Μια ομάδα όνειρο. Μια ομάδα πρωτάρα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η «Θεά», μια ομάδα χωρίς τα εκατομμύρια ευρώ των κολοσσών που αντιμετωπίζει στην Ιταλία ή των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων. Είναι αυτή η ιστορία που θυμίζει πάντα πως στον αθλητισμό ακόμα και όταν oι άλλοι δεν σε υπολογίζουν, μπορείς να τους διαψεύσεις με το πάθος και τη μαχητικότητά του και να κάνεις πραγματικότητα το όνειρο.
Το Μπέργκαμο, στη «σκιά» των Άλπεων, στη βόρεια Ιταλία, μια πόλη που φημίζεται για τη μουσική παράδοση και τη μεσαιωνική ατμόσφαιρά της, η πόλη του θανάτου: αυτή που «χτυπήθηκε» όσο καμία άλλη από τον κορωνοϊό.
H Aταλάντα παραμένει μια ομάδα... γειτονιάς όσο κι αν ξαφνιάζει αυτό. Σε κάθε μωρό που γεννιέται σε μαιευτήριο της πόλης, ο σύλλογος στέλνει δώρο μια φανέλα και δύο μπιμπέρό με το σήμα της ομάδας!
Η Αταλάντα έκανε αυτό που κανείς δεν περίμενε λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν είχε πάρει βαθμό μετά τις τρεις αγωνιστικές στους ομίλους της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.
Και μετά πήρε ισοπαλία κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, νίκησε τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ και έκανε στο τέλος το «μπαμ» με 3-0 κόντρα στη Σαχτάρ στο Χάρκοβο και πέρασε πανηγυρικά στους «16». Και δεν σταμάτησε εκεί. Απέκλεισε και τη Βαλένθια, θα παίξει στα προημιτελικά με την Παρί Σεν Ζερμέν και μπορεί να ονειρεύεται το… αδύνατο: αν περάσει τους Γάλλους θα αντιμετωπίσει μια εκ των Λειψία ή Ατλέτικο Μαδρίτης. Ένα βήμα από τον τελικό, δηλαδή!
Και πόσο οξύμωρο αυτή η τρέλα να συμβαίνει σε μια χρονιά που το Μπέργκαμο θρηνεί χιλιάδες νεκρούς. Και το καμάρι της πόλης όχι μόνο να θριαμβεύει στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά να κάνει άλλη μια εξαιρετική σεζόν και στο ιταλικό πρωτάθλημα. Λάτσιο και Ίντερ «λύγισαν» στο… κυνήγι της Γιουβέντους, αλλά η Αταλάντα είναι καλύτερη από ποτέ.
Ο προπονητής της ομάδας, Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι (στην τέταρτη σεζόν του πια στον πάγκο των «μπεργκαμάσκι» και ειδικός στην ανάδειξη νέων παικτών, όπως ο Κεσιέ, ο Καλντάρα και ο Κόντι), ήταν ο πρώτος που πίστεψε πως η Αταλάντα μπορούσε να πετύχει το θαύμα: ακόμα και μετά τις τρεις ήττες στις τρεις αγωνιστικές των ομίλων. Η ιταλική ομάδα έπρεπε να κάνει μικρά βήματα: στο δεύτερο παιχνίδι των ομίλων πέτυχε το πρώτο γκολ της, στη συνέχεια πήρε τον πρώτο βαθμό, μετά ήρθε και η πρώτη νίκη.
Μετά την ισοπαλία με τη Σίτι άρχισαν και οι παίκτες να πιστεύουν ότι ο προπονητής τους είχε δίκιο όταν τους έλεγε ότι τίποτα δεν τελείωσε και ότι μπορούσαν να κάνουν το ακατόρθωτο: αυτό που δεν είχε καταφέρει καμία άλλη ομάδα που είχε ηττηθεί στα πρώτα τρία παιχνίδια.
Η πρόκριση ήταν σημαντική όχι μόνο για αγωνιστικούς, αλλά φυσικά και για οικονομικούς λόγους. Όχι ότι η Αταλάντα θα... ξανοιχτεί γενικά για μεταγραφές. Σημαντικό ποσοστό από τον προϋπολογισμό κάθε σεζόν επενδύεται στις ακαδημίες, που θεωρούνται από τις καλύτερες όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά γενικά στην Ευρώπη.
