Πιο... τέλεια ευκαιρία δε μπορούσε να δοθεί μετά τη χθεσινή καταγραφή για τον Ολυμπιακό. Οι ερυθρόλευκοι πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, οι υπόλοιποι χάντρες στους ιθαγενείς. Γιατί, τι περισσότερο θέλει ο κόσμος από ένα όραμα, μια ελπίδα; Κοινώς, μας δουλεύουν όλοι μαζί, κι εμείς με τον κόσμο δουλευόμαστε μεταξύ μας κάθε καλοκαίρι στις κληρώσεις. «Στο χέρι του η πρόκριση», «στα μέτρα του η κλήρωση». Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Σαν να παίζει κασέτα.
Και... δώστου μπούφλες τον χειμώνα. Ο Ολυμπιακός έχει επτά χρόνια να προκριθεί σε επόμενη φάση του Ch.League. Ο ΠΑΟΚ έχει σερί 0-1-7 εκτός έδρας και τρία χρόνια παίζει-δεν παίζει Ευρώπη, δεν κάνει διαφορά. Η ΑΕΚ προσβάλει και την έννοια του κομπάρσου με 10 ήττες σε 11 ευρωπαϊκά ματς ομίλων.
Αυτές είναι οι καλύτερες ελληνικές ομάδες που αγωνίστηκαν στα ευρωπαϊκά κύπελλα την τελευταία τριετία. Κι εμείς εδώ, σαν τους μπούφους, κάθε εβδομάδα ονειρευόμαστε ανόδους στα ranking, να ξαναπάρουμε τις δυο θέσεις στο Champions league, τις σίγουρες στο Europa, να μην παίζουμε προκριματικούς. Έτσι όπως τα έκαναν, τρεις θέσεις στο Conference League και πολύ είναι. Για Intertoto είναι το σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Βασικά, από χθες έχω εξηγήσει ότι από τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ δεν υπάρχουν σοβαρές απαιτήσεις. Δεν μπορούν να μπουν με τον Ολυμπιακό ούτε από άποψη μεγέθους και διάρκειας, ούτε όμως και οικονομικά. Μια ομάδα με 450 εκατ ευρώ έσοδα την τελευταία 25ετία δεν γίνεται να συγκριθεί με συλλόγους που φυτοζωούσαν επί χρόνια και στο σύνολο μάλλον έχουν πάρει λιγότερα από το 10% του θεωρητικά ανταγωνιστή τους.
Είναι άλλο αυτό όμως, κι άλλο να αποκλείονται από τις Ομόνοιες και τις Ζόριες αυτού του κόσμου.
Η μεν ΑΕΚ δείχνει να μην προσπαθεί καν στην Ευρώπη, βγαίνει να παίξει με μια άμυνα που στην καλή της μέρα δέχεται τρία γκολ από ομάδες σαν τη Μπράγκα. Ο δε ΠΑΟΚ είναι τρίτη σεζόν που κάνει μια ευρωπαϊκή τρύπα στο νερό και αποτελεί το μοναδικό κεφάλαιο στο βιβλίο των ημερών Σαββίδη που δεν έχει καταγραφεί μια αξιοσημείωτη επιτυχία.
Κι αν χάνεις στο ματς πρόκρισης από τον 17χρονο Λοΐζο, τον 19χρονο Τζιωνή, τον 19χρονο Κακουλή και τα δεύτερα της αδιάφορης και αποκλεισμένης Ομόνοιας δεν συνιστά αποκλεισμό αλλά παταγώδη αποτυχία.
Αποτυχία που υποθηκεύει ταυτόχρονα και το μέλλον τους, μαζί με αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν υπάρχει κάτι θετικό που προκύπτει είναι η διαφορετική αντιμετώπιση. Στον ΠΑΟΚ και στην ΑΕΚ, προς επίρρωση των όσων γράφαμε χθες, διαβάζεις μια αληθινή αυτοκριτική, με εκφράσεις «ντροπή», «όνειδος», «θλιβερά ρεκόρ» να συνοδεύουν τα άρθρα ακόμα κι από τους ρεπόρτερ των ίδιων των ομάδων. Επιρρίπτουν ευθύνες στις διοικήσεις για κακοφτιαγμένα ρόστερ, στους προπονητές, στους παίκτες. Δεν βάζουν το κεφάλι στην άμμο όπως η «Συμμορία», επιχειρούν μέσα από καλόπιστη ή κακόπιστη κριτική να βρεθεί μια λύση. Θα μπορούσαν να στρουθοκαμηλίσουν, να χαϊδέψουν αυτιά, να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα, να φταίει το ένα σάιτ (όπως πιστεύει για τους αποκλεισμούς του Ολυμπιακού το πόπολο του ιδιοκτήτη), ο «αλήτης διαιτητής» που δεν έδωσε πέναλτι στον Σβιντέρσκι στο 1-1, αν θες να βρεις δικαιολογίες, υπάρχουν άπειρες.
Κριτική γίνεται και γίνεται σωστά. Διότι αν ψάχνεις τρεις μήνες σέντερ φορ και καταλήγεις στον... Τσόλακ ποιος σου φταίει, μετά; Αν η ΑΕΚ από όλα τα διαθέσιμα μπακ κατέληξε στον φιλότιμο Μπακάκη, πως να τα βάλει μετά με τον Γκαλένο;
Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου θα μπορούσε να αποτυπώνει πως βλέπουν ΠΑΟΚ και ΑΕΚ τον Ολυμπιακό αυτή τη στιγμή, και πως βλέπουν όλοι μαζί τις σοβαρές ευρωπαϊκές ομάδες.
Αυτό φυσικά είναι και το... δυστύχημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να γίνεται διαγωνισμός ευρωπαϊκής αποτυχίας ανάμεσα σε έναν που έχει 0-0-10 εκτός έδρας και τους άλλους που έχουν 0-1-7 ή 1-0-11. Το τρένο χάθηκε πια, το πουλάκι πέταξε και πολύ αμφιβάλω αν υπάρχει τρόπος επιστροφής σε επίπεδο ranking. Ίσως εκεί, στο Conference, που οι αντίπαλοι θα είναι στα μέτρα μας, όπως θα ξαναλέμε όλοι παρέα (ΜΜΕ-Φίλαθλοι-Ομάδες) να επιχειρήσουμε κάποια στιγμή να βγούμε στον αφρό. Προς το παρόν... απολαμβάνουν όλοι τον πάτο της θάλασσας, απλά το κακό είναι ότι είμαστε στα άπατα του ωκεανού και δεν φαίνεται η επιφάνεια...
Επί προσωπικού: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία από το να χάνει/κερδίζει μια οποιαδήποτε ομάδα και στο μυαλό των «καμμένων» (προέδρων, υποτακτικών κλπ) να είμαι εγώ ή το SDNA. Αυτό δείχνει και τι «ζημιά» έχετε πάθει... Απόλαυση (αλλιώς θα το έγραφα αλλά never mind)!
