ΟΚ, δεν είπε κανείς ότι θα πάρεις ή έστω θα διεκδικήσεις το πρωτάθλημα, αλλά όχι και τέτοιο ξενέρωμα από την πρώτη αγωνιστική ρε αδερφέ! Δώστε ένα ρημάδι κίνητρο στον κόσμο να ασχοληθεί ξανά, μην τους «διώχνετε» με το καλημέρα, μην τους γυρίζετε στην μιζέρια και την απαξίωση για τους πάντες και τα πάντα.
Στο ίδιο έργο θεατές λοιπόν. Ξεκίνημα με το αριστερό σε μια έδρα που παραδοσιακά τον δυσκολεύει και… τι είχες Παναθηναϊκέ, τι είχα πάντα. Το γράφαμε και πριν τη σέντρα πως αυτό το ματς δεν είναι ΑΠΛΑ τρεις βαθμοί. Αν ήταν έτσι έχεις χάσει εκεί μέσα έχοντας πολύ καλύτερες ομάδες από την φετινή, όμως το θέμα δεν είναι αυτό. Είναι η πρεμιέρα, είναι τα όσα έχουν προηγηθεί εδώ και πολλά χρόνια και το (φυσιολογικό) έλλειμα οποιασδήποτε υπομονής, είναι αυτή η χοντρή ξενέρα που φάγαμε όλοι από τόσο νωρίς, χάνοντας την ευκαιρία ΕΣΤΩ και να «παραμυθιαστούμε» (τι συζητάμε Θεέ μου, αλλά δεν είναι της παρούσης).
Φυσικά και θα μπορούσε να το πάρει το ματς ο Παναθηναϊκός. Όπως και να το χάσει από τα αποδυτήρια. Ξεκίνησε τραγικά, για 15 λεπτά αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν και στη συνέχεια έκανε ένα πάρα πολύ καλό ημίωρο με τον Καρλίτος να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Το κακό ήταν ότι στο καλό του διάστημα το τριφύλλι δεν έβαλε γκολ, παρά τις κραυγαλέες ευκαιρίες που είχε και το ακόμα πιο κακό ότι στην επανάληψη δεν βγήκε καν στο γήπεδο και σχεδόν ξεχάσαμε τι είχε προηγηθεί και τι περιμέναμε να ακολουθήσει.
Ένα φάντασμα ήταν ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο, τραγικά ανέτοιμος και με αντίδραση… μικρής ομάδας μετά το γκολ που δέχτηκε. Δεν συζητάμε το πως το δέχτηκε, που οι αμυντικοί μάρκαραν με τα μάτια (και ο Αγιούμπ δεν ήταν πουθενά) αλλά το γεγονός ότι αντί στη συνέχεια οι πράσινοι να φάνε το γήπεδο, να σκυλιάσουν για την ισοφάριση και την ανατροπή, ήταν εν τέλει τυχεροί που δεν δέχτηκαν και δεύτερο τέρμα. Κι αυτό πονάει περισσότερο και από την ήττα.
Επαναλαμβάνω πως κανείς δεν περίμενε να χαθεί το τόπι στην πρεμιέρα. Το θέμα ήταν να μην χαθεί και το ματς, να βρεις τον τρόπο να φτάσεις έστω σε αυτό που λέμε επαγγελματική νίκη. Ολοι ξέραμε ότι η ομάδα δεν ήταν έτοιμη, αλλά τελικά… παραήταν ανέτοιμος ο Παναθηναϊκός αλλά και ο Πογιάτος (κόουτς ο Κουρμπέλης ΔΕΝ βγαίνει, πρεμιέρα είναι ΠΟΤΕ κουράστηκε;). Τα «θέλουμε χρόνο» έχουν μια βάση όταν μιλάμε για νέα ομάδα αλλά εδώ ΔΕΝ υπάρχει χρόνος. Τα φιλικά τελειώσανε και κάθε απώλεια πονάει. Ηδη είσαι μείον τρεις και (το χειρότερα) με τα φτερά κομμένα.
Εντάξει ότι το ρόστερ είναι καλύτερο, ότι το παιχνίδι θα γλυκάνει με Βιγιαφάνες και Αϊτόρ και ότι πίσω με Σένκεφελντ θα είσαι αλλιώς το ξέρουμε. Το θέμα ότι μέχρι να γυρίσουν όλοι αυτοί έπρεπε να βρεις τρόπο, να κόψεις το κεφάλι σου που λέμε και να κερδίζεις έστω και με μισό – μηδέν. Γιατί αν ξεκινάς έτσι χάνεται κάθε ενδιαφέρουν και ουδείς (από τους πολλούς) ασχολείται. Οι πόντοι χάνονται και ΔΕΝ γυρίζουν πίσω. Δεδομένα η ομάδα θα βελτιωθεί, αν και το ερωτηματικό ήταν, είναι και θα είναι ο προπονητής, όμως το θέμα είναι ότι επιστρέφεις νωρίς – νωρίς στη γνώριμη μιζέρια και αυτό δεν παλεύεται. Μακάρι να αλλάξει και να αλλάξει ΝΩΡΙΣ γιατί τα στομάχια όλων είναι ΗΔΗ σπασμένα.
ΥΓ: Παραδόξως ΔΕΝ θα ασχοληθώ με το πέναλτι στον Καρλίτος. Ας τα πει και κανείς άλλος. Γιατί όταν τα λέγαμε (και) πέρσι, πέταγαν χαρταετό και έκαναν δημόσιες σχέσεις ακόμη και οι ΑΜΕΣΑ εμπλεκόμενοι και εδώ μοιάζαμε με τους τρελούς του χωριού.