Σε αφιέρωμά του στην Αταλάντα, το 2017, ο «Guardian» έγραψε πως είναι η ομάδα που θα πρέπει να μιμηθούν οι υπόλοιπες ιταλικές στον τρόπο που δουλεύει με τους πιτσιρικάδες Ιταλούς, η ιδανική για να «φτιάξει» όνομα ένας νεαρός και να ανεβάσει τις μετοχές του.
Είναι, επίσης, μια σημαντική ώθηση για το ιταλικό ποδόσφαιρο, καθώς δείχνει πως μπορεί και μια άλλη ομάδα εκτός από τους ιστορικά μεγάλους να παλέψει σε υψηλό επίπεδο. «Φτιάχνει» την εικόνα της χώρας η παρουσία μιας ομάδας που δεν είναι τόσο δημοφιλής έξω από τα σύνορα της χώρας. Το ποδόσφαιρο, εξάλλου, έχει πάντα ανάγκη από αυτό που δεν είναι προφανές, αυτό που στηρίζεται και καθορίζεται από την οικονομική δύναμη, αλλά επίσης από τον προγραμματισμό και το πλάνο. Υπό αυτή την έννοια, αυτό που κάνει τα τελευταία χρόνια η Αταλάντα είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Βήμα βήμα, χτίζοντας σταθερά θεμέλια σιγά σιγά, η Αταλάντα δεν είχε στόχο απλά να κάνει το... μπαμ μια σεζόν, να μπει στην τετράδα του πρωταθλήματος, να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ και μετά να εξαφανιστεί. Ακόμα και οικονομικά αν δει κάποιος τον σχεδιασμό του συλλόγου μπορεί να αντιληφθεί το παράδειγμα: από το 2017 ως σήμερα το ισοζύγιο είναι θετικό, πέρυσι τα κέρδη ήταν 24,4 εκατομμύρια ευρώ.
Πέρυσι η πορεία της στη Serie A ήταν εκπληκτική, πήρε δίκαια το τέταρτο εισιτήριο για την κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, ενώ έφτασε και στον τελικό του Κυπέλλου όπου ηττήθηκε από τη Λάτσιο. Κατάφερε να κρατήσει τα αστέρια της (Ίλισιτς, Γκόμες, Σαπάτα) και ενισχύθηκε με τον χαφ Μαλινόφσκι (Γκενκ) και τον φορ Μουριέλ (Σεβίλλη).
Η Αταλάντα έδωσε ζωή στο Μπέργκαμο, ο κορωνοϊός σκόρπισε τον θάνατο
Στις 19 Φεβρουαρίου, η Αταλάντα υποδέχθηκε τη Βαλένθια στο πρώτο παιχνίδι της φάσης των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Στην πρώτη παρουσία της στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, η ομάδα του Μπέργκαμο έδειξε ικανή για σπουδαία πράγματα. Ο αγώνας έγινε στο Μιλάνο και το «Σαν Σίρο» ήταν φυσικά, γεμάτο από όλους όσοι έκαναν το σύντομο ταξίδι για να είναι στο πλευρό της αγαπημένης ομάδας τους.
Ο κορωνοϊός ήταν ήδη εκεί, μα δεν το ήξεραν. Ή δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι πραγματικά θα ακολουθούσε. Είχαν άγνοια. Και έτσι ο θάνατος σκορπίστηκε παντού… Δύο εβδομάδες μετά άρχισε το... ξέσπασμα του κορωνοϊού.
«Το γήπεδο ήταν γεμάτο και ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και πριν και μετά το παιχνίδι στα μπαρ. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εκείνο το βράδυ ήταν το καθοριστικό χρονικό σημείο κατά το οποίο άρχισε η διασπορά του ιού» είπε ο δήμαρχος του Μπέργκαμο, Τζόρτζιο Γκόρι.
