδια είχαν αρχίσει να εμφανίζονται εδώ και μερικό καιρό. Το τελευταίο διάστημα όμως γίνονταν ολοένα πιο έντονα. Σε σημείο τέτοιο που πλέον να... φωνάζουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα τυχαίο γεγονός.

Και το χθεσινό παιχνίδι στο “Θ.Κολοκοτρώνης”, ένα γήπεδο στο οποίο έχει γραφτεί στο παρελθόν... ιστορία (ποιος ξεχνάει την αλήστου μνήμης διαιτησία του Σπάθα και την ατάκα του Χιου Ντάλας: “Ήταν η χειρότερη διαιτησία που έχω δει ποτέ”), ήρθε για να επαναφέρει τις μαύρες μνήμες του παρελθόντος. Τόσο εντός, όσο κι εκτός αγωνιστικού χώρου.

Ο Αστέρας Τρίπολης αντέχει για κάτι περισσότερο από μισή ώρα, για να ξεκλειδώσει όμως η άμυνά του, χρειάστηκε να κλείσουν τα μάτια διαιτητής (Γκορτσίλας) και VAR (Κουμπαράκης) σε διπλό επιθετικό φάουλ που έγινε. Τόσο από τον σκόρερ Σεμέντο, όσο κι από τον Ελ Αραμπί. Κι αφού η βασική δουλειά έγινε, τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να παίρνουν τον δρόμο τους.



Υπήρξε η περίπτωση πέναλτι, αλλά και το φάουλ-ανακάλυψη που κέρδισε ο Ελ Αραμπί πριν το 0-3. Ίσως τίποτα δεν άλλαζε όπως ήταν και το πιθανότερο, αλλά από πότε οι πιθανότητες αφαιρούνται με αποφάσεις των διαιτητών;



Ναι, δεν αμφιβάλει κανείς πως οι Πειραιώτες ήταν σαφώς καλύτεροι από τον Αστέρα και θα μπορούσαν να φτάσουν σε μία άνετη νίκη ακόμη και χωρίς αυτή τη σκανδαλώδη χείρα βοηθείας.

Από πού κι ως πού όμως νομιμοποιεί αυτό τον οποιοδήποτε διαιτητή να ευνοεί με τέτοιο σκανδαλώδη και προκλητικό τρόπο μία ομάδα; Τι σημασία έχει αν στο τέλος της ημέρας κερδίσεις 4 ή... 24-0, όπως άρχισαν να διατυμπανίζουν πολλοί από χθες το βράδυ, γυρνώντας μας στα πέτρινα χρόνια της και τον καιρό της «εγκληματικής οργάνωσης»;

Τις τελευταίες ώρες λοιπόν είδαμε να παίζει σε... επανάληψη η κασέτα της 20ετίας. «Και τι έγινε που βάλαμε ένα άκυρο γκολ; Στη συνέχεια μπήκαν άλλα τρία».

«Και τι έγινε που βάλαμε και δεύτερο άκυρο, αφού σκοράραμε τέσσερα συνολικά...». Ωραίο το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο. Γιατί ο δράκος... πέθανε όσο κι αν κάποιοι θέλουν να τον επαναφέρουν στη ζωή. Αυτό ήταν το τροπάριο που μεγάλωσε γενιές και γενιές μέσα στο ψέμα και την απάτη, που έκανε συνώνυμο το «νίκη να ναι κι όπως να ναι», χωρίς ηθικούς φραγμούς και αναστολές. Αυτή είναι η φιλοσοφία ζωής που έφερε μια ολόκληρη χώρα σε αυτό το επίπεδο.

Αν πετύχεις το πρώτο γκολ κι είναι ο ορισμός του επιθετικού φάουλ, εκείνοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι οι άλλες ομάδες δεν μπορούν να παίξουν το ίδιο καλό ποδόσφαιρο. Σαν να λένε: «Τι κι αν έκλεψα μία... Ferrari; Δεν βλέπεις τι αμαξάρα οδηγάω; Κοίταξε πόσο πίσω σε άφησα». Αυτή είναι η κοσμοθεωρία τους, που μας γυρίζει με μαθηματική ακρίβεια στα χρόνια του σάπιου παρελθόντος.

Τότε που βουτηχτές μεγαλουργούσαν, επόπτες έκλειναν τα μάτια, παραρτήματα άνοιγαν τα πόδια, κι όταν οι άμυνες γίνονταν βεντάλιες μετά το 1-0, ακολουθούσε το δεύτερο, τρίτο, τέταρτο γκολ για να ακολουθήσει η απαραίτητη αποθέωση...

Σε αυτό το σημείο βέβαια δεν μπορεί να μη σχολιάσει κανείς και τη στάση της πλειοψηφίας όλων των υπολοίπων. Να γίνονται... όργια στο γήπεδο και όλοι να παθαίνουν αφωνία. Η ΚΕΔ, οι ομάδες, οι παρατηρητές έως τα Μέσα Ενημέρωσης σε μια κανονική ομερτά! Ένα σχέδιο που με βάση τον ορισμό της αγωνιστικής, σε γήπεδο-VAR-παρατηρητή διαιτησίας, δείχνει ένα άριστα συντονισμένο σχέδιο που ένας στρατός είναι έτοιμος να συγκαλύψει ώστε το «έγκλημα» να περάσει ως μια υπέροχη ποδοσφαιρική παράσταση, που θα έπρεπε να υποκλινόμαστε όλοι. Όσοι τουλάχιστον δεν φοράνε... πάνες ή δεν θέλουν να γίνουν αφίσα-κάρτα-κορνίζα ή βίντεο που θα ξυλοκοπούνται έξω από τα σπίτια τους. Συνθήκες κανονικής Κολομβίας δηλαδή.

Μετά από μία ελεεινή διαιτησία, καθ' όλη τη διάρκειά της μάλιστα κι όχι μόνο σε συγκεκριμένες φάσεις -ενδεικτικό μεταξύ άλλων το γεγονός ότι στο 23' (!), άκουσον άκουσον, ο τερματοφύλακας του Αστέρα κιτρινίστηκε για... καθυστερήσεις- κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα!

Αυτά όμως είναι τα αποτελέσματα, αφενός του φόβου που κυριεύει τη συντριπτική πλειονότητα διαιτητών, δημοσιογράφων, παρατηρητών, επικεφαλής της ΚΕΔ, κι αφετέρου των... χορηγικών προγραμμάτων, τα οποία όπως φαίνεται λειτούργησαν άψογα, υποδειγματικά, πετυχαίνοντας απόλυτα τον στόχο τους.

Και στο τέλος της ημέρας, ζήσαν αυτοί καλά και η «Συμμορία» καλύτερα...

Η «κασέτα της 20ετίας» και η «ομερτά» είναι ξανά εδώ!