«Υπάρχουν πολλοί βασικοί παράγοντες ενεργοποίησης του ιού, αλλά και καταλύτες που βοηθούν στην εξάπλωσή του. Ωστόσο, εκείνος ο αγώνας πιθανότατα να ήταν εκ των βασικών παραγόντων. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε, επομένως το χρονοδιάγραμμα είναι κατάλληλο. Η συσσώρευση χιλιάδων ανθρώπων, σε απόσταση μερικών εκατοστών μεταξύ τους, που αγκαλιάζονται, φωνάζουν, φιλιούνται, όλα αυτά βοηθούν τα μέγιστα στο να έχουμε μία ιογενή αντίδραση. Εκ των υστέρων, μπορούμε να πούμε πως ήταν τρέλα που έγινε το παιχνίδι με κόσμο. Εκείνη τη στιγμή, όμως, τα πράγματα δεν ήταν ξεκάθαρα» επεσήμανε ο ανοσολόγος Φραντσέσκο Λε Φος.
Δύο ημέρες νωρίτερα είχε μπει σε καραντίνα η πρώτη ιταλική πόλη, το Κοντόνιο (περίπου 40 χιλιόμετρα κοντά στο Μπέργκαμο), εκεί βρισκόταν ο «Ασθενής Ένα».
«Στις 19 Φεβρουαρίου, 40.000 κάτοικοι του Μπέργκαμο πηγαίνουν στο Σαν Σίρο για το παιχνίδι της Αταλάντα με την Βαλένθια. Ταξιδεύουν με όλα τα μέσα. Με λεωφορεία. Με αυτοκίνητα. Με τρένα. Δυστυχώς ήταν μία κινητή βιολογική βόμβα. Δύο μέρες μετά τον αγώνα και μέχρι τις 12 το μεσημέρι της Παρασκευής, ήταν μία απλή καθημερινή ημέρα. Τότε ο καθηγητής Στέφανο Τσεντάνι, ο δάσκαλος μου, με πήρε από το Μιλάνο λέγοντας μου ότι έρχεται μια… καταστροφή. Από τότε άρχισα να μιλάω με συναδέλφους. Γνωρίζαμε ότι η πνευμονία από τον ιο Covid-19 έρχεται και σε εμάς. Στις 8 το βράδυ έλαβα επείγοντα μηνύματα από την διεύθυνση του νοσοκομείου.
Έπρεπε να ελευθερώσουμε όλα τα δωμάτια για να είμαστε σε θέση να δεχθούμε όλα τα κρούσματα του κορωνοϊού από όλη την επαρχία. Αδειάσαμε όσα περισσότερα δωμάτια μπορούσαμε, στέλνοντας ασθενείς σε άλλες πτέρυγες, όπου είχαν κενά κρεβάτια. Είχαμε αρκετούς που νοσηλεύονταν με πυρετό, ανάμεσα στους οποίους έναν άνδρα, που είχε έρθει σε επαφή με τον Ματία, τον Ασθενή Ένα. Την Κυριακή το απόγευμα η πτέρυγα με τις αναπνευστικές λοιμώξεις είχε ήδη γεμίσει και συνεχώς έφταναν νέα κρούσματα με πυρετό και βήχα» είπε μιλώντας στην εφημερίδα «Corriere della Sera» ο διευθυντής της πνευμονολογικής μονάδας του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου στο Μπέργκαμο, Φαμπιάνο Ντι Μάρκο.
Ένα παιχνίδι που ήταν βιολογική βόμβα. Το Μπέργκαμο, η πόλη με τη μεγάλη μουσική παράδοση, έζησε επί μήνες στη σιωπή. Καμία μουσική δεν ακουγόταν στους δρόμους εκεί. Μόνο τα στρατιωτικά οχήματα που κουβαλούσαν τα φέρετρα σε ένα κομβόι θανάτου. Μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι καμπάνες των εκκλησιών.
Και τώρα έρχεται ξανά η Αταλάντα για να δείξει πως ζωή και θάνατος συνυπάρχουν, μεγάλες χαρές και στιγμές ανείπωτες θλίψης «χαράζουν» τις ψυχές των ανθρώπων.
Photo credits: Getty Images